Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΛΥΜΑΚΗΣ
Μην αμφιβάλλετε. Αυτές οι φωτογραφίες που βλέπετε λήφθηκαν την 8η του Ιούνη, εφέτος, στην περιοχή Αμμουτσερά των Λευκών Ορέων όπου από Ανώπολη Σφακίων φθάνει δρόμος 23 χιλιομέτρων μέχρι τα 2.000 μέτρα υψόμετρο και κοντά στην τοποθεσία Ρουσσιές.
Για μια εβδομάδα αγωνιζόταν τα μηχανήματα που είχε στείλει ο Δήμος Σφακίων για τη διάνοιξη του δρόμου για να περάσουν οι κτηνοτρόφοι που απέμειναν σε αυτά τα υψόμετρα. Αλλες χρονιές συναντάμε μια μεγάλη χιονίστρα με ύψος χιονιού περί τα 4 μ. Εφέτος οι χιονίστρες ήταν 3 με τη μεγαλύτερη σε μήκος, αλλά και το ύψος του χιονιού να φτάνει σε αυτή τα επτά μέτρα! Ο καθένας φαντάζεται πόσο χιόνι θα ήταν εκεί μήνα Φεβρουάριο.
Είναι φυσικό λοιπόν να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί διάνοιξη δρόμου όπως συνήθως για τους δρόμους στα ορεινά χωριά, αλλά κυριολεκτικά με εκσκαφή με μεγάλο μηχάνημα, σαν να επρόκειτο να σκάψει για επτά μέτρα μέσα στη γη και αποκομιδή του χιονιού όπως ακριβώς και να ήταν χώμα.
Δεν θα παραθέσω άλλες φωτογραφίες από το μοναδικό σε ομορφιά, χρώματα και αγριάδα τοπίο, που από αμέλεια δική μας δεν έχει ανακηρυχθεί σε Γεωλογικό Πάρκο, όπως π.χ. στο οροπέδιο Νίδας, όπου με συγχωρείτε δεν είναι τοπικιστική η διαπίστωση, το εκεί περιβάλλον δεν συγκρίνεται ούτε ένα προς δέκα.
Στη διαδρομή συναντήσαμε τον νεαρό κτηνοτρόφο Παπασηφάκη να μεταφέρει ως το τέρμα του δρόμου τα εφόδια για το μιτάτο και από εκεί με μουλάρια για παραπέρα.
Παραθέτω μόνο πως αναφέρονται στην περιοχή στο θαυμάσιο έργο τους ´Η Δημιουργία του κρητικού τοπίου´ O. Rackhman και J. Moody των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης.
Η Ορεινή Ερημος
«Στο ψηλότερο νότιο μισό των Λευκών Ορέων συναντάται το πιο ασυνήθιστο τοπίο της Κρήτης. Σειρές κωνικών κορυφών, που όλες μοιάζουν μεταξύ τους και έχουν κλίση 32 μοιρών, καταλήγουν σε ξερές κοιλάδες, σε καθεμία από τις οποίες σχηματίζεται μια αλυσίδα από δολίνες με σχήμα ανεστραμμένου κώνου. Τα χρώματα είναι πορτοκαλορόδινο και μαύρο: ροδαλά ασβεστολιθικά βουνά και μαύρες ασβεστολιθικές δολίνες, με λευκό και κόκκινο ενδιάμεσα. Αυτό το όμορφο, αλλά ζοφερό τοπίο, είναι γεμάτο με τραχιές επιφάνειες: απότομους μικρούς κρημνούς, κοιλότητες με κοφτερά χείλη, αναπάντεχα απότομα φρέατα (ντάφκοι) με πάγο στον πυθμένα και σχισμές που μοιάζουν με ρήγματα. Οι πλαγιές κλίσης 32 μοιρών είναι βραχώδεις και επικαλύπτονται με λεπτές και επικίνδυνες σάρες. Η πιο παράξενη και απειλητική τοποθεσία από όλες είναι ο Λάκκος Παυλιά, μια αναπεπταμένη έκταση μαύρου ασβεστόλιθου, με πυκνό, αδιαπέραστο δίκτυο επιφανειακών ρωγμών. Παρόμοια τοπία δεν υπάρχουν αλλού στο βόρειο ημισφαίριο. Ενας συνάδελφος που έχει δει το ελεύθερο από πάγους τοπίο γύρω από τα Στενά Μακμέρντο μας διαβεβαιώνει ότι ο λάκκος Παυλιά αποτελεί το κρητικό αντίστοιχο της Ανταρκτικής».
