Κύριε διευθυντά,
ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας Χανιών και ιδιαιτέρως στον πρόεδρο κύριο Γεώργιο Μαρακάκη, που με μεγάλη ευαισθησία και προσοχή εισάκουσαν τη σχετική εισήγησή μου για την ονοματοδοσία οδού της πόλεως των Χανίων στο όνομα του αειμνήστου, ευπατρίδη ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ, εκείνου που προσέφερε τη ζωή του στον πολιτισμό, στην πατρίδα, στον άνθρωπο. Τον ηθοποιό όλων των Ελλήνων. Τα Χανιά του πολιτισμού, έπραξαν αυτό που αρμόζει. Η ενέργεια αυτή, ας είναι η απαρχή για συνέχεια και προς άλλους ισάξιους καλλιτέχνες, που με την παρουσία τους έκαναν την Ελλάδα αυτό που ήταν. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη, να μην απευθύνεται αυτό το ευχαριστώ στον δήμαρχο Χανίων κύριο Εμμανουήλ Σκουλάκη, ο οποίος εμπράκτως υλοποίησε σε αυτόν τον τομέα τη δέσμευσή του προεκλογικώς, στο θέμα του πολιτισμού.
Ας θυμηθούμε ποιος ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Στις 13/3/1913 ακούστηκε στην Αθήνα το πρώτο κλάμα ενός νεογέννητου αγοριού, που έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της Ελλάδος και να κατακτήσει τις καρδιές όλων των Ελλήνων. Το μωρό αυτό ήταν ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ. Ηταν από τους ηθοποιούς που σπούδασαν την υποκριτική τέχνη. Οι σπουδές του στη θεατρική σχολή του Λουί Ζουβέ, στο Παρίσι, σε συνδυασμό με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, ήταν αυτά που τον βοήθησαν να χαράξει μία λαμπρή πορεία στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο. Στο Παρίσι δούλεψε ως ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, αλλά και ως φωτομοντέλο σε διαφημίσεις. Η οικογένειά του, που προέρχεται από την Κωνσταντινούπολη και ήταν οικογένεια κοσμηματοπωλών και τεχνιτών, τον έστειλε στο Παρίσι για να σπουδάσει αργυροχρυσοχόος και να μάθει την τέχνη, κάτι που έκανε παράλληλα, γι’ αυτό άλλωστε, λειτούργησε για αρκετά χρόνια το κοσμηματοπωλείο ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ του θείου του Αχιλλέα στην οδό Βουκουρεστίου. Στην Ελλάδα γύρισε το 1938 και την ίδια χρονιά, έπαιξε για πρώτη φορά σε ελληνικό θέατρο, στην παράσταση ´Τα παράσημα της Γριούλας´. Στη διάρκεια της θεατρικής του καριέρας, συμμετείχε σε γνωστούς θιάσους, ανεβάζοντας έργα με μεγάλους συναδέλφους του. Κάποια στιγμή ίδρυσε και τον δικό του θίασο, στον οποίο συμμετείχαν μεγάλα ονόματα όπως η Μιράντα Μυράτ, η Τζένη Καρέζη, ο Νίκος Ρίζος, η Μάρω Κοντού κ.ά. Παράλληλα με το θέατρο, ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο. Πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη έκανε το 1940, στην ταινία ´Το τραγούδι του χωρισμού´. Το 1969 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Θεσσ/νίκης για την ερμηνεία του στην ταινία ´Ο μπλοφατζής´. Συνολικά θα συμμετάσχει σε 80 κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, με τελευταία την ταινία ´Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ´ το 1981, όταν και είχε μόλις συνέλθει και όχι 100% από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη το 1978. Με την επίσης ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου, απέκτησαν στις 9/10/1946 έναν γιο, τον Δημήτρη. Ο γιος του, δεν ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του, αλλά χάραξε μια επιτυχημένη πορεία στον χώρο της δημοσιογραφίας, της συγγραφής, αλλά και της πολιτικής. Χάρισε στον πατέρα του 2 εγγόνια, την Παυλίνα το 1974 και τον Λάμπρο, το 1979. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, τα πέρασε στο σπίτι του στη Βάρκιζα, έχοντας δυστυχώς χάσει τη φωνή του, μετά και ένα δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο, το 1983 και ενώ ήταν τόσο καλά που συζητούσε το ενδεχόμενο επιστροφής του στο θέατρο. Είχε λάβει το μετάλλιο τραυματία πολέμου 1940 – 1941 και τον χρυσό σταυρό του Γεωργίου του Α’, το μεγαλύτερο μετάλλιο όμως ήταν η αγάπη και τα χειροκροτήματα όλων των Ελλήνων που τον αγάπησαν, τόσο ως ηθοποιό, όσο και ως άνθρωπο. Εφυγε για πάντα στις 28/6/1985 και ήταν 72 ετών.
Γεώργιος Σταύρος Σγουρός,
δημοτικός σύμβουλος Δ.Κ.Χ.
