Το “νεο” συναντά ολοένα και περισσότερο το “παλιό”, αν δεν το έχει ήδη ξεπεράσει, στα “συντρίμμια” μιας χώρας και μιας κοινωνίας που νιώθει πως, αν δεν είναι σε “κομματικά καλούπια”, δεν θα δει φως.
Οι αποκαλυψεις για τοποθετήσεις ημετέρων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έστω και ως μετακλητούς υπαλλήλους, που, όμως, πληρώνονται από την τσέπη όλων μας και όχι από την τσέπη αυτών που τους τοποθετούν, δείχνει ότι η παλιά αντίληψη περί των “δικών μας παιδιών” ισχύει και σήμερα.
Και το θεμα δεν είναι τόσο η τοποθέτηση ημετέρων – κατά μία έννοια ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί θα επιλέξουν άτομα που εμπιστεύονται κοντά τους, αλλά αν η επιλογή αυτή γίνεται κάτω από αξιοκρατικά κριτήρια.
Γιατι αν μοναδικό κριτήριο είναι οι φιλικές σχέσεις, τότε αυτό συνιστά μέγιστη πρόκληση για την κοινωνία που υποφέρει από την κρίση και για τους πτυχιούχους που είναι στην ανεργία.
