Οταν έγινε πρώτη φορά λόγος για μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, πολλοί θα έβαζαν στοίχημα ότι αυτά δεν γίνονται. Να, όμως, που όλα γίνονται. Και έτσι ήρθαν οι απομυθοποιήσεις αλλά και η επιβεβαίωση κάποιων που όταν τα προέβλεπαν ίσως να εθεωρούντο γραφικοί.
Βεβαίως, οι πρώτες αντιδράσεις σε όλα αυτά ήταν σφοδρές, οι πορείες μεγαλειώδεις, οι πλατείες γέμιζαν από τους αγανακτισμένους. Γεννήθηκαν νέα κινήματα, δημιουργήθηκαν νέες παρέες, ενώθηκαν νέοι άνθρωποι κάτω από νέες ιδέες ενάντια στη νέα «παγκόσμια εξουσία των αγορών» και στην «νεοφιλελεύθερη» παγκοσμιοποίηση.
Ομως, οι εξελίξεις φαίνεται -προς το παρόν τουλάχιστον- να μας προσπερνάνε. Ολα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το αύριο κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Σε αυτό τον δρόμο προς το μέλλον, το στοίχημα είναι να μη χάσουμε την ανθρωπιά και τις ευαισθησίες μας. Αυτή την ευαισθησία που δεν δείχνουν οι λογής παγκόσμιες εξουσίες, δείχνουν οι ίδιες οι κοινωνίες μέσα από τις δομές αλληλεγγύης τις οποίες δημιουργούν και υποστηρίζουν. (Κοινωνικό Ιατρείο, Γιατροί του Κόσμου, Συσσίτια Σπλάντζιας κ.ά.). Δομές που λειτουργούν σαν ανάχωμα στον “οδοστρωτήρα” της παγκοσμιοποίησης. Για ιδανικά που δεν έχουν χαθεί.
Για ιδανικά που σήμερα είναι τόσο μα τόσο επίκαιρα…
