Αστεγοι και πρόνοια

Ο θάνατος ενός άστεγου, την περασμένη Παρασκευή, στο Νοσοκομείο Χανίων, επαναφέρει με δραματικό τρόπο την ανάγκη δημιουργίας δομών, στελεχωμένων με το κατάλληλο – εξειδικευμένο προσωπικό, για τους ανθρώπους αυτούς. Παράλληλα, έρχεται να μας θυμίσει το πρόβλημα των αστέγων για τους οποίους δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόνοια από την πολιτεία.
Οχι μόνο στα Χανιά, αλλά παντού στη χώρα, πίσω από τη βιτρίνα της ευμάρειας, ξεδιπλώνεται ένας άλλος κόσμος που ολοένα και αυξάνεται. Πρόκειται για τους ανθρώπους χωρίς στέγη, χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα. Εκείνους που έχουν κάνει σπίτι τους τον δρόμο. Εκείνους που προσέρχονται στα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια.
Και που από το επίσημο κράτος έχουν ελάχιστη ή μηδαμινή στήριξη. Γιατί το κράτος πρόνοιας εδώ και χρόνια έχει θυσιαστεί στον βωμό της… ανταγωνιστικότητας και των μνημονίων. Και το όποιο έργο επιτελείται, οφείλεται σε νέους και νέες που δημιουργούν τις δικές τους κοινότητες αλληλεγγύης. Σε άτομα τα οποία τοποθετούν τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη. Σε επιστήμονες – γιατρούς που τιμούν τον όρκο στον Ιπποκράτη, παρέχοντας ανιδιοτελώς υπηρεσίες στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη μέσα από δομές όπως το ιατρείο των “Γιατρών του Κόσμου” και το Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Χανίων. Εξαιρετικά σημαντικό είναι, φυσικά, και το έργο των συσσιτίων.
Ομως, όλα αυτά δεν αρκούν. Λείπουν οι κρατικές – δημόσιες δομές υποστήριξης αστέγων και απόρων. Το Δημοτικό Συμβούλιο έχει ήδη λάβει σχετική απόφαση. Τώρα, εν όψει του χειμώνα είναι καιρός να γίνουν πράξεις. Οχι μόνο από τον Δήμο, αλλά και από το κεντρικό κράτος με πολιτικές που θα θέσουν σε προτεραιότητα αυτούς τους ανθρώπους.
Το Δημόσιο διαθέτει ένα σωρό ακίνητα. Η δημιουργία – διαμόρφωση κοινωνικών δομών και ξενώνα φιλοξενίας αστέγων έπρεπε να είχε γίνει… χθες. Φυσικά, η δημιουργία τέτοιων δομών από μόνη της δεν απαντά στο πρόβλημα. Προϋπόθεση αποτελεί η πρόσληψη του κατάλληλου – εξειδικευμένου προσωπικού, που θα έχει την κατάρτιση για να προσεγγίσει και να διαχειριστεί ατούς τους ανθρώπους. Επιτέλους, μέσα στην οικονομική κρίση κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να αισθάνεται μόνος.
Τώρα, το σύνθημα: «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» ξαναγίνεται επίκαιρο, με στόχο έναν κόσμο στον οποίο θα χωράνε όλα τα παιδιά του. Χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις.