Γέφυρες και όχι τείχη

Μπροστά στις σύγχρονες προκλήσεις για τη χώρα και την κοινωνία, μόνο μέσα από τη σύνθεση απόψεων μπορούμε να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός. Οχι μέσα από την “ανθρωποφαγία”. Οχι μέσα από αντιπαραθέσεις για… λαϊκή κατανάλωση, από αυτές που ικανοποιούν, ίσως, τα πιο… άγρια ένστικτα της κοινωνίας, αλλά στην ουσία δεν οδηγούν πουθενά.
Για να δούμε, όμως, την αλλαγή που θέλουμε να έρθει, πρέπει η “αλλαγή” να γίνουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, όπως έλεγε και ο Γκάντι.
Πρώτα, ας απαντήσουμε στο ερώτημα τι Ελλάδα θέλουμε; Αυτή της “πλασματικής ευμάρειας” και των πελατειακών σχέσεων που επικράτησαν κατά το παρελθόν με τα γνωστά αποτελέσματα; Ή αυτή της αλληλεγγύης, του σεβασμού, της ανοχής, του πολιτισμού, της ελευθερίας; Για να επιτευχθεί όμως η δεύτερη επιθυμία, ας κάνουμε αυτοκριτική για τυχόν δικά μας λάθη. Για τις δικές μας ψήφους στη βάση πελατειακών -μόνο- σχέσεων και όχι πραγματικής αγάπης για τον συνάνθρωπο. Για την εικονική ευημερία, που ήταν βασισμένη σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες.
Τώρα, έρχονται ξανά στην επιφάνεια φωνές λαϊκισμού που απλώς χαϊδεύουν τα αφτιά του οργισμένου πλήθους, δίχως, όμως, να δίνουν λύσεις. Τώρα, όμως, ας απαιτήσουμε περισσότερη και πραγματική δημοκρατία με έλεγχο της εξουσίας από τη βάση όταν άλλα λέει και άλλα πράττει.
Αρκεί να βγούμε πιο σοφοί από τον πόνο της κρίσης. Να νικήσουμε τον κακό μας εαυτό για να βαδίσουμε προς τα εμπρός.
Να γκρεμίσουμε τα τείχη και να χαράξουμε γέφυρες επικοινωνίας. Να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε ανυποχώρητα την ελευθερία της έκφρασης, τη διαφορετικότητα, το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη. Να απαιτούμε αταλάντευτα από την πολιτεία να μην μένει αβοήθητο κανένα θύμα της οικονομικής κρίσης. Με άλλα λόγια να παραμείνουμε άνθρωποι. Και όλα τ’ άλλα να τα βάλουμε για… προσάναμμα.