Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
Καπιταλισμός χωρίς χρεοκοπία είναι χριστιανισμός χωρίς κόλαση
FRANK BORMAN
Μπήκε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και στη ζωή μας η έννοια αγορές. Τι εννοούνε με τη λέξη αγορές; Τι μυστηριακή, μεταφυσική δύναμη απέκτησε αυτός ο όρος;
Φρόντισαν και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ γι? αυτό βέβαια. Πρόκειται, κυρίως, για το χρηματιστηριακό κεφάλαιο. Αυτό που για κάθε παραγόμενο προϊόν αξίας ενός δολαρίου, κόβει άλλα 100 δολάρια πληθωριστικού χαρτονομίσματος. Καταλαβαίνει και ο πιο αδαής τι εφιαλτική δύναμη κατέχει. Μπορεί να βυθίσει μια μικρή ή και μεγαλύτερη χώρα σε κρίση εντός ολίγων ημερών. Βεβαίως και θα ήταν δύσκολο να το πετύχουν αυτό, αν δεν έβαζαν στη δούλεψή τους και την επιστήμη αλλά και την τέχνη, τα ΜΜΕ και τους θεσμούς. Αλλά και την πολιτική. Ποιος βουλευτής μπορεί σήμερα να αντισταθεί στο μεγάλο κεφάλαιο; Σήμερα πια δεν υπάρχει η ´σύμφυση κράτους και κεφαλαίου´ αλλά το χρηματιστηριακό κεφάλαιο έβαλε στη δούλεψή του το κράτος με τους θεσμούς του. Σήμερα πια δεν νομοθετεί η Βουλή, αλλά οι χρηματιστές της Νέας Υόρκης. Ομως παρ? όλα αυτά τίποτε δεν θα πετύχαινε το μεγάλο κεφάλαιο, αν δεν διαμόρφωνε το κατάλληλο ανθρωποείδωλο και το ανάλογο κοσμοείδωλο απ? τους πολίτες. Διαμόρφωσε έναν ανθρωπολογικό τύπο της κατανάλωσης, της υλικότητας, του ανταγωνισμού, της συναισθηματικής μόνωσης, της επιθετικότητας, της αποθηκευτικότητας και της λαιμαργίας. Αυτός ο τύπος είναι ο τροφός του συστήματος. Ο καπιταλισμός παράγει καλύτερα προϊόντα αλλά χειρότερους ανθρώπους, έλεγε ο Δαβίδ Σαρνόφ. Αυτός ο πολίτης το στηρίζει, το γιγαντώνει, το επεκτείνει και το κάνει κυριαρχικό.
Γι? αυτό η κρίση είναι μεν οικονομική – πολιτική αλλά και κοινωνική-πνευματική και ηθική. Πάνω στην αμεριμνησία των πολιτών και την αφροσύνη των πολιτικών, για να μην πούμε και στην υστεροβουλία, την ιδιοτέλεια και τη δολιότητά τους, χτίστηκε το κατάλληλο ´πειραματικό πεδίο´ για τις Αγορές. Εδώ θα δοκιμαστούν οι στρατηγικές τους για την αφαίρεση των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων ολόκληρου του αιώνα, γιατί εδώ οι αντιρρήσεις θα είναι μικρές λόγω της υπερχρέωσης και της δεινής θέσης της χώρας. Εδώ είναι το πρόγραμμα – πιλότος, για όλη την Ευρώπη. Επομένως είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι η κρίση είναι ελληνική. Η Ελλάδα έγινε πεδίο δοκιμών λόγω του εξαχρειωμένου και χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, των πελατειακών σχέσεων, του ρουσφετιού, της αδιαφάνειας και της αδικίας.
Και τώρα τι γίνεται; Υπάρχει άλλη λύση εκτός από τη λογική της υποταγής στα κελεύσματα του Δ.Ν.Τ.; Η απάντηση είναι. Γιατί η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα δεν δανείζει και τα κράτη με 1% επιτόκιο παρά μόνο τις ιδιωτικές Τράπεζες, ενώ για τα κράτη θέλει επιτόκιο 5, 6 ή 7%; Ο λόγος είναι προφανής. Γιατί θέλει να υποτάξει τους πολίτες στην εξουσία των λίγων. Γιατί οι 3 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη έχουν εισοδήματα ίσο με το ΑΕΠ των 49 φτωχότερων του πλανήτη! Γιατί οι εργαζόμενοι θα πρέπει να χάσουν προνόμια και εισοδήματα υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.
Επομένως τεχνική λύση μέσα από την εξουσία ή τους βραχίονες τους δεν θα υπάρξει παρ? ότι θα ήταν και εύκολο και εφικτό. Τι μένει;
Για να μην μπει η χώρα σε δουλοπαροικία για τα επόμενα 30 χρόνια, οι πολίτες πρέπει να δουν την πραγματικότητα ως πολιτικά δρώντα υποκείμενα για να μην την υποστούν στο μέλλον ως αντικείμενα.
Αφενός να αλλάξουμε ως άνθρωποι σταματώντας να ψάχνουμε μαγικούς τρόπους συνέχισης του ´κακού ευδαιμονισμού´ αφετέρου να αναζητήσουμε λύση έξω από το υποθηκευμένο και ακινητικό πολιτικό σύστημα. Μόνον με όρους κινήματος μπορεί να έλθουν λύσεις έξω από την αφασική αριστερά ή τη διαχειριστική σοσιαλδημοκρατία. Αλλιώς?
