Ενας νηφάλιος διάλογος

1 από 3

“διάλογος είναι η -εναλλάξ- συζήτηση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερους ανθρώπους (για την επίλυση προβλημάτων, την ανταλλαγή απόψεων ή πληροφοριών, την εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης κ.λπ.): η κουβέντα, η στιχομυθία, η συνομιλία”.

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ κι ο Αλέκος είναι δυο “σόκαιροι” φίλοι, κομματικά αντίθετοι: ο πρώτος ήταν ΠΑΣΟΚ και επιμένει να ψηφίζει τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, ενώ ο δεύτερος ξεκίνησε από το ΚΚΕ, ως Κνίτης, “στρατοπέδευσε” στον Συνασπισμό και τώρα εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.

ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ κάτω απ’ τις ίδιες ιστορικές συνθήκες. Παιδιά της γενιάς του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου, γνώρισαν τις μαύρες μέρες της Δεξιάς και των Ανακτόρων, τις δολοφονίες Λαμπράκη και Πέτρουλα, την αυτοεξορία του Κ. Καραμανλή, τη χούντα, τη διχοτόμηση της Κύπρου, τη Μεταπολίτευση, τον Ανδρέα. Τώρα βιώνουν την κρίση, όπως όλοι μας. Ομως, τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τους χωρίσει: παραμένουν καρδιακοί φίλοι όντας εκπρόσωποι μιας “σημαδεμένης” και “προδομένης” γενιάς.

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ με τους δυο φίλους είναι ότι ο ένας υποστηρίζει πως ό,τι ψηφίζει ο άλλος είναι η “χειρότερη” λύση. Δεν συμφωνούν ποτέ ποιο κόμμα είναι “το μη χείρον”. Όμως, καμιά ιδεολογία από αυτές του συρμού που φάνηκαν μεταπολεμικά και ξέφτισαν (νεοφιλελευθερισμός, υπαρκτός σοσιαλισμός, “τρίτος δρόμος”, κομμουνισμός, ριζοσπαστισμός κ.λπ.) δεν μπόρεσε να τους χωρίσει. Ο καθένας κρατούσε τις απόψεις του. Τώρα, συνταξιούχοι και οι δυο, κάθονται στο καφενείο και τα λένε. Πιθανόν πικρά ή περιπαιχτικά, αλλά συναινετικά στο τέλος. Προέχει η φιλία, μια και σε πολύ δύσκολους καιρούς κανένα δεν ωφελεί η διχόνοια… Ο διάλογος δεν είναι φανταστικός, ούτε φυσικά ολοκληρωμένος. Οι μερικές προεκτάσεις του είναι δικές μας, ώστε να υπάρχει επικαιροποίηση των θεμάτων:

ΑΝΤΩΝΗΣ: Ρε Αλέκο, τι θα γίνει μ’ εσάς τους Συριζιώτες; Θα σταματήσετε τις μεταλλάξεις; Σε ποιο στάδιο βρίσκεστε τώρα; Του άγνωστου Χ, των Λαφαζαναίων, ή του Μητρόπουλου; Θα συνεχίσετε, λέει, πιθανόν κι εσείς τα μνημόνια σε περίπτωση που μετά τις εκλογές δεν αποκτήσετε αυτοδυναμία; Δηλαδή, το προεκλογικό σας σλόγκαν θα είναι “αυτοδυναμία ή μνημόνιο”;

ΑΛΕΚΟΣ: Καλά τώρα, δίνεις βάση σε λαϊκισμούς τύπου Μητρόπουλου; Αυτό σημαίνει πως δεν κατάλαβες τίποτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα μια αντιπολίτευση, όταν φτάνει στο κατώφλι της εξουσίας, αντιμετωπίζει διλήμματα για το τι θα πράξει σε περίπτωση νίκης. Το μέλλον τής είναι άγνωστο, οπότε απαντήσεις έχουμε πολλές, κι ο καθένας λέει την άποψή του…

ΑΝΤΩΝΗΣ: Λέω, μήπως ο φόβος της ευθύνης που παραμονεύει σάς κάνει να βολιδοσκοπείτε τους ψηφοφόρους σας από τώρα και να ψηφοθηρείτε -με “λαγούς”- τρομάζοντας τον κόσμο με διλήμματα πρόωρα! Το έχετε το μνημόνιο στο πίσω μέρος του μυαλού σας και δεν μας το λέτε; (Έλα, ήρθε το παιδί, τι καφέ θα πάρεις; Παραγγέλνω δυο βαρύγλυκους. Εντάξει;)

ΑΛΕΚΟΣ: Να σου πω την αλήθεια μισοσυμφωνώ, όχι με τη σκέψη του Μητρόπουλου ή οποιουδήποτε άλλου -εγώ είμαι σίγουρος για την αυτοδυναμία, να το θυμάσαι- αλλά με εκείνα τα υπόλοιπα. Όπως το όχι σε μονομερείς ενέργειες, όχι σε plan B, όχι σε μονομερή διαγραφή του χρέους κ.λπ.. Όλα αυτά θέλω να γίνουν μέσω μιας επιθετικής διαπραγμάτευσης!

ΑΝΤΩΝΗΣ: Τι εννοείς με τη λέξη “επιθετική” διαπραγμάτευση; Ενας που δανείζεται χρήματα για να επιβιώσει, πώς θα τολμήσει να κάνει “επιθετική” διαπραγμάτευση απέναντι των δανειστών του; Μια τέτοια σίγουρη αποτυχία πώς θα την “περάσετε” στον λαό; Επειτα, δεν θα έπρεπε να έχετε και κάποια στοιχειώδη συναίνεση των άλλων κομμάτων; Μήπως, λέω πιο απλά, θα ήταν καλύτερα το κόμμα σας να συγκαλέσει τα υπόλοιπα και να τους πει: «Παιδιά, μέχρι εδώ! Μπαίνω με το επιτελείο μου μπροστά και απαιτώ τη συναίνεσή σας, για να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια με τον δικό μας τρόπο!». Ποιος θα σας έλεγε όχι; Αρκεί βέβαια να ξέρουμε τι ακριβώς περιέχει ως όπλα η “επιθετική” σας γραμμή…

ΑΛΕΚΟΣ: Οταν γίνουμε κυβέρνηση κι αρχίσουμε εμείς τις διαπραγματεύσεις (με το πρόγραμμα Δραγασάκη), θα αντιληφθείς τι σημαίνει “επιθετική” διαπραγμάτευση. Που δεν κάνετε εσείς, παρά μας κοροϊδεύετε κάθε μέρα. Εσείς, βρε Αντώνη μου, την… άμυνά σας τη λέτε διαπραγμάτευση! Αλλά, γιατί να χάνουμε χρόνο; Εκλογές, εδώ και τώρα, και “όσοι πιστοί προσέλθετε”! Ο χρόνος σας λιγοστεύει. Ο Μάρτης είναι στον ορίζοντα…

ΑΝΤΩΝΗΣ: Κι αν σας βγει ανάποδα το να μη θέλετε να ψηφιστεί ΠτΔ από την παρούσα Βουλή; Ο λαός είναι απρόβλεπτος και αντιλαμβάνεται εύκολα “πού το πάνε” οι πολιτικοί όταν ζητούν παράκαιρα εκλογές. Αν, ας πούμε, δεν σας δώσει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, πού θα βρείτε τους 180 ψήφους για τον Πρόεδρό “σας”; Είναι “πολιτικώς ορθόν” μια απλή και χωρίς καμιά ιδιαίτερη σημασία εκλογή (η εκλογή του ΠτΔ), ο κορυφαίος θεσμός, να γίνεται “όχημά” σας για εθνικές εκλογές; Μα, οι βουλευτές, Αλέκο μου, ψηφίζουν “κατά συνείδηση” σύμφωνα με το Σύνταγμα! Ποιος μπορεί να προδικάσει αριθμούς εκ των προτέρων;

ΑΛΕΚΟΣ: Κοίταξε να δεις, σας αρέσει, δεν σας αρέσει ο λαός θέλει την αριστερά στην κυβέρνηση. Τουλάχιστον αυτό λένε συνεχώς οι δημοσκοπήσεις κι αυτή είναι η πραγματικότητα…

ΑΝΤΩΝΗΣ: Και με ποια στελέχη, ρε, θα κυβερνήσετε; Με τους παλαιοπασόκους που “προσλάβατε”, τους Λαφαζαναίους, ή μήπως με τις άλλες συνιστώσες; Θα έχετε τη συναίνεσή τους σε ό,τι αποφασίζετε;

ΑΛΕΚΟΣ: Γιατί, τα ίδια δεν έκανε κι ο Ανδρέας σας; Δεν είχε κλέψει στελέχη και ιδέες από άλλους χώρους, ειδικότερα από το ΚΚΕ; Μια χαρά δεν κυβέρνησε; Έπαθε τίποτε ο λαός; Μπορείς να μου πεις τι σημαίνει σήμερα “το όλον ΠΑΣΟΚ” του Βενιζέλου; Εμείς, ίσως χρησιμοποιήσουμε και εξωκοινοβουλευτικούς…

ΑΝΤΩΝΗΣ: Ναι, αλλά ο Ανδρέας που ανέφερες ήταν ένας. Και, με μια μόνο λέξη του -την “Αλλαγή”, έφερε τα πάνω κάτω στην ελληνική κοινωνία. Εσείς, με τι “φόντα” θα ξεκινήσετε; Έπειτα κάθε μέρα τα προβλήματα του κόσμου διογκώνονται ανυπόφορα. Δεν είναι αυτοκτονικό να μιλάτε για αυτοδυναμία που δεν διαφαίνεται πουθενά; (Ένα τηλεφώνημα διακόπτει τον διάλογο. Είναι η συμβία του Αντώνη που τον καλεί στο σπίτι, διότι “ανησυχεί”).

ΟΙ ΔΥΟ φίλοι χαιρετιούνται και κλείνουν ραντεβού για να τα ξαναπούν. Τους συνοδεύει -κοίτα μια σύμπτωση!- μουσική με τους παρακάτω υπέροχους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, γραμμένους για μια επιθυμητή -λέμε εμείς- συναίνεση ανάμεσα στους ανθρώπους: • “Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα…” (1) ΚΑΙ ναι μεν οι δυο φίλοι, ο Αντώνης κι ο Αλέκος, τα «κουβεντιάζουν ήσυχα κι απλά», όπως και πολλοί άλλοι από μας. Οι πολιτικοί μας όμως…; (21/11/14).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: -(1) Γιάννης Ρίτσος (1909-1990), “Το Καπνισμένο Τσουκάλι” (μικρό απόσπασμα)