Εδώ αναπαύεται
Η μόνη ανάπαυση της ζωής του
Η μόνη του στερνή ικανοποίηση
Να κείτεται μαζί με τους αφέντες του
Στην ίδια κρύα γη, στον ίδιο τόπο
(Μανώλης Αναγνωστάκης, Επιτάφιον 1)
¨Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ” της Χανιώτισσας Μάρως Δούκα, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το 2010. Αν και αυτοτελές, θεωρείται το δεύτερο μυθιστόρημα μιας τριλογίας με τον γενικό τίτλο: “Στις γραμμές του μύθου και της Ιστορίας”, με πρώτο στη σειρά το: “Αθώοι και φταίχτες” που εκδόθηκε το 2004 και από τότε έχει ανατυπωθεί πολλές φορές και τελευταίο το φρεσκοτυπωμένο: “Ελα να πούμε ψέματα”.
Μέσα στις 567 σελίδες αυτού του θεμελιωμένου πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης πολιτικού μυθιστορήματος, οι φα- νταστικοί ήρωες συναντούν αληθινούς ανθρώπους, ανιδιοτελείς αγωνιστές, Αγγλους και Αμερικάνους πράκτορες, “πατριώτες-δωσιλόγους” και δωσιλόγους σκέτους, τυχοδιώκτες και ιδιοτελή καθάρματα. Ο παππούς, ο πατέρας της Βιργίνιας, η μητέρα της Ελεονώρας, ο αδελφός της Πανάρης, η Γεωργιανή Νίνο και ο Αυστριακός Χάινριχ, αυτά τα επινοημένα από τη συγγραφέα πρόσωπα, συμπορεύονται με τον Παύλο Γύπαρη, τον Αγαθάγγελο και τον Δημήτρη Παπαγιαννάκη, τον Χανς Μπέντακ, τον Τζεϊράνη, τον Μήτσο Βλαντά, τον Πάτρικ Λη Φέρμορ και πολλούς άλλους που έζησαν και έπαιξαν κάποιο ρόλο στην Κρήτη, θετικό ή αρνητικό, την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής και της Αντίστασης.
Αλλωστε μια τέτοια συνάντηση επινοημένων και ιστορικών προσώπων δεν αποκλίνει από τις προθέσεις της Μάρως Δούκα, που θεωρεί πως το μυθιστόρημα είναι προορισμένο από τη φύση του να συμπλέκεται ποιητικά με την ιστορία. Διαβάζοντας κανείς το πυκνό αυτό μυθιστόρημα αντιλαμβάνεται την έρευνα που έχει προηγηθεί. Ντοκουμέντα, ιστορικά στοιχεία, μαρτυρίες και βιβλιογραφικές αναφορές πλημμυρίζουν τις σελίδες του2.
***
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή: Η υπόθεση αυτού του πολιτικού μυθιστορήματος που σχοινοβατεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και την ιστορική αφήγηση είναι σχετικά απλή: Μια εικοσάχρονη φοιτήτρια της εποχής μας, η Βιργινία Παγώνη, αντιμετωπίζοντας μια δύσκολη στιγμή της ζωής της αποφασίζει, να διακόψει προσωρινά τις σπουδές της στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας και να επιστρέψει στην οικογένειά της στα Χανιά. “Κουβαλά” την αυτοκτονία του πατέρα της, τις ματαιωμένες ερωτικές της σχέσεις και τον πρόσφατο θάνατο του εξαρτημένου από τις ουσίες φίλου της, τη μοναξιά, τη θλίψη. Αναζητά μια ζωή. Αναζητά τον εαυτό της3.
Η Βιργινία αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο στις περισσότερες σελίδες μα δεν είναι μόνη. Στο διάστημα της παραμονής της στα Χανιά βρίσκει θαλπωρή κοντά στον παππού της4 και του αφοσιώνεται ικανοποιώντας την επιθυμία του να του διαβάζει “Ερωτόκριτο”. Κατά την ανάγνωση πέφτει από το βιβλίο ένα έγγραφο που η Βιργινία παραθέτει ως ένα πρώτο ντοκουμέντο, όταν αρχίζει να γράφει ένα είδος “χρονικού” γεμάτη θυμό, όπως λέει στον θείο της, που «τόσα χρόνια δεν ήξερε τίποτα» για όσα συγκλονιστικά της αποκαλύπτονται.
Γιατί η νεαρή φοιτήτρια, σαν τους περισσότερους νέους της γενιάς της, αγνοούσε πως οι Γερμανοί δεν είχαν φύγει από την Κρήτη τον Οκτώβριο του ’44, όπως είχε συμβεί σ’ όλες τις άλλες περιοχές της Ελλάδας. Στις 11 Οκτωβρίου του ’44 που εκκενώθηκε το Ηράκλειο, δεν έγινε το ίδιο και τα Χανιά, στα οποία συμπτύχθηκαν αξιόμαχες στρατιωτικές δυνάμεις του Άξονα. Ακόμα και έξι μήνες αργότερα, όμως, στις 16 Απριλίου 1945, λίγο πριν την τελική συντριβή του Χίτλερ και των ομοϊδεατών του στο έδαφος της ίδιας της Γερμανίας, 17.000 στρατιώτες (11.800 Γερμανοί και 4.700 Ιταλοί) κατείχαν την “Οχυρά Θέση Κρήτης”, όπως την χαρακτήριζαν, μια περιοχή δηλαδή ανάμεσα στους ορεινούς όγκους των Λευκών Ορέων και στην παραλία, σε μήκος περίπου εξήντα χιλιομέτρων από τη Γεωργιούπολη, στα ανατολικά, μέχρι τα Πλακάλωνα, στην Κίσσαμο, στα δυτικά.
Ένας μάλιστα αντισυνταγματάρχης, ο Παύλος Γύπαρης, απευθυνόμενος στον σεβασμιότατο Επίσκοπο Κυδωνίας και Αποκορώνου Αγαθάγγελο Ξηρουχάκη, διοικητή τότε του νησιού, δήλωνε: «Σεβασμιώτατε. Αι πληροφορίαι ας μου εδώκατε προχθές προφορικώς και συγκεκριμένως διά τους Γερμανούς Δ/τάς, ότι των εγεννήθη η σκέψις διά να έλθω εις τα Χανιά με την ελπίδα ότι εγώ θα ημπορούσα να επιβάλω την τάξιν εις τους αναρχικούς κ.λπ. ομολογώ ότι δεν με άφισε ασυγκίνητον»5. Είχε προφανώς κατά νου τη συντριβή του ΕΑΜικού κινήματος που συσπείρωνε το 90% του πληθυσμού στα Χανιά6.
Στις εύλογες απορίες της ανεψιάς του Βιργινίας για όσα μαθαίνει και της αποκαλύπτονται ο θείος Πανάρης, αντί για εξηγήσεις, της δίνει «τα τετράδια του παππού»7, τις σημειώσεις δηλαδή που έχει καταγράψει σ’ ένα ημερολογιακής υφής αναδρομικό χρονικό της ζωής του. Της δίνει επίσης και ντοκουμέντα που έχουν από την επίσημη ιστορία αποσιωποιηθεί, τα οποία ο παππούς της είχε αρχίσει να μαζεύει από τις παραμονές της Απριλιανής Δικτατορίας και ύστερα.
Από μέρα σε μέρα, αργά κι επώδυνα, η Βιργινία μέσα απ’ τον μύθο του παππού της χώνεται όλο και πιο βαθιά στην ιστορία, ενώ την ίδια στιγμή αναζητά τον δικό της μύθο, τη δική της συνείδηση. Συμπληρωματικά ρίχνει ματιές και στο βιβλίο του Σταύρου Γ. Βλοντάκη “Η Οχυρά Θέσις Κρήτης”8. Αυτό είναι, λοιπόν, το χρονολογικό πλαίσιο της αφήγησης για το παρελθόν, δηλαδή η συχνά εξαντλητική ανασύνθεση όσων συνέβησαν κυρίως από τη Μάχη της Κρήτης, τον Μάιο του 1941, μέχρι το καλοκαίρι του 1945.
Συγκεφαλαιώνοντας όσα έχουν ήδη αναφερθεί, η Μάρω Δούκα αναζητώντας στο μυθιστόρημα της το “ιστορικό δίκιο”9 δίνει στη δουλειά της τη μορφή ενός παρατεταμένου χρονικού, που μοιάζει συχνά με μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα:
Στο ένα επίπεδο παρακολουθούμε τον ματωμένο ιστορικό χρόνο του παππού Γιώργη Κριαρά: σελίδα τη σελίδα παρελαύνουν μπρος στα μάτια μας οι φασίστες κατακτητές αλλά και κάποιοι φιλικοί Γερμανοί στρατιώτες που παραμένουν με τους διοικητές τους στα Χανιά, για να δώσουν τον χρόνο στους Αγγλους και στις εθνικιστικές οργανώσεις να καταλάβουν νευραλγικές θέσεις στη διοίκηση, ιδίως μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας, που για την Κρήτη επιβεβαιώθηκε με τη συνθήκη του Φρε, η οποία προέβλεπε τον μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ11.
Η τιθάσευση της ορμής του ΕΑΜικού κινήματος στην Κρήτη με απώτερο σκοπό την καταστολή του και την παράδοση της εξουσίας στο αστικό πολιτικό προσωπικό των εθνικιστικών οργανώσεων οδήγησε τους Αγγλους μέχρι το σημείο να εξουσιοδοτήσουν στα Χανιά τους Γερμανούς να τηρήσουν την τάξη ώσπου να ξεμπερδέψουν με τον ΕΛΑΣ.
Η συγγραφέας καταγράφει το καλοκαίρι του ’44 τις εκτελέσεις των αγωνιστών λίγο πριν σημάνει η ώρα της αποχώρησης των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε περίοπτη θέση εμφανίζεται η φιγούρα του δολοφονημένου λοχαγού Μανώλη Πιμπλή (του γοητευτικού Μανιού)12, του εκτελεσμένου κομμουνιστή Βαγγέλη Κτιστάκη13, μα και του 19χρόνου ΕΠΟΝίτη Στέφανου Σκαράκη, που κι αυτός εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στην Αγιά, όπως και τόσοι άλλοι αφανείς ήρωες και νεκροί ενός σχεδόν παλλαϊκού κινήματος αντίστασης, που οι σκληροί και εμπνευσμένοι αγώνες του έμειναν ως τις μέρες μας αδικαίωτοι: «Βιβλία και βιβλία με λίστες αγωνιστών, με φωτογραφίες εκτελεσμένων. Τόσοι και τόσοι επονίτες, τόσο και τόσοι εφεδροελασίτες και ελασίτες και εαμίτες, ονομαστικά. Ύστερα η φράση: και άλλοι ή και πολλοί άλλοι.
Οι άγνωστοι. Κι αυτοί για μένα», θα γράψει η Μάρω Δούκα, «οι μη ελεηθέντες, είναι το άλας. Να είσαι εκεί και να είσαι ανώνυμα. Χωρίς υστεροφημία και χωρίς φωτογραφία»…14 Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά…
Στο άλλο επίπεδο βλέπουμε την καθημερινότητα της νεαρής φοιτήτριας, που παρατηρεί κάθε χρώμα τριγύρω της να καταλήγει στο γκρίζο15: ωστόσο αποδελτιώνοντας τον βίο και την πολιτεία του αριστερού παππού της η Βιργινία θα συνειδητοποιήσει πως η συντριβή του προγόνου της συνενώνεται με την ερημιά του δικού της κατατεμαχισμένου χρόνου, που σπαταλιέται χωρίς νόημα στα στενά των Εξαρχείων, ιδεολογικά βραχυκυκλωμένη σ’ έναν αδιέξοδο αναρχισμό. Όμως επιμένει να μάθει αυτά που η θεσμοθετημένη γνώση, μέσα από την Εκπαίδευση της απέκρυψε. Επιμένει γιατί πιστεύει ότι η απώλεια της ατομικής ή συλλογικής μνήμης είναι απώλεια αξιοπρέπειας. Η Βιργινία μέσα από αυτή τη διαδικασία απολυτρώνεται. Η απουσία της ιστορικής δικαιοσύνης θα σημάνει μια πελώρια έλλειψη δικαίωσης και του παρόντος. Η πραγματικότητα του άλλοτε και η πραγματικότητα του τώρα θα συναντηθούν μπροστά στα ερείπια μιας κοινωνίας που τελεί υπό διαρκή έκπτωση16.
Η Μάρω Δούκα με το μυθιστόρημά της αυτό εντάσσεται σε μια ομάδα λογοτεχνών που γράφουν για τον Εμφύλιο χωρίς να τον παρουσιάζουν: «ως άμεσο ή έμμεσο βίωμα, όπως είναι για τους συγγραφείς της πρώτης και της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς17, αλλά ως γεγονός και ιστορικό σκηνικό ανοιχτό σε πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες»18. Χωρίς, ωστόσο, ίχνος ιστορικού αναθεωρητισμού, με τα λόγια του Γιώργου Κριαρά θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως: «…το δίκιο είναι ζόρικο πολύ. Κι όσο πιο ζόρικο, τόσο πιο πολύ λημεριάζει με το άδικο. Κι έχει μεγάλη σημασία να ξέρουμε προς τα πού κλίνει το δίκιο κάθε φορά. Κι ας καθρεφτίζεται αντικριστά με τ’ άδικο, χαμογελώντας χαιρέκακα κι αυτό, για να μας δείχνει τα δόντια του…»19
Συγκεφαλαιώνοντας στο μυθιστόρημά της “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ” η Μάρω Δούκα, τελικά, ανασυνθέτει το κοινωνικό-πολιτικό αλλά και συμβολικό αποτύπωμα της κυρίαρχης λογοτεχνικής περσόνας του έργου, δηλαδή της πόλης των Χανίων την κρίσιμη περίοδο της Κατοχής και της Αντίστασης. Όπως παρατηρεί και ο Ανδρέας Πετρουλάκης: «με μεθοδικότητα ψυχαναλυτή και με τη μαστοριά του σημαντικού λογοτέχνη,… ανατέμνει την ψυχή της πόλης για να ανασύρει τα κρυμμένα της τραύματα»20.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. Μανόλης Αναγνωστάκης, Τα ποιήματα (1941-1971), εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2000, σελ. 25.
2. Δήμητρα Ρουμπούλα, Οι Γερμανοί, ο Εμφύλιος και η σιωπή της Ιστορίας…, εφημερίδα Το Έθνος, 13/12/2010.
3. Έλσα Σπυριδοπούλου, Ο μύθος των ανθρώπων και της ιστορίας, εφημερίδα Μακεδονία, 16/03/2011.
4. Ο υπέργηρος Γιώργος Κριαράς υπήρξε σημαίνον πρόσωπο της χανιώτικης κοινωνίας, γιατρός, δημοκρατικός φιλελεύθερος που συνεργάστηκε με το ΕΑΜ στην Κατοχή και μεταπολεμικά κατέληξε βουλευτής του Κέντρου. Η μητέρα της, ωστόσο, τον χαρακτηρίζει περιφρονητικά ως «κομπάρσο της ζωής».
5. Βλ. Μάρω Δούκα, “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ”, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2010, σελ. 28.
6. «Το ΕΑΜ πρέπει να ήλεγχε το 90%. Ελάχιστοι άνθρωποι του προσωπικού μου κύκλου δεν ανήκαν στο ΕΑΜ. Χρειάστηκε να φτιάξουμε αντιστασιακές ομάδες ως στοιχειώδες αντιστάθμισμα στο ΕΑΜ» (Δ. Δημητράκος, “Κώστας Μητσοτάκης. Πολιτική βιογραφία”, τ. Α’, Αθήνα 1989, σελ.140).
7. Μάρη Θεοδοσοπούλου, Μεταξύ ντοκουμέντου και μυθοπλασίας, εφημερίδα Ελευθεροτυπία/ Βιβλιοθήκη, τχ. 638, 15/01/2011.
8. Σταύρου Γ. Βλοντάκη, “Η Οχυρά Θέσις Κρήτης”, Αθήνα 1976.
9. Βλ. Ελένη Γκίκα, Οι ανώνυμοι και μη ελεηθέντες της Ιστορίας, εφημερίδα Έθνος, 31/12/2010.
10. Οι πληροφορίες έχουν αντληθεί από την “Οχυρά Θέση Κρήτης” του Σταύρου Γ. Βλοντάκη που αναφέρονται και στο μυθιστόρημα: “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ” της Μάρως Δούκα. Βλ. και την ανάρτηση στο blog της Κατερίνας Τοράκη, Αφού δεν ζης, σου εύχομαι την Αιώνια Μνήμη! Παρασκευή, 20 Σεπτεμβρίου 2013.
11. Το ΕΑΜ στην Κρήτη την Άνοιξη του ’45 είχε συμφωνήσει να διαλύσει μονομερώς τα στρατιωτικά του τμήματα και οι άνδρες του να ενσωματωθούν στην Εθνική Πολιτοφυλακή, εξέλιξη που προφανώς δε συνέβη.
12. Ο ανένταχτος αγωνιστής Μανώλης Πιμπλής δολοφονήθηκε και το νεκρό σώμα του σκυλεύτηκε τον Ιούλιο του 1944 από τρεις χωροφύλακες του δωσιλογικού Τάγματος Παπαγιαννάκη.
13. Βλ. και Βαγγέλη Χατζηαγγελή, Βαγγέλης Κτιστάκης. Ο αντιφασίστας λαϊκός αγωνιστής και η εποχή του, Ιστορική μελέτη, Χανιά 1964.
14. Μάρω Δούκα, “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ”, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2010.
15. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ο εμφύλιος πόλεμος και τα στοιχήματα του σήμερα, εφημερίδα: ΤΟ ΒΗΜΑ/Βιβλία, 27/02/2011.
16. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, ο.π., εφημερίδα: ΤΟ ΒΗΜΑ/Βιβλία, 27/02/2011.
17. Η ομάδα αυτή συναπαρίζεται από τον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Ρένο Αποστολίδη, την Άλκη Ζέη, τον Νίκο Κάσδαγλη, τον Παντελή Καλιότσο, τον Αλέξανδρο Κοτζιά, τον Νίκο Μπακόλα και τον Σωτήρη Πατατζή μέχρι τον Πρόδρομο Μάρκογλου, τον Χριστόφορο Μηλιώνη και τον Χρόνη Μίσσιο.
18. Βλ. Βαγγέλη Χατζηβασιλείου, Ο Εμφύλιος στοιχειώνει το μυθιστόρημα, εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010.
19. Μάρω Δούκα, “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ”, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2010.
20. Ανδρέας Πετρουλάκης, Με μεθοδικότητα ψυχαναλυτή, [Μάρω Δούκα, Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ], εφημερίδα Η Καθημερινή, 01/02/2011.
