Επιτέλους, ζωή

Το πιο εύκολο είναι από τη θέση της αντιπολίτευσης να κρίνεις τους πάντες και τα πάντα, ενίοτε με δόσεις λαϊκισμού προς ικανοποίηση του «λαού σου». Τα δύσκολα έρχονται όταν αναλαμβάνεις θέση εξουσίας. Οταν, δηλαδή, καλείσαι να εφαρμόσεις τις υποσχέσεις σου. Τότε, συνήθως, αναιρείς τον εαυτό σου. Και θυμάσαι τη φράση ότι στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται.
Κάπως έτσι πορεύεται η Ελλάδα ειδικά κατά τα μνημονιακά χρόνια. Με αντιμνημονιακό λόγο ανέβηκαν στην εξουσία τα περισσότερα κόμματα των τελευταίων ετών. Τόσο η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά όσο -και κυρίως- ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ.
Τώρα, τα κόμματα εξουσίας σταμάτησαν -σε σύγκριση με το παρελθόν- το αντιμνημονιακό αφήγημα. Κανένα δεν λέει πως θα “σκίσει” τα μνημόνια. Ολοι, εν τούτοις, μιλάνε για την ανάγκη εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο. Δεν εννοούν, πάντως, να συσπειρωθούν γύρω από αυτό το στόχο. Οι τωρινοί κυβερνώντες έχουν πεισμώσει να… αλλάξουν την Ευρώπη ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση έχει αρχίσει να ζητά εκλογές.
Την ίδια ώρα ο λαός υποφέρει ενώ η υπερβολική φορολογία αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνική ανάπτυξη αλλά και ρίσκο για όποιον θα ήθελε σε αυτή τη χώρα να επενδύσει και να δημιουργήσει. Παράλληλα, οι πολίτες χωρίς ούτε ένα ευρώ στην τσέπη αυξάνονται και πληθύνονται. Οι φτωχοί πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Ολοι αυτοί ποσώς νοιάζονται για τις αντιπαραθέσεις των κομμάτων και των πολιτικών. Αξιοπρεπή ζωή ζητούν. Και όχι φτώχεια. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Το δικαιούνται, επιτέλους…