Eυθύβολα και μη…

Στον θείο Αντώνη…
…Αν η σιωπή είχε φωνή να πει όσα εντός της κρύβει, όσα θωρεί, νοεί και νιώθει, έτσι κι εγώ…
…Ακούγοντας κάποια στιγμή τη σαϊτιά του θανάτου που επισκέφτηκε ανήμερα της Ανάστασης του Κυρίου το σπίτι του θείου, να δώσει ένα τέλος οριστικό εδώ πάνω στη γης της ύπαρξης του Ανθρώπου, έτσι κι εγώ ένιωσα καλά, -και πάλι- τη σιωπή τη λάλουσα…
Κι ένιωσα ακόμη πως όλα είν’ φθαρτά μα όχι μάταια…
Πως όλα εδώ απομένουν, κυρίως αυτά τα όσα καλά κανομένα του ολόψυχου και αγαπητικού δοσίματος· το διάφανο πέπλο που όλα τα περικλείει και τα καλύπτει δίνοντάς τους όλη την ελευθερία της αναπνοής, της κατανόησης των βαθύτερων νοημάτων που κατασταλάσσουν κι απομένουν για πάντα οδηγοί…
Κι ακόμη, ανάμεσα στις τόσες πολλές ιδιότητες τούτης της χαρακτηριστικής κι ήρεμης σιωπής που πλαισιωμένη από μύριες όσες πράξεις καθημερινότητας -μα όχι μόνο- απίστευτα βαρύνουσες, ενυπάρχει το ψυχοθείο δόσιμο, καλά δουλεμένο στο αμόνι της άδολης παιδίσιας ψυχής του δημιουργού τους…
Ο οποίος ως εφ όρου ζωής ταγμένος, αφήνει -έως και την τελευταία στιγμή της ζήσης του- αποτυπώματα της Ανθρωπιάς, της καλοσύνης σε κάθε πατιά του, δείγμα της φύσης του.
Κι απόδειξη της ζήσης του κι άρωμα ακριβό που θα διαρκεί… θυμίζοντας τη σημαντικότητα τ’ Ανθρώπου «όταν αξίζει να λέγεται άνθρωπος», υπενθυμίζοντας εκείνα για τα οποία αξίζει ο κάθε άνθρωπος να προσφέρει με όλη του την καρδιά και την ψυχή στον Κόσμο: στα έμβια αλλά και στα άψυχα!
…Αν η σιωπή είχε φωνή να πει όσα εντός της κρύβει, όσα θωρεί, νοεί και νιώθει, έτσι κι εγώ θα μπορούσα να γράψω δυο λόγια για τον θείο μου τον Αντώνη που η ματιά του αρκούσε να στα πει αυτά που ένιωθε, που τα μετρημένα λόγια του αρκούσαν να καταλάβεις το σωστό ως το ’νιωθε η ψυχή του, που κυρίως οι ανεπιτήδευτες πράξεις του αποτελούσαν και θ’ αποτελούν και μετά το φευγιό του, πάντοτε παράδειγμα για κείνους που τον έζησαν και πήραν από αυτόν.
Καλό ταξίδι θείε!