Κύριε διευθυντά,
αν κάποιος μας έλεγε πως ένας συντοπίτης μας βρήκε χρήματα κι αντί να τα βάλει στην τσέπη του, ιδιαίτερα τούτη τη δύσκολη εποχή, τα επέστρεφε στον δικαιούχο χωρίς ούτε στιγμή να σκεφτεί να τα πάρει, θα λέγαμε μπράβο του.
Αν μετά το μπράβο, τον τιμούσε και η Πολιτεία κάνοντάς τον παράδειγμα προς μίμηση, τότε θα λέγαμε δυο φορές μπράβο.
Αναφέρω αυτό το παράδειγμα γιατί πριν λίγο καιρό έμαθα πως ένας Χανιώτης πολίτης -παλαιάς ευγενούς οικογένειας- χάρισε ένα πλήθος κειμηλίων της οικογένειάς του στο Ναυτικό Μουσείο και αλλού προκειμένου αυτά να γίνουν κτήμα και γνώση των πολιτών.
Πρόκειται για τον κ. Κώστα Τζωρτζάκη, όπως διαβάσαμε σε δημοσίευμα των ´Χανιώτικων νέων´ στις 21 Μαρτίου 2012.
Βεβαίως, όπως λένε -όσοι έχουν πάρει μια μικρή ιδέα ειδικοί- τα αντικείμενα αυτά είναι σπανιότατα και πάρα πολύ παλιά. Υπάρχουν βυζαντινά αντικείμενα, ενετικά, χάρτες, πάπυροι κ.λπ. Το πλήθος των αντικειμένων, η σπανιότητά τους, η ιστορική τους αξία -γιατί αναφέρονται στην πόλη των Χανίων και γενικότερα την Κρήτη, αλλά και σ’ άλλα μέρη, τα καθιστά μοναδικά. Αυτόν τον πλούτο, που από γενιά σε γενιά δεν χάθηκε από πολέμους, κατοχή, φυσικές καταστροφές κλ.π., αλλά έμεινε ανέπαφος και τώρα χαρίζεται στην πόλη των Χανίων. Ο μοναδικός όρος του δωρητή είναι να μη φύγει ο πλούτος αυτός από την πόλη των Χανίων.
Βεβαίως, κάποιοι ειδικοί που θα τα είδαν πριν εκτεθούν στο Ναυτικό Μουσείο, θα είπαν στους τοπικούς άρχοντες και στους εντεταλμένους του Ναυτικού Μουσείου για την αξία τους. Και μέχρι εδώ θαυμάσια.
Εγώ, όμως, που δεν θέλω να είμαι πολίτης που φορά παντόφλες και βλέπει μόνο τηλεόραση, σκέφτομαι… Αν αυτή η πράξη συνέβαινε σε κάποιο σοβαρό κράτος του εξωτερικού, θα το είχε μάθει η Ακαδημία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρμόδιος υπουργός Πολιτισμού, ο περιφερειάρχης και ο δήμαρχος. Το θέμα δεν είναι όμως να το μάθουν και να στείλουν μια ευχαριστήρια επιστολή που φαντάζομαι ότι στην περίπτωσή μας δεν έχει γίνει, αλλά να αναδείξουν το θέμα βραβεύοντας τον δωρητή. Είναι ένας καλός τρόπος παραδειγματισμού. Θα μπορούσε επίσης η Πολιτεία για παραδειγματισμό, των άριστων υπηρεσιών που προσέφερε ο δωρητής, να τον αναδείξει και να παρέχει στον δωρητή εφ’ όρου ζωής απαλλαγή του από φορολογία. Ομως, η Πολιτεία είναι εδώ; Οχι βέβαια. Και η Πολιτεία και οι αρμόδιες Υπηρεσίες έχουν πάθει, εδώ και χρόνια… αυτισμό. Πώς θα μας φαινόταν, όμως, αν ο πολίτης αυτός τα πουλούσε στους Σόθμπις π.χ. και έλυνε για πάντα το οικονομικό του πρόβλημα;
Υ.Γ.: Κάποιοι αγοράζουν από λαθρανασκαφές παράνομα αρχαία αντικείμενα και τα οικειοποιούνται, κάποιοι άλλοι λαθρανασκάπτουν και πουλάνε την ιστορία της πατρίδας μας στους ξένους, κάποιοι όμως χαρίζουν θησαυρούς και μένουν άγνωστοι. Αυτή είναι η Ελλάδα που πληγώνει, αυτό είναι το κράτος όπου κάποτε ξεκίνησε η Φιλοσοφία, η Δημοκρατία, οι τέχνες κ.λπ. Καληνύχτα λοιπόν Ελλάδα μας… του ωχαδελφισμού και της ελάχιστης προσπάθειας…
Ενας επισκέπτης
των Χανίων
εδώ και αρκετά χρόνια.
Με τιμή
Παναγιώτης
Σ. Μυστακίδης
