Τα στέκια που αγαπήθηκαν…

Από το προχωρημένο για την εποχή του ´Κανάλι´, στον ´Μύθο´ του ροκ, στο metal ´Club 61´. Χώροι και μαγαζιά-´ορόσημο´ για τη νεολαία παλιότερα, μαγαζιά που παρότι δεν υπάρχουν πια, θα μείνουν για πάντα στην καρδιά όσων τα έζησαν από κοντά. Οι ´διαδρομές´ με τη συνδρομή θαμώνων της εποχής εκείνης κάνουν ένα flash back στα στέκια που αγαπήθηκαν…

´Κανάλι´  το ιστορικό!
´Η πιο new wave ελληνική ντίσκο´, ´το club με την πιο προχωρημένη για την εποχή του μουσική´ είναι μερικά από αυτά που διαβάζεις για το ´Κανάλι´, σε Αθηναϊκά έντυπα της εποχής όπως ο ´Ταχυδρόμος´.
Το Club που ξεκινώντας στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 και μέχρι το κλείσιμό του στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ´σημάδεψε´ τη νυκτερινή διασκέδαση στα Χανιά. ´Το “Κανάλι” στην μορφή του που γνωρίσαμε, έγινε ουσιαστικά το 1981 μετά την συνένωση του “Καναλιού” του Μανιού και του “Μύκονος” του Βασίλη. Τότε ήμουν 16 χρονών και θυμάμαι ότι άνοιγε από τις 6 το απόγευμα έτσι ώστε να μπορούμε να πάμε και εμείς οι πιτσιρικάδες. Δεν άφηναν ανήλικους να μείνουν πέρα από τις 10. Επαιζε τότε μουσική η γυναίκα του Μανιού που έκανε εξαιρετικό πρόγραμμα´ θυμάται ο Τάκης Ζερβουδάκης, φανατικός φίλος του club.
Το μαγαζί είχε από τις ενημερωμένες δισκοθήκες της εποχής και γενικά το πρόγραμμά του χαρακτηρίζεται ζηλευτό. ´Επαιζε new age της εποχής, ροκ, πανκ, στα 84-85 σχεδόν τα πάντα. Κάλυπτε όλα τα γούστα ακολουθώντας τις επιθυμίες της νεολαίας. Εκείνη την εποχή το χαρακτηριστικό του “Καναλιού” ήταν ότι ήταν πολύ παρεΐστικο, είχε ομάδες των 20-30 ατόμων. Ολοι αισθάνονταν άνετα, είχαμε πολύ καλές σχέσεις με τους ιδιοκτήτες και υπήρχε έντονη η διάθεση για διασκέδαση. Γίνονταν χαμός τότε με Cure, Clash. Το μαγαζί δεν ήταν στημένο, ο κόσμος χόρευε, περνούσε πολύ καλά´ επισημαίνει ο Τάκης. Γι? αυτό και η φήμη του έφτανε μέχρι και την Αθήνα, γι? αυτό και είχαμε πολυσέλιδα αφιερώματα στον ´Ταχυδρόμο´ και όχι μόνο. Οποιος έρχονταν στα Χανιά, μάθαινε το “Κανάλι”. Θυμάμαι ότι στο στρατό που ήμουν στη Ρόδο, όλοι εκεί οι παλιοσειρές όταν έλεγα ότι είμαι από τα Χανιά με ρωτούσαν για το “Κανάλι”. Το ίδιο και στην Αθήνα και αλλού´, μας λέει ο Τάκης Ζερβουδάκης.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ενα από τα ιδιαίτερα περιστατικά της εποχής που θυμάται ο συνομιλητής μας, έχει να κάνει με το… λυκόσκυλο του ιδιοκτήτη! ´Ενας φίλος μετά από ξέφρενη βραδιά, έπεσε και κοιμήθηκε κάπου μέσα στο club. Το μαγαζί έκλεισε και κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι. Κάθε βράδυ άφηναν μέσα στο “Κανάλι” για φύλαξη ένα λυκόσκυλο που άνηκε στον πατέρα του Μανιού, ενός εκ των ιδιοκτητών. Το σκυλί ήταν αγριωπό στην όψη του και όχι μόνο. Οταν λοιπόν ξύπνησε ο φίλος τα ξημερώματα, ένιωσε την ανάσα του σκύλου στο πρόσωπο του! Εμεινε εκεί ακίνητος όλη την ημέρα μέχρις ότου ήλθε κάποιος για να ανοίξει και πάλι το μαγαζί´ λέει ο Τάκης. Στα χαρακτηριστικά του μαγαζιού το αποκριάτικο πάρτι, που ήταν από τα πιο σημαντικά της εποχής, και στο οποίο έμπαινε μόνο όποιος είχε και την σχετική πρόσκληση. Οταν μάλιστα λειτούργησε και beach bar στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 ήταν από τα top της εποχής.

ΤΟP TEN
Παρουσιάζοντας το top 10 του Καναλιού βγαλμένο από τον DJ Θοδωρή, ο ´Ταχυδρόμος´ γράφει: 1) Style Council “Walls come tumbling down”, 2) Bryan Ferry “Don´t Stop the Dance”, 3) Propaganda “P´ Machinery” 4) U2 “Love comes tumbling” 5) Billy Idol “White Wedding” 6) Killing Joke “Love like blood”, 7) Two Peolple “This is the shirt 8) Anne Clark “Our Darkness”, 9) Simple Minds “Don´ t you”, 10) Bronski Beat
“Ι feel love”.

Το τέλος του “Καναλιού”
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, με το Street τότε στα “φόρτε” του, το άνοιγμα πολλών ντίσκο, το “Κανάλι” χάνει σιγά-σιγά τον κόσμο του. “Ήταν κάτι αναμενόμενο να υπάρξει κάποια στιγμή η φθορά, και τα παιδιά που το είχαν μεγάλωσαν δεν ήθελαν πια να ασχοληθούν με τη νύκτα, έτσι τελικά ήλθε το τέλος” λέει ο Τάκης, συμπληρώνοντας πως “όσοι πέρασαν από τις πόρτες του καναλιού θα το θυμούνται πάντα με πολύ νοσταλγία ήταν πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο”.

“Μεταλλικές δονήσεις” στο Club 61
´Θρυλικό´ στέκι της δεκαετίας του ΄80 για τους φαν του metal τότε, το Club 61 στη σημερινή ´Γωνιά των Αγγέλων´ απέναντι από το Ναυτικό Μουσείο. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 λειτουργούσε ως ´Blow up´ αρχικά ντίσκο, μετά ροκ μπαρ.
Στα 1983 το μαγαζί γίνεται Club 61 και την επόμενη χρονιά συντελείται μια αλλαγή ουσιαστική. ´Τα ίδια τα παιδιά που πηγαίναμε εκεί, αυτοί που δούλευαν, έκαναν την αλλαγή και πλέον ως Club 61 μετατράπηκε σε καθαρόαιμο heavy metal club´ λέει ο Σήφης Κουκιανάκης, αρχικά θαμώνας και στη συνέχεια και dj του μαγαζιού. ´Ηταν το στέκι μας, πηγαίναμε το γεμίζαμε και θέλαμε να ακούμε τη μουσική μας. Τότε ο dj δεν μπορούσε να καλύψει τα metal ακούσματα και μπήκα εγώ πίσω από τα πικάπ. Υπήρχε πολύς κόσμος που άκουγε τότε metal και πριν το ´Club 61´ πηγαίναμε στη Majestic. Τότε metal mουσική ακούγαμε από τα πειρατικά ραδιόφωνα, μαθαίναμε νέα από τα περιοδικά το “Ποπ και Ροκ” και άλλα. Δίσκους αγοράζαμε συνήθως από την Αθήνα. Ανέβαινε κάποιος πάνω, του έδιναν όλοι λεφτά και πήγαινε τότε στο Happening και ψώνιζε για όλους. Στα Χανιά είχαμε τον “Σταθόπουλο”, το “Απόγειο” η “Ρέμβη” που δεν είχαν και πολύ υλικό” θυμάται ο Σήφης. Οσο για το “ρεπερτόριο” του dj: Iron Maiden, Judas Priest, Black Sabbath, αλλά και πιο extreme πράγματα όπως Slayer κ.λπ..
Οσο για τη διακόσμηση του Club 61… λιτή και απέρριτη. Σε φωτογραφίες της εποχής, κυριαρχεί το κόντρα πλακέ. ´Επειδή δούλευα τότε σε φωτεινές επιγραφές, είχαμε βάψει όλα τα νοβοπάν μαύρα. Στην πόρτα της τουαλέτας είχα ζωγραφίσει το εξώφυλλο από τον πρώτο δίσκο των Maiden, και ένα άλλο από δίσκο των Venom´ αναφέρει γελώντας ο συνομιλητής μας. Ούτε λόγος φυσικά για ηχοσυστήματα. ´Σε κείνο το μαγαζί ήταν πραγματική τέχνη να είσαι dj, αν έβλεπες τα πικάπ.
Ηχεία; Θέλεις να σου πω μάρκες;(γέλια). Για την εποχή τους ήταν μια χαρά. Τη δουλειά τους την έκαναν… αφού ακούγαμε´.
Για ένα νέο της εποχής, η καθημερινότητα ήταν πιο άνετη σε σχέση με σήμερα. Με 200 δρχ. (κάτι παραπάνω από μισό ευρώ) έπινες τη μπύρα σου, έπαιρνες και τσιγάρα. Πέρα από τους ντόπιους έρχονταν και πολλοί ξένοι. Το Club 61 ήταν ένα μαγαζί που άνοιγε νωρίς και έκλεινε νωρίς. Ξεκινούσε στις 7-8 το απόγευμα και έκλεινε γύρω στη 1 το πρωί.

ΦΑΣΑΡΙΕΣ…
Την εποχή εκείνη το λιμάνι δεν είχε και την καλύτερη φήμη και οι φασαρίες δεν έλειπαν ούτε μέσα στους χώρους διασκέδασης.
´Οι τσακωμοί ήταν συνήθως με ξένους, πληρώματα πλοίων που έρχονταν στη Σούδα, ειδικά Αμερικάνους. Αμερικάνοι από τη βάση, μια εποχή δεν έρχονταν καθόλου μέχρι αυτήν την πλευρά του λιμανιού γιατί είχαμε ξύλο και πέταγμα στη θάλασσα. Αυτό ήταν περισσότερο νεανική τρέλα, δεν είχε να κάνει με πολιτικά.
Ενα άλλο περιστατικό που θυμάμαι χαρακτηριστικά: ήταν παραμονή της πρωτοχρονιάς του ΄85, κάπου εκεί, είχε έλθει ένας τουρίστας με την κιθάρα του, μεθυσμένος. Κάθισε σε ένα τραπέζι έβαλε και τα πόδια πάνω και άρχισε να ρίχνει κάτω μπουκάλια κ.λπ.. Του έκανε μια παρατήρηση ο ιδιοκτήτης, δύο, τρεις, την επόμενη πιάνει την κιθάρα και του την φέρνει καπέλο! Στη συνέχεια ακολούθησε και η καθιερωμένη βουτιά του στη θάλασσα´.

…ΚΑΙ ΗΡΑΚΛΕΙΩΤΕΣ
Ηρακλειώτες έρχονταν στο μαγαζί; το επόμενο ερώτημα. ´Ξύνουμε πληγές τώρα´ λέει ο Σήφης. ´Ερχονταν στην αρχή. Μάλιστα μια εποχή είχαν έλθει καμιά 10αριά άτομα, τους φιλοξενούσαμε, έρχονταν στο μαγαζί. Μετά από 2 μήνες πάμε στο Ηράκλειο για αγώνα του Ολυμπιακού με τον ΟΦΗ και μας έδειραν… αυτοί που είχαμε φιλοξενήσει. Ξανάρχονται; Ενας από αυτούς ήλθε μετά φαντάρος στην 115 Π.Μ. Κάθε απόγευμα ήταν 4-5 παπάκια με ισάριθμα άτομα έξω από το στρατόπεδο και τον περίμεναν. Δεν βγήκε ποτέ από το στρατόπεδο γιατί ήξερε ότι δεν θα ξαναμπεί. Αυτά όλα, ήταν της στιγμής. Δεν επιδιώκαμε τις φασαρίες για τις φασαρίες. Απλά, κάποια πράγματα διογκώνονταν. Φαντάσου τώρα για το 1983-84 να περνάει κόσμος έξω από ένα μαγαζί και να βλέπει νεολαία με δερμάτινα, ζώνες με καρφιά, αρβύλες. Ξέρω παιδιά που ακόμα μου λένε ότι οι γονείς μου δεν με άφηναν να περάσω έξω από το Club 61 γιατί φοβόντουσαν. Εφταναν μέχρι το “Σαντέ” και μετά πίσω. Ενώ στην ουσία δεν γίνονταν τίποτα, δεν ασχολιόμασταν με κανένα, τη μουσική μας ακούγαμε, τον χαβαλέ μας κάναμε, κανέναν δεν ενοχλούσαμε, κανείς δεν μας ενοχλούσε. Γενικά αυτήν την εποχή τα πράγματα ήταν πιο αγνά. Δεν υπήρχε καθωσπρεπισμός, ο καθένας λειτουργούσε με βάση το αυθόρμητο. Την Πρωτομαγιά, Καθαρή Δευτέρα θα πηγαίναμε όλοι μαζί για εκδρομές, για να παίξουμε το ποδόσφαιρό μας´.

ΒΑΖΕΛΟΙ; ΟΧΙ ΧΑΝΙΩΤΕΣ
´Το Club 61 μας είχε σώσει από ξύλο. Είχαμε πάει στη “Βικτώρια” στην Αθήνα. Τρεις Χανιώτες ήμασταν και βγαίνοντας από τις τουαλέτες μάς την πέφτουν γύρω στα 20 άτομα.
Η “Βικτώρια” ήταν στέκι των Ολυμπιακών, όπως η “Ομπρε” των Παναθηναικών, και μας λένε λοιπόν, “είστε βάζελοι, θα σας τσακίσουμε”. “Ρε παιδιά Χανιώτες είμαστε” λέμε εμείς. Πετάγεται ένας από αυτούς και μας λέει “αφού είστε Χανιώτες, το Club 61 το ξέρετε; Πόσα σκαλιά ανεβαίνεις για να πας;” Του λέω εγώ, “φιλαράκι δεν ανεβαίνεις κανένα, κατεβαίνεις ένα σκαλί”.
Τότε λέει και αυτός “εντάξει Χανιώτες είναι, το ξέρουν”. Θα μας έκαναν φέτες´.

Το τέλος του Club 61
Το Club 61 είχε άδοξο τέλος το 1989. ´Κατέβηκα ένα πρωί στο λιμάνι για καφέ με το παπάκι μου στην πλατεία και βλέπω απέναντι στο Club πυροσβεστικές! Μένω κόκκαλο! Δεν ξέρω πώς βρήκα τη δύναμη να πάω εκεί, η φωτιά, που είχε ξεσπάσει όταν το μαγαζί ήταν κλειστό, είχε καταστρέψει τα πάντα, το νερό ως το γόνατο. Ευτυχώς δεν είχα δικούς μου δίσκους. Ολοι στεναχωρηθήκαμε, ήταν σαν να κόβεται μια συνήθειά μας. Ηξερες θα πας εκεί και θα βρεις τους κολλητούς, τους γνωστούς σου. Δεν υπήρχαν κινητά και υπολογιστές, ήθελες να βρεις κάποιον δικό σου, ήξερες πως θα είναι εκεί. Γι? αυτό και όλες οι φιλίες από την εποχή έχουν διατηρηθεί. Μάλιστα το καλοκαίρι που πέρασε κάναμε μια βραδιά Club 61 στο Εl Pol στην Αγία Μαρίνα και το μαγαζί γέμισε. Κάτι σημαίνει αυτό…´

Ο ´Μύθος´ του Ροκ
´Πρωτοπήγα στον χώρο το 1979, που τότε λειτουργούσε ως “Μάνταλος” Ροκάδικο, πανκάδικο, τέτοια πράγματα. Γύρω στα 1982 έγινε “Μύθος”´.
´Τότε δεν έμπαινες εύκολα σε ένα μαγαζί όπως αυτό χωρίς το ντύσιμο το ανάλογο´ θυμάται ο Νίκος Κουνδουράκης, θαμώνας για χρόνια αλλά και μπάρμαν από το 1989 ως το 1994 στον “Μύθο” το απόλυτο ροκ club των Χανίων. ´Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 άκουγες ροκ παλιό στην αρχή, μετά ροκαμπίλι, μέταλ, γενικά όλα τα είδη του ροκ. Οι ηλικίες ήταν από 20-25! Πιο πιτσιρικάδες δύσκολα έβλεπες, καθώς γενικά το λιμάνι είχε κακή φήμη. Υπήρχαν τότε δεκάδες club στο λιμάνι. “Αποσπερίδα”, “Λαβύρινθος”, “Κανάλι” με διάφορες μουσικές´ λέει. Το ποτό της εποχής ήταν το κονιάκ και βέβαια οι μπύρες. Ανοίγοντας το Street, μετά από κάποια χρόνια “κυρίλεψε” και ο “Μύθος”, χωρίς πάντως να αλλάξει η φυσιογνωμία του. Μέχρι το ΄92 δεν θα μπαινε εύκολα π.χ. κάποιος με γραβάτα. Δεν τον σήκωνε το κλίμα, δεν θα γούσταρε και αυτός. Μετά τα πράγματα άλλαξαν´ εξηγεί. 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Στον χώρο δεν έλειπαν και οι φασαρίες που για τη δεκαετία του ΄80 αλλά και την πρώτη 5ετία των ΄90 ήταν συνηθισμένη εικόνα στο λιμάνι. ´Κατ? αρχήν δέρνονταν μεταξύ τους τα πληρώματα των πολεμικών πλοίων που έρχονταν εδώ. Αμερικάνοι με Αγγλους, Ιταλοί με Αμερικάνους. Μπλέκονταν και οι Χανιώτες και πετούσαν και μερικούς στη θάλασσα. Υπήρχε και τότε έντονος αντιαμερικανισμός αλλά οι περισσότεροι το έκαναν για τον χαβαλέ´ αναφέρει ο Νίκος. Και αν Αμερικάνος δύσκολα πατούσε στο λιμάνι, Ηρακλειώτης έμπαινε στον “Μύθο”; ´Μόνο μυστικά (γέλια) ήταν τότε και οι ποδοσφαιρικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο πόλεων. Υπήρχε γενικά η αντίληψη “να πλακωθούμε με τους Ηρακλειώτες”. Αυτό σιγά-σιγά υποχώρησε, μετά είχαμε μόνο φασαρίες της φάσης “κοίταξες την κοπέλα μου” και τέτοια. Γενικά πάντως στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 τα πράγματα ηρέμησαν πολύ” απαντά.
Για τον “Μύθο” ακούγονταν πολλά, τα περισσότερα όμως κινούνταν στα όρια της φαντασίας και της υπερβολής. ´Περνούσε ο κόσμος από έξω και έβλεπε από τα τζάμια να χορεύουν μέσα ροκαμπίλια και να “χτυπιούνται” και σου έλεγε “πω, πω τι γίνεται εκεί μέσα”. Περνούσε ο άλλος και επειδή τότε δεν είχε εξαερισμό ο “Μύθος”, όλη η κάπνα από τα τσιγάρα μαζεύονταν στην οροφή, και έλεγε “πω, πω ντουμανομάγαζο”. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 το μαγαζί γίνεται πιο alternative rock, μάζευε και περισσότερους φοιτητές, είχαμε και την έκρηξη του Ελληνικού ροκ με τα πρώτα live “Ξύλινα Σπαθιά”, “Μωρά στη Φωτιά”, “Λευκή Συμφωνία” και άλλες μπάντες.

´ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ´
Ενα από τα κλασσικά τραγούδια των “Ξύλινων Σπαθιών” το “Φωτιά στο λιμάνι” όπως αναφέρουν εξάλλου στο δίσκο τους γράφτηκε πάνω στο μπαρ του “Μύθου”. Ο Νίκος θυμάται καλά πως ´ο Παυλίδης τότε το έγραψε πάνω στο μπαρ, μπροστά μου. Μου το έδειξε στο χαρτί και μου λέει “αυτό είναι τραγούδι”. Βλέποντας τα φώτα στο λιμάνι των Χανίων, που φαίνονταν σαν φωτιές στη θάλασσα το εμπνεύστηκε´. Γενικά η φήμη του μαγαζιού είχε ξεπεράσει τα όρια των Χανίων. Αναφέρονταν σε περιοδικά μουσικά, ποικίλλης ύλης, έρχονταν κόσμος για διακοπές ξέροντας πως θα διασκεδάσει στο “Μύθο”. ´Ο κόσμος χόρευε, περνούσε καλά, διασκέδασε, δεν κάθονταν με ένα ποτό στο χέρι κοιτώντας αριστερά-δεξιά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως κάθε φορά που έπαιζε το California Uber Alles των Dead Kennedys, είχαμε και μια φασαρία, ψιλές, όχι κάτι σοβαρό. Ο τρόπος που χορευόταν, η ένταση, δημιουργούσε παρεξηγήσεις, παιδιάστικα πράγματα. Ο κόσμος τότε όμως γενικά μιλούσε πιο άνετα, δεν ήταν τόσο “σφιγμένος” όσο σήμερα, έκανες εύκολα γνωριμίες. Τώρα βλέπεις τα παιδιά είναι πιο συγκρατημένα, σαν να φοβούνται να κουβεντιάσουν, να πλησιάσουν κάποιον´ λέει.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΑΜΙ
Ρωτάμε τον Νίκο για κάποια περιστατικά που του έχουν μεινει στη μνήμη και δεν θα ξεχάσει ποτέ στα χρόνια που έζησε τον “Μύθο”. ´Κάποια εποχή φτιάχθηκε ένας προθάλαμος, πριν το μαγαζί που είχε και τζάμι. Ε, από αυτό το τζάμι είχαν περάσει μέσα δύο άτομα χωρίς να πάθουν τίποτα. Ειχαμε πάθει πλάκα. Γιατί το τζάμι ήταν διπλό και λέγαμε πως δεν θα βγουν ζωντανά. Ο ένας χαρακτηριστικά ήταν τόσο μεθυσμένος που έσπασε το τζάμι, το διέλυσε κυριολεκτικά, βγήκε έξω και δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Του λέγαμε πως πέρασε μέσα από το τζάμι και δεν το πίστευε! Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ´.

Το τέλος του ´Μύθου´
Στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας ο ´Μύθος´ συνέχισε την πορεία του μέχρι το 2006 όταν και έλαβε τέλος. ´Δυστυχώς είχε άσχημο τέλος, ο ιδιοκτήτης ο Μιχάλης δεν ήθελε να το κλείσει αλλά δεν έβρισκε κάποιον να το γουστάρει το μαγαζί, να μην το κάνει μόνο για να βγάλει λεφτά. Μου είχε κάνει τότε μια πρόταση να το αναλάβω αλλά την τελευταία ημέρα πριν φύγω για την Αθήνα. Γενικά λείπει ο “Μύθος” από τα Χανιά. Ηταν ένα must , ένα παρεΐστικο στέκι. Οποιος έχει περάσει από εκεί έχει μόνο καλές αναμνήσεις´ σημειώνει ο Ν. Κουνδουράκης.