Ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η βία σε διάφορες μορφές της και ο φανατισμός. Οχι ότι αυτά τα αρνητικά εξέλειπαν παλαιότερα. Η ανθρωπότητα πάντα πορευόταν με το καλό και το κακό, με συγκρούσεις, επαναστάσεις, βιαιότητες, αλλά και με αγώνες, κινήματα ειρήνης, μουσικές και έρωτες. Μονο που θαρρείς πως τα τελευταία χρόνια, ο φανατισμός και η βία είναι στην καθημερινότητά μας. Είναι τόσο συχνά φαινόμενα που είναι σαν να τα έχουμε συνηθίσει. Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να συνηθίσουμε το «τέρας».
Καθημερινα, λοιπόν, μεταδίδονται ειδήσεις για περιστατικά βίας και νεκρούς, από τις Η.Π.Α. μέχρι την Ασία και τη Μέση Ανατολή με την Ευρώπη να έχει αρχίσει να μετράει αθώα θύματα στις μητροπόλεις της. Μεσα σε αυτήν την πραγματικότητα, που φανερώνει ότι δίπλα στην οικονομική κρίση, υπάρχει τεράστια κρίση πολιτισμού και παιδείας, υπάρχουν τα αντίδοτα. Αντιδοτο είναι οι μουσικές, οι τέχνες, οι δομές αλληλεγγύης, ο πολιτισμός. Αντίδοτο είναι η επικοινωνία, η φιλοσοφία, ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας της κοινότητας, που απαντά στην αποξένωση.
Κι οσο κι αν όλα αυτά δεν ευνοούνται από τις κυρίαρχες πολιτικές, είναι στο χέρι των κοινωνιών, να λειτουργήσουν σε πιο συλλογικό επίπεδο. Χωρις φανατισμούς και άγονες αντιπαραθέσεις. Ας ανατρεξουμε στα λόγια του μεγάλου Γάλλου Διαφωτιστή, Ντενί Ντιντερό, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σαν χθες, στις 31 Ιουλίου 1784. Ο Ντιντερό, ο οποίος μιλούσε για το δικαίωμα να αναζητεί κανείς τον εαυτό του όπως επιθυμεί και για το ότι «η αμφιβολία είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της φιλοσοφίας» έλεγε: «Τον φανατισμό από τη βαρβαρότητα τον χωρίζει μόνο ένα βήμα».
