Οι φίλοι

Η χειραγώγηση της μάζας, των πολλών ανθρώπων αποτελεί ολόκληρη επιστήμη την οποία εμπιστεύονται οι ισχυροί, αυτοί που είναι κερδισμένοι όσο κι αν υποφέρει η πλειοψηφία, αυτοί που περνούν καλύτερα, όταν οι πολλοί δυστυχούν. Το κύριο μέλημά τους είναι να ελέγχουν την ενημέρωση, παραπλανώντας και δίνοντας σημασία στα επουσιώδη.
Το τι απασχολεί το ευρύ κοινό κάθε καλοκαίρι το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους. Μας βομβαρδίζουν με συμβουλές για το πώς θα γίνουμε καλλίγραμμοι, ώστε να μην αισθανόμαστε άβολα στις παραλίες. Ξέρουν ότι η πλειονότητα δεν αισθάνεται καλά με τα κιλά τους. Θίγουν έτσι ένα θέμα που για κανένα προσωπικά δεν είναι ανάξιο λόγου και προσοχής. Το παραπάνω το ανέφερα ως παράδειγμα που είναι και επίκαιρο λόγω εποχής, αλλά υπάρχουν σίγουρα και άλλα πολλά.
Θα ήθελα, όμως, να θίξω έναν προσωπικό φόβο, ένα θέμα που με απασχολεί και δεν περιμένω οι άλλοι να μου το κάνουν επίκαιρο. Τι θα γίνουμε αν μείνουμε χωρίς φίλους; Ενας πραγματικός εφιάλτης για μένα. Προφανώς δεν αναφέρομαι στους φίλους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά στους πραγματικούς, με τους οποίους ερχόμαστε σε τριβή καθημερινά, πρόσωπο με πρόσωπο.
Σαν περάσουν λίγες μέρες απομόνωσης, δεν αντέχω, πιάνω το τηλέφωνο και ενοχλώ, κάνω αισθητή την παρουσία μου, σε δύο τρία άτομα. Ετσι κι αυτά δε με ξεχνούν, διατηρούμε την επαφή. Αν δεν το κάνω όμως κι αυτό, φοβάμαι τη λησμονιά που θα έρθει, γιατί οι παλιοί φίλοι γνωρίζονται καλά. Ξέρουν κυρίως τις αδυναμίες του άλλου. Και για να πω την κακία μου εκεί στηρίζονται. Χαίρονται, όταν μπορούν να βοηθήσουν όταν είσαι αδύναμος και λιγότερο όταν προχωράς με επιτυχίες εκεί υπεισέρχεται ίσως μία δόση ζηλοφθονίας.
Οσο δε δείχνεις αδυναμία, αυτοί σε αφήνουν ήσυχο, καλά είναι αυτός λένε, να δούμε εμείς πως θα τη βολέψουμε. Πώς λύνεται όμως αυτό το θέμα με τους φίλους; Η λύση που έρχεται στο μυαλό είναι κάνοντας νέους φίλους! Οσο υπάρχει αυτή η καθυστέρηση στη γνωριμία εφησυχάζω, το ενδιαφέρον διατηρείται. Θα κρύψω και λίγο τις αδυναμίες να μην ανακαλυφθούν αμέσως. Υπάρχει και άλλος δρόμος που δε ταιριάζει όμως στην κοινωνική ζωή αλλά σε ένα είδος ασκητισμού και είναι να πάψεις κάθε προσπάθεια επικοινωνίας κι αν ξεχαστείς, να μείνεις σε κάτι πιστός που θα σε κρατήσει ζωντανό και σε εγρήγορση. Η πίστη ότι θέλεις να εργαστείς πάνω σε κάτι που πρέπει να φέρεις σε πέρας, ζητώντας έτσι παράταση στη ζωή με νόημα και όχι στην ανώφελη.
Ομως κι αυτό το έργο που θα κάνεις είτε με τη ψυχή σου, είτε αφήνοντας ένα αποτύπωμα πάνω στη γη, οι φίλοι θα θελήσεις να δουν πρώτοι. Οπότε όσο μόνοι κι αν θέλουμε να είμαστε πάντοτε θα απευθυνόμαστε σε τρίτους γιατί έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος να δίνει και να παίρνει απ’ τους άλλους, αλληλέγγυος πάντα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι ο εφιάλτης καραδοκεί. Τι θα γίνει αν μείνουμε χωρίς φίλους;
* συγγραφέας – φυσικός