Εντός, εκτός… & επί τ αυτά

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Κάπως έτσι φαίνεται πως είναι πλέον η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Με την τρόικα να απαιτεί ολοένα και σκληρότερα μέτρα. Μέτρα γεμάτα… απολύσεις και λουκέτα. Με την Ελλάδα να γεμίζει ανέργους και νεόπτωχους. Με βιοτέχνες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες να βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο. Και με το φάντασμα της χρεωκοπίας να πλανάται πάνω από τη χώρα. Αφού πρώτα… χρεωκοπήσουν τα ελληνικά νοικοκυριά.
Τώρα, γίνεται λόγος για ελεγχόμενη χρεωκοπία. Τι σημαίνει το σενάριο αυτό εάν και εφόσον υλοποιηθεί; Η χώρα παραμένει στο ευρώ, οι καταθέσεις δεν κινδυνεύουν, οι συντάξεις μειώνονται, οι περικοπές στο Δημόσιο επιταχύνονται, το δημόσιο χρέος μειώνεται… Ενα άλλο σενάριο μιλάει και για επιστροφή στη δραχμή. Πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα γυρίσει δεκαετίες πίσω…
Τι μέλλει γενέσθαι; Κανείς δεν γνωρίζει.
Το σίγουρο είναι ότι ο λαϊκισμός περισσεύει στις δύσκολες αυτές ώρες για τη χώρα και την κοινωνία.
Με μια κυβέρνηση που άλλα λέει και, τελικά, όταν πιεστεί περισσότερο από την «τρόικα», άλλα κάνει παίρνοντας νέα μέτρα στο όνομα της οικονομικής σωτηρίας της χώρας…
Με μια αξιωματική αντιπολίτευση που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ευθύνης της για τη χώρα και τους ανθρώπους της. Που ζητεί εκλογές τις οποίες, μάλλον, δεν θα ήθελε να κερδίσει ούτε η ίδια, γιατί θα ήταν υποχρεωμένη να ακολουθούσε την ίδια πολιτική, κατ’ εντολή των «μεγάλων» της Ευρώπης με τους οποίους έχει παρόμοια -νεοφιλελεύθερη- ιδεολογία.
Με μια Αριστερά που καταγγέλλει με τη συνηθισμένη ρητορική, αρνούμενη γενικότερα το σύστημα στο οποίο συμμετέχει δίχως όμως, όπως δείχνουν τα μέχρι τώρα εκλογικά αποτελέσματα και οι δημοσκοπήσεις, να πείθει τους πολίτες ότι αποτελεί εναλλακτικό μοντέλο εξουσίας…
Ποιος, τελικά, μπορεί να μιλήσει στον απλό πολίτη που υποφέρει από την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και να του προτείνει διέξοδο; Τι λύσεις υπάρχουν;
Μήπως η διέξοδος έρχεται από τα κάτω; Δηλαδή, από τους ίδιους τους πολίτες; Αυτούς οι οποίοι διαμαρτύρονται, αντιδρούν, αμφισβητούν και πιέζουν για ανατροπή των εις βάρος τους μέτρων;
Λύση, βέβαια, δεν είναι η πτώχευση της χώρας. Ούτε, όμως, η πολιτική του «μεσοπρόθεσμου» που έχει φέρει την κοινωνία σε βραχυπρόθεσμο οικονομικό αδιέξοδο. Γιατί ανάπτυξη δεν συντελείται με υποτιμημένη οικονομία.
Το καταλαβαίνουν αυτό οι κύριοι της τρόικας και οι τεχνοκράτες της Ε.Ε.; Ή μήπως για τους δικούς τους λόγους επιμένουν στον μαρασμό της ελληνικής κοινωνίας;