1.-Σ’ ένα παραληρηματικό, αντιβενιζελικό άρθρο του (“Καθημερινή”, 12-2-17), με αφορμή το βιβλίο “Τα δυο Βήτα (Βασιλιάς-Βενιζέλος)” της κας Αθηνάς Κακούρη, ο κατά τα άλλα αξιοσέβαστος καθηγητής/αρθρογράφος κ. Χρ. Γιανναράς -αλλά όχι και για πρώτη φορά αντικρητικός -«συμπεραίνει» με προφανή προκατάληψη, τα παρακάτω:
«…Γι’ αυτό και δεν υπάρχει πλατεία πόλης ή χωριού χωρίς ανδριάντα του αυτουργού (σ.σ. του Ελ. Βενιζέλου) της αυτεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας. Tο όνομά του στους κεντρικότερους δρόμους μας, στον αερολιμένα της πρωτεύουσας, ειδωλοποιημένο στα σχολικά βιβλία -σχεδόν συνώνυμος με τη δημοκρατία, ο στυγνός δικτάτορας της εφιαλτικής τριετίας 1917-1920».
ΔΕΝ γνωρίζουμε ποιες ιστορικές πηγές επικαλείται ο κ. καθηγητής σχετικά με την τόσο “καταστροφική” πολιτική του Ελ. Βενιζέλου. Μια ματιά όμως, στις εμβριθείς και πλήρως τεκμηριωμένες επιστημονικές μελέτες (μονογραφίες, συμπόσια, έρευνες, πρακτικά συνεδρίων κ.λπ. του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος” (Χανιά), από καταξιωμένους της επιστήμης της Ιστορίας, πιθανόν να τον έπειθε για τις επιπόλαιες (για να μη πούμε άστοχες) εκτιμήσεις του.
ΕΝ πάση περιπτώσει, δεν υπάρχει πολιτικός που να μην έκανε σφάλματα. Και η τρομερή εκείνη εποχή (1915-1917 και 1917-1920) ήταν γεμάτη ανατροπές, νίκες και λάθη. Ο δε Ελ. Βενιζέλος είχε το θάρρος, όχι μόνο να ομολογήσει στη Βουλή, αλλά και να καταγράψει στον τάφο του την παραδοχή τους. Που δεν βλέπουμε να έχουν κάνει άλλοι πολιτικοί.
2.- Ο ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ, άραγε, της Ελλάδας σε έκταση και πληθυσμό επί των ημερών του Εθνάρχη, θα μπορούσε να είχε γίνει πραγματικότητα, αν η χώρα κυβερνιόταν από έναν «στυγνό δικτάτορα» ή «αυτουργό της αυτοεξευτελιστικής αυτοχειρίας μας» -όπως ελαφρά τη καρδία ισχυρίζεται ο κ. Γιανναράς; Ούτε φυσικά το όνομά του ή οι ανδριάντες του θα επεβίωναν στη χώρα, αν πράγματι η ιστορία τον είχε κατατάξει στη χορεία των «στυγνών δικτατόρων», όπως τον θέλει ο κ. καθηγητής! Πολύ δε περισσότερο δεν θα εκφράζονταν με θαυμασμό οι “σόκαιροι” του Εθνάρχη ηγέτες, ή και νεότεροι πολιτικοί γι’ αυτόν.
ΟΙ ιστορικές προσωπικότητες δεν χάνουν, ούτε κερδίζουν από εμπαθή δημοσιεύματα ή δήθεν «καλοπροαίρετες» αρνητικές αποτιμήσεις που στερούνται βασικών επιχειρημάτων. Δεν μπορεί να βασίζεται κανείς σ’ ένα μόνο δημοσιογραφικό βιβλίο, μάλιστα αφηγηματικό, στο οποίο υπεισέρχεται αναπόφευκτα ο υποκειμενικός παράγοντας. Ούτε ποτέ το συναίσθημα έγραψε ιστορία.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ, καλώς ή κακώς, είναι αμείλικτη. Αποτιμά, με το πέρασμα του χρόνου και τη χρήση δίκαιων και ακλόνητων κριτήριων (ντοκουμέντων) ανθρώπους και γεγονότα. Και για τον Ελ. Βενιζέλο έχει ήδη μιλήσει.
