Παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, σήμερα, 3 Ιουνίου, οι καθιερωμένες λαμπρές εορταστικές εκδηλώσεις για την 75η επέτειο από το ολοκαύτωμα της Καντάνου. Της ιστορικής πρωτεύουσας του Σελίνου, η οποία ολοκληρωτικά και εκ θεμελίων κατεστράφη, «διά την κτηνώδη δολοφονίαν Γερμανών αλεξιπτωτιστών αλπινιστών και του μηχανικού από άνδρας, γυναίκας, παιδιά και παπάδες και διότι ετόλμησαν να αντισταθούν κατά του Μεγάλου Ράιχ […] διά να μη επανοικοδομηθή πλέον ποτέ». Εδώ υπήρχε η Κάνδανος! Τι ύβρις κι αυτές οι επιγραφές, μα και οποία διάψευσις!
Απού την Κάντανο ’ρχομαι κι απού τ’ Αποπηγάδι/ Δε με ρωτάτε είντα ’παθα, δε με ρωτάτε είντα δα;/ Είδα τα σπίθια τρόχαλο, τσ’ αυλές χορταριασμένες/ κι άκουσα στα χαλάσματα, κι έκραζαν νυχτοπούλια!/ Κι εκειά στο έμπα του χωριού νιους Γερμανού το μνήμα/ και δίπλα μαρμαρόπλακα που γράφει αυτά τα λόγια:/ Επά ’τανε η Κάντανος και καταστρέψαμέ ντη/ και μπλειο δε θα ξαναχτιστεί, κι έρημη θ’ απομείνει/ γιατί ’καμε βαρειές ζημιές στου Γερμανού τ’ ασκέρι/ Μα η Κάντανο εχτίστηκε καλλίτερ’ από πρώτα (Παντ. Π. Βαβουλές: “Ο Κρητικός τραγουδιστής”).
Εδώ Κάντανος! Και ιδού εκεί, λίγο πριν το μεσημέρι όλοι οι πεσόντες υπέρ πατρίδας παρόντες στον απέραντο χρόνο του ενός λεπτού σιγής. Ωραίοι και ακέραιοι ως υπήρξαν στην καθημερινότητά τους. Όρθιοι μαζί με τον περιεστώτα λαό. Επώνυμοι πια, ύστερα από το προσκλητήριο μνήμης. Έτοιμοι να ψάλουν τον “ύμνο εις την ελευθερίαν”. Όπως τότε, πριν από 75 χρόνια. «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή/ σε γνωρίζω από την όψη που με βια μετρά τη γη»…
Μνήμες της Αλωσης
«Ένα πουλάκι ξέβγαινε ’πο μέσα από την Πόλη./ Χρυσά ήτα ντα φτερούδια του, χρυσά και κεντημένα./ Κι ήταν καημένα από φωτιά και μαυροκαπνισμένα./ Πες, πες μας πουλάκι μας, κάνα καλό χαμπάρι/ Τι να σας πω μαύρα παιδιά, τι να σας μολογήσω/ Πήραν την Πόλιν η Τουρκιά, πήραν και το Φανάρι/ Πήραν και, την Αγιά Σοφιά». Δημοτικό τραγούδι. Ένα απ’ τα πολλά δημοτικά τραγούδια για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, στις 29 Μαΐου 1453, ημέρα Τρίτη…
Μνήμη πικρή για τον ελληνισμό η άλωση της Βασιλεύουσας Πόλης πριν από 563 χρόνια. Μαχαιριά αγιάτρευτη, αιμορροούσα στην καρδιά του Γένους. Αυτήν τη μνήμη ζωντάνεψε, προχθές, ημέρα Τρίτη, τελευταία μέρα του Μάη, στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων, η Αδελφότητα Μικρασιατών Ν. Χανίων “Αγιος Πολύκαρπος”, με μια όμορφη και λίαν συγκινητική εκδήλωση που περιελάμβανε σχετικά μουσικά και ιστορικά δρώμενα. Δεν ξεχνούμε! Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε! Σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο το μήνυμα των Μικρασιατών στην καταγωγή συμπολιτών μας!
Κατάμεστη από κόσμο η αίθουσα εκδηλώσεων του Ωδείου της πόλης μας στην περί ης ο λόγος εκδήλωση. “Όλοι”, οι εκπρόσωποι αρχών και συλλόγων, αλλά και απλοί πολίτες, “μια αγκαλιά”, όπως υπογράμμισε στον χαιρετισμό της η ιδιαίτερα δραστήρια πρόεδρος της Αδελφότητας Στέλλα Γκοτζάνη – Χαριτάκη. Αγκαλιά μνήμης… Αγκαλιά αγάπης… Αγκαλιά ευθύνης.
Τίποτα δεν χάνεται αν δε το αφήσουμε να χαθεί! Και η φράση αυτή στο νου μου, ενώ άκουγα την πρόεδρο να μιλά με θέρμη για το τελευταίο απόκτημα της Στέγης Μικρασιατικού Πολιτισμού και Έρευνας, ένα παλιό νυφικό και προπάντων ενώ παρακολουθούσα μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα επί σκηνής τα δρώμενα που αγαπητικά ετοίμασε το “εμείς”, της Αδελφότητας με τη γενική ευθύνη της Γεωργίας Ρακοπούλου – Παπαφράγκου. Από καρδιάς τα συγχαρητήρια σε όλους!
“Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλα…”.
