40 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας

Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται 40 χρόνια από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Σαράντα χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Όπως σε κάθε κρίση, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα θίγονται εξίσου με το επίπεδο διαβίωσης. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο έντονης όσο και γοργής μεταλλαγής του πολιτεύματος σε μια αυταρχική κατ’ επίφαση Δημοκρατία. Εξωθεσμικά κέντρα, εγχώρια και των επικυρίαρχων δανειστών, ασκούν εξουσίες που το Σύνταγμα και η λογική του Πολιτεύματος αποδίδουν μόνο σε εκλεγμένους αντιπροσώπους. Νομοθετική λειτουργία κατ’ επιταγήν που ασκείται με τη λογική του «πακέτου»,  εισάγει ρυθμίσεις που θίγουν τον πυρήνα της κυριαρχίας του κράτους. Εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα εξαφανίζονται. Η ελευθερία του λόγου έχει μεταλλαχθεί από τα μεγάλα συγκροτήματα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης σε εργαλείο χειραγώγησης και υποδούλωσης συνειδήσεων.
Η ακραιφνής δεξιά παράταξη δεν τα πήγε ποτέ καλά με τη μεγάλη δημοκρατική τομή στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού που πυροδότησαν η κατάρρευση της χούντας και οι μεγάλοι κοινωνικοί και λαϊκοί αγώνες που ακολούθησαν. Τα «μεγάλα ποτάμια των λαϊκών ενθουσιασμών» (για να θυμηθούμε και λίγο την πομπώδη φρασεολογία με την οποία ανδρωθήκαμε…), ήταν και παρέμειναν εχθρός για την αντίληψη που σήμερα κυριαρχεί στην κυβέρνηση. Μιας κυβέρνησης, ωστόσο, που, με την κάλυψη του θλιβερού κολαούζου της, φαίνεται να έχει άφθονο χώρο για τους απόντες και τους χειροκροτητές της χούντας. Κυρίαρχη εκδήλωση του αυταρχικού και βαθιά αντιδημοκρατικού της χαραχτήρα είναι το ότι παρά την πολύ πρόσφατη ηχηρή αποδοκιμασία από το εκλογικό σώμα και των δύο κομματικών σχηματισμών που τη συναποτελούν, συνεχίζεται και μάλιστα με επίταση η ίδια πολιτική: σκληρή λιτότητα, καταστολή, ανεξέλεγκτη φορολόγηση, διαδικασίες ταχείας εκποίησης εθνικού πλούτου, υπονόμευση κυριαρχικών δικαιωμάτων και συμφερόντων του κράτους σε όφελος του διεθνούς και εγχώριου κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Η γενικευμένη λαϊκή θέληση για μια νέα Μεταπολίτευση είναι η κυρίαρχη ανάγνωση του πρόσφατου εκλογικού  αποτελέσματος. Οι περισσότερες Ελληνίδες και Ελληνες θέλομε σήμερα μια νέα δημοκρατική τομή στην πατρίδα μας. Η επαναθέσμιση του πολιτικού συστήματος πρέπει να περιλαμβάνει σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Η οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας δεν μπορεί παρά να έχουν στήριξη στην πιο βαθιά, άμεση και ουσιαστική δημοκρατία. Οι αναγκαίες αλλαγές πηγαίνουν πολύ πιο πέρα από την απλή αποκατάσταση στρεβλώσεων και αδικιών. Χρειάζεται να οικοδομήσουμε ένα διαφορετικό κράτος, μια διαφορετική κοινωνία ισότητας και δικαιοσύνης μέσα από διαφάνεια και συμμετοχή. Με φροντίδα, πριν απ’ όλα γι’ αυτούς, που ενώ παράγουν τον κοινωνικό πλούτο είναι σήμερα κατατρεγμένοι και σκληρά δοκιμαζόμενοι.
Ο λαός απογύμνωσε τα έως τώρα δύο κυρίαρχα κόμματα κάτω από το βάρος των πολλών τους ανομημάτων. Τα άλλοτε επιβλητικά ποσοστά τους εξατμίστηκαν. Η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς γεννά ελπίδες. Πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ενωτικά. Εμπνευσμένα. Με ρεαλιστικό σχεδιασμό. Με συνέπεια και με μαχητικότητα. Με στήριξη στο λαό.  και με τη δοκιμασμένη και γνωστή στην Κοινωνία ανιδιοτέλεια και διάθεση προσφοράς που διαθέτουν τα στελέχη της, η Αριστερά προετοιμάζεται για το πρωτόγνωρο  και ελπιδοφόρο αύριο.