“Εθνικός διάλογος για την Παιδεία”

Για μια ακόμη φορά ξεκινά στη χώρα “εθνικός διάλογος για την Παιδεία”. Για μια ακόμη φορά ετοιμάζονται αλλαγές. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι το μόνο που δεν αλλάζει στην εκπαίδευση -γιατί απέχουμε ακόμα από το να μιλάμε για Παιδεία- είναι οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Κάθε υπουργός θέλει να κάνει τη δική του εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και έτσι έχουμε αλλαγές επί αλλαγών.
Πάντως, μία από τις πιο επιτυχημένες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις θεωρείται αυτή του 1964, γνωστή ως μεταρρύθμιση Παπανούτσου, με την οποία καθιερώθηκε η δημοτική γλώσσα και ο διαχωρισμός της Μέσης Εκπαίδευσης στις βαθμίδες Γυμνασίου και Λυκείου, ενώ ελάμβανε υπόψη της τη διεθνή εμπειρία.
Στη σημερινή εποχή μία νέα μεταρρύθμιση δεν μπορεί να μην λαμβάνει υπόψη το τι γίνεται στο εξωτερικό.
Στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει ανάγκη για μια μεταρρύθμιση που θα βοηθήσει τη μετάβαση από την εκπαίδευση στην… Παιδεία και που θα  αναπτύξει την κριτική ικανότητα των παιδιών.
Προς αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται τόλμη, θάρρος και ουσιαστική συνεννόηση. Οχι επιστροφή στον… μαυροπίνακα, αλλά διορατικότητα και διάλογος. Οχι μηδενισμός και… ισοπέδωση του έργου των προηγούμενων, αλλά διατήρηση των όποιων θετικών στοιχείων μπορεί να υπάρχουν και προσθήκη νέων δεδομένων που θα βοηθούν την εκπαιδευτική διαδικασία. Αρκεί ο διάλογος να είναι ουσιαστικός και να περιλαμβάνει τη… διαλεκτική του Χέγκελ: θέση, αντίθεση, σύνθεση.
Προϋπόθεση για την επιτυχία του εγχειρήματος είναι φυσικά το να διατεθούν πιστώσεις για σύγχρονα σχολεία και στήριξη της εκπαίδευσης και της έρευνας, αλλά και το να δοθεί προτεραιότητα στον μαθητή και στις ανάγκες του. Μόνο τότε κάτι καλό μπορεί να συμβεί.