Σμηναγός (Ι) Κώστας Ηλιάκης

Γράφει ο Φίλιππος Ηλιάκης

Σήμερα συμπληρώνονται 5 χρόνια από τον τραγικό χαμό του σμηναγού κατά την εκτέλεση στο ακέραιο του καθήκοντος και των εντολών που είχε.
Στην ιστορία πάντα υπάρχει το ερώτημα για ένα τετελεσμένο γεγονός, γιατί έγινε όπως έγινε και ποια είναι η εξήγησή του. Το συγκεκριμένο  είναι πολύ πρόσφατο γεγονός. Εκτός του Κώστα, όλοι οι πρωταγωνιστές (πολιτική, στρατιωτική ηγεσία και στελέχη με ενεργή ανάμειξη και ρόλο εκείνη την περίοδο), ευρίσκονται στη ζωή. Μπορούν  εάν το θελήσουν να δώσουν   απάντηση στο ερώτημα: Πώς  φτάσαμε σε αυτή την εθνική τραγωδία;
Δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, ήταν η καλά σχεδιασμένη ολοκλήρωση της ασυνήθιστα βίαιης έντασης στο Αιγαίο το αμέσως προηγούμενο χρονικό διάστημα από την τουρκική ηγεσία και η ώθησή της στο «κόκκινο» εκείνη την ημέρα. Τα μηνύματα από τις προκλήσεις και κυρίως τον τρόπο που τις εκτελούσαν εκείνη την περίοδο στο Αιγαίο ήταν σαφή και προφανώς γνωστά στους θεσμικά αρμόδιους. Όφειλαν να αντιδράσουν έγκαιρα εφόσον ήταν φανερό το τι επεδίωκε η τουρκική ηγεσία και το τι θα επακολουθούσε.
Η σιωπή αφήνει ανοικτό πεδίο σε μυθοπλάστες και επιτρέπει κάθε λογής παρερμηνείες (π.χ. ανταλλαγή πυραύλων, διεθνής εναέριος χώρος κ.λπ.), ενώ παράλληλα βοηθά αυτούς που -για ευνόητους λόγους- δεν θέλουν περαιτέρω συζήτηση για την μεθοδευμένη ένταση και γεγονότα αυτής της περιόδου από την Τουρκία.
Ο σμηναγός (Ι) Κώστας Ηλιάκης γεννήθηκε στα Χανιά στις 15 Αυγούστου 1970. Ήταν ο μικρότερος από τους 4 γιους του Γιάννη και της  Ειρήνης Ηλιάκη. Σεμνός, χαμηλών τόνων και ψύχραιμος, κάτω από όλες τις συνθήκες, έχοντας από μικρός αγάπη για το αεροπλάνο, πετυχαίνει το 1989 την είσοδό του στη Σχολή Ικάρων, την οποία είχε  μόνη επιλογή στο Μηχανογραφικό του.
Ορκίζεται ανθυποσμηναγός το καλοκαίρι του 1993 και τοποθετείται στην 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος για να ολοκληρωθεί η πτητική του εκπαίδευση με αεροσκάφη Τ2. Κατόπιν, τοποθετήθηκε στην 115 ΠΜ, 340 Mοίρα Βομβαρδισμού, την αγαπημένη του «Αλεπού», στα αεροσκάφη Α7 Corsair.
Σύμφωνα με τον υπηρεσιακό του φάκελο: Ήταν εκπαιδευτής πτήσεων στα F-16, εκπαιδευτής του Σχολείου Όπλων Τακτικής (ΣΟΤ), απόφοιτος του προγράμματος τακτικής ηγεσίας και λόγω της υψηλής εκπαίδευσης που είχε λάβει διακρινόταν σε όλα τα είδη αποστολών, ήταν ιδιαίτερα έμπειρος και χαρακτηριζόταν από επαγγελματισμό, τυπικότητα, μεθοδικότητα, υψηλή επιχειρησιακή κατάρτιση και ποτέ δεν υπέπεσε σε παράβαση κανονισμών ασφαλείας πτήσεων.
Αυτά, σε συνδυασμό με το ταλέντο και την ευσυνειδησία του, τον καθιστούν έναν από τους πιο ικανούς επαγγελματίες στον χώρο του και έτσι επιλέχθηκε -το 2002- να αποτελέσει μέρος του πυρήνα των  ιπταμένων, οι οποίοι στάλθηκαν για εκπαίδευση στα νέα F-16 Block 52+ στις ΗΠΑ.
Ολοκληρώνει την εκπαίδευση και επιστρέφει στην Ελλάδα, στην 347 Μοίρα στην Αγχίαλο μέχρι να έλθουν τα νέα αεροπλάνα στην 115 ΠΜ. Μετά από 8 μήνες, τον Ιούνιο του 2003, παίρνει μετάθεση για την 340 Μοίρα,  όπου αποκτά επιπλέον εμπειρία με τα νέα F-16 Block 52+ και συμμετέχει στον σχεδιασμό και εκτέλεση επιχειρήσεων τη νύχτα. 
Αργότερα, τοποθετήθηκε στην αδελφή Μοίρα, την  343ΜΒ, από την οποία και ξεκίνησε στις 23/5/2006 τη διατεταγμένη αποστολή (σαν αρχηγός -leader No1- μαζί με άλλο έναν συνάδελφό του)  την αναγνώριση του άγνωστου, χωρίς σχέδιο πτήσης   σχηματισμού 3 αεροσκαφών  στο FIR Αθηνών και στη συνέχεια, εάν υπήρχε αεροφωτογραφικό, να διαπιστώσει  το είδος του εξοπλισμού του. Όντως, ήταν τουρκικό αεροφωτογραφικό RF4 συνοδευόμενο από 2 F-16, (με προφανή στόχο να φωτογραφήσει περιοχές BA της Κρήτης και να μεταδώσει σε πραγματικό χρόνο τις φωτογραφίες στη φρεγάτα F250 Muavenet, που έπλεε ανοικτά της). Ο σμηναγός Ηλιάκης, στο πλαίσιο της διαταγής για αναγνώριση του RF4 κινείτο σε ευθεία και οριζόντια πτήση χωρίς να παραβιάσει την απόσταση ασφαλείας των 1000 ποδών, όταν ο Τούρκος πιλότος του ενός F-16 της συνοδείας και αρχηγός του σχηματισμού, (εκτελώντας προφανώς τις δικές του εντολές να αποτρέψει την αναγνώριση), με χειρισμούς (όχι από απειρία ή αδεξιότητα εφόσον ήταν αρχηγός σχηματισμού με ειδική αποστολή και προφανώς κατάλληλος από τους ανωτέρους του γι’ αυτή), έπεσε πάνω στην καλύπτρα του αεροσκάφους του Κώστα σκοτώνοντάς τον ακαριαία, ενώ αυτός κατόρθωσε να εγκαταλείψει έγκαιρα και να σωθεί.
Το ό,τι επακολούθησε μετά τη διάσωσή του ανήκει  στη μαύρη σελίδα εκείνης της ημέρας, παρότι τα γράμματά  της ήταν χρυσά.
Ενώ πρώτοι έφτασαν στο πλοίο που τον περισυνέλεξε οι Έλληνες διασώστες με ελικόπτερο Super Puma, στη συνέχεια δόθηκε εντολή από την πολιτική ηγεσία να αποχωρήσουν για να παραλειφθεί από τουρκικό ελικόπτερο (που ενώ ήταν ανενόχλητο έπειτα από την προφορική έγκριση, αυτό συνοδευόταν από 2 οπλισμένα F-16 σε κλειστό σχηματισμό μάχης και χωρίς άδεια!).
Το ΥΠΕΘΑ, μετά τον σάλο και τις έντονες αντιδράσεις από παντού, επικαλέσθηκε ανθρωπιστικούς λόγους και νόμους που διέπουν την ελεύθερη ναυσιπλοΐα.
Άστοχα και απλές δικαιολογίες τα επιχειρήματα διότι: Α) τον ανθρωπισμό μας τον είχαμε ήδη δείξει έμπρακτα σε 3 περιπτώσεις (Ρόδος 8/2/1995, Λέσβος 27/12/1995, Χίος 8/10/1996) όταν σε ισάριθμες πτώσεις τουρκικών αεροσκαφών, οι σώοι πιλότοι τους περισυνελέγησαν από Έλληνες διασώστες, μεταφέρθηκαν σε ελληνικά Νοσοκομεία για ιατρικό έλεγχο και κατόπιν παραδόθηκαν με ασφάλεια στη χώρα τους. Β) Στη ναυσιπλοΐα, η σχετική διαδικασία γίνεται σε όλες τις φάσεις υπό τον συντονισμό του αρμόδιου κέντρου (στην συγκεκριμένη ήταν ο Πειραιάς – ΥΕΝ) και ολοκληρώνεται με την παροχή ιατρικής βοήθειας από τη χώρα που κάνει τη διάσωση. Το πλοίο Gas Century, που τον περισυνέλεξε είχε προορισμό τον Πειραιά για αναμονή εντολών λιμανιού φόρτωσης, όπου οι λιμενικοί θα μπορούσαν να πάρουν κατάθεση τουλάχιστον από τον πλοίαρχό του. Όμως τυχαίως (;) αμέσως μετά την αποβίβαση του πιλότου, βρέθηκε φορτίο, άλλαξε πορεία και κατευθύνθηκε στη Μάλτα!
Επιπλέον, σημαντικότερο γεγονός από τα παραπάνω ήταν ότι, είχαμε νεκρό και απώλεια αεροσκάφους από τους χειρισμούς του διασωθέντος.
Οφείλαμε να ζητήσουμε εξηγήσεις από τον διασωθέντα πιλότο, όπως θα έκανε κάθε κράτος που σέβεται αυτούς που το υπηρετούν και την αξιοπρέπειά του.
Στην κρίση αυτή ήταν φανερή η αμηχανία, η έλλειψη στρατηγικής, η προχειρότητα   της πολιτικής εξουσίας. Δεν αναδείχθηκαν οι πιο σημαντικές παράμετροι του περιστατικού, όπως ότι ήταν κατασκοπευτική και επιθετική αποστολή σύμφωνα με τη σύνθεσή της, ότι αποδεδειγμένα υπήρχε κίνδυνος από το ύψος (27.000 πόδια) που πετούσαν τα τουρκικά μαχητικά (υπήρξε αναφορά στον Πύργο Ελέγχου Αθηνών από αυτόπτη μάρτυρα, τον πιλότο της EGYPT – AIR, που πετούσε στο FIR Αθηνών από Κάιρο για Βιέννη, ότι είδε 2 εκρήξεις και μεταλλικά αντικείμενα να πέφτουν, κάτι που βγάζει εκτός τη θέση της Τουρκίας για τον χώρο που έγινε και την καθιστά παράλληλα υπεύθυνη για την ασφάλεια των πτήσεων της Πολιτικής Αεροπορίας διότι λίγη διαφορά απόστασης ή χρόνου θα ήταν ολέθρια για τους επιβάτες εκείνης της πτήσης.
Η σκόπιμη και συνεχιζόμενη διαστρέβλωση της ιστορίας είχε συνέχεια. Έτσι στις 19/3/2007 με πρωτοφανή πολιτική βιαιότητα επιχειρήθηκε για δεύτερη φορά η θανάτωσή του και η ταπείνωσή μας από την τουρκική κυβέρνηση  που, αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, με μια ιταμή ρηματική διακοίνωση, ζητούσε τη δημόσια συγγνώμη μας, αποζημίωση για το αεροσκάφος και την ηθική βλάβη που υπέστη ο διασωθείς πιλότος!!
Όσες μαύρες σελίδες τυπώθηκαν στη μνήμη του σμηναγού Ηλιάκη δεν τον ακούμπησαν, τα γράμματα εξακολουθούν να είναι χρυσά, παραμένει με αγάπη στις καρδιές μας διότι μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής του τιμούσε τον όρκο και το καθήκον του, όπως έδειξε με τη βαθειά του υπόκλιση ο Πρώτος πολίτης της Χώρας (φωτ.).
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου Κώστα.