«Οι μέρες και οι νύχτες του Γενάρη/ σαν δέντρα κρεμασμένα στη βροχή/ στιχάκια γράφουν σ’ ένα καλαντάρι/ και στης καρδιάς τα φύλλα μια ευχή», μας λέει, μεταξύ των άλλων, στο τραγούδι του “Ο Χρόνος του Γενάρη” (σε στίχους Ηλία Κατσούλη) ο Παντελής Θαλασσινός. Κατ’ εξοχήν μήνας των ευχών ο Γενάρης, πρώτος μήνας του χρόνου, βλέπετε. Δίνουν και παίρνουν, οι ευχές κατά τη διάρκειά του κι όχι μόνο την πρώτη μέρα του.
Ιανουάριος το επίσημο όνομα του Γενάρη που το πήρε από τον Ιανό, τον Θεό των Ρωμαίων με τα δύο πρόσωπα. Γενάρης γιατί γεννά η μέρα και τ’ αρνιά, η εξήγηση που δίνει για το όνομά του ο λαός μας. Γαμηλιώνα έλεγαν το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα οι αρχαίοι μας λόγω των πολλών γάμων που γίνονται τότε.
Καλαντάρης για τα κάλαντ(ρ)α της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, Χειμωνιάρης γιατί ο χειμώνας έχει μπει για τα καλά, Κατσουλομήνας γιατί τις νύχτες του οι γάτες οργιάζουν, Γεννελοήτης γιατί τότε γεννοβολάνε τα γιδοπρόβατα και βέβαια κλαδευτής γιατί, επειδή τότε “κοιμούνται” οι χυμοί, πρέπει να κλαδεύονται τα αμπέλια… Κάποιες απ’ τις λαϊκές ονομασίες του Γενάρη, που κι αν έχει γιορτές! Μια απ’ αυτές και του Αγίου Αντωνίου. Στσι δεκαφτά του Γεναριού/ είναι κερά τ’ Αγι-Αντωνιού, μας θυμίζει για παράδειγμα η παροιμία. Μεθαύριο…
Και για να επιστρέφουμε έγινε ο κόσμος
«Κοίτα σκοτεινιάζει/ το λιμάνι που ανάβει/ Κόκκινο το τζάμι/ κι η ζωή μες το κύμα που σβήνει/ Δε μ’ αφήνει…/ Κάθε μήνας Αύγουστος, θάλασσα φωτιά/ τούτη η πόλη είναι εδώ για πάντα/ Κάθε μήνας Αύγουστος, τρέλα του Νοτιά/ Μέσα στα σοκάκια ξέφυγε η καρδιά/ εμείς θα ’μαστε εδώ για πάντα/ Πώς ν’ αντέξει ο θάνατος τέτοια μοιρασιά»… Τραγούδησε βέβαια και αυτό το τραγούδι του (κάθε μήνας Αύγουστος (Χανιά)” ο τίτλος του, ο Κώστας Λειβαδάς, προχθές το βράδυ στο ξετρουλιαχτό από κόσμο Μουσείο Τυπογραφίας των Γιάννη και Ελένης Γαρεδάκη, το οποίο λειτούργησε και λειτουργήθηκε γι’ άλλη μια φορά, πρώτη για εφέτος, σαν εστία πολιτισμού. Μετά την επίσημη παρουσίαση του νέου του σιντί “18 χρόνια δρόμος” που έγινε από τον και προσωπικό του φίλο δημοσιογράφο των “Χανιώτικων νέων” Γιάννη Λυβιάκη, τον υπεύθυνο έκδοσης της μηνιαίας εφημερίδας “Πυξίδα” Μαθιό Φραντζεσκάκη και τον διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού Δίκτυο fm 91,5 Παναγιώτη Ορφανίδη. Αθεράπευτος ο έρωτας για τα Χανιά του, για τα Χανιά μας, την “ωραιότερη πόλη του κόσμου” και ιδιαίτερα για την παλιά πόλη, όπου “κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα” για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός άλλου αγαπημένου τραγουδιού του.
Κόσμος στιγμών ο κόσμος του Κώστα Λειβαδά, που ξεκίνησε να τις συλλέγει απ’ την πόλη μας, απ’ όπου άρχισε τη μουσική του διαδρομή, αλλά και στιγμές του κόσμου οι στιγμές του. Ιστορίες παραμυθίας τα τραγούδια του που νομίζεις ότι τα τραγουδεί ενώ διηγείται και ότι τα διηγείται, ενώ τραγουδεί. Αλλο πράγμα η συγκίνηση που μας χάρισε είτε μόνος του είτε με την υπέροχη Ερωφίλη (μας) ταξιδεύοντάς μας για τρεις περίπου ώρες… Διάχυτη η νοσταλγία “Σαν να μην πέρασε μια μέρα” απ’ την εποχή στο “Φαγκότο”…
«Δε θέλω άλλες ειδήσεις, δώσε μου μόνο μουσική/ Μη μου μιλάς για το διάστημα, ξέρω τη Μοζαμβίκη/ Τραγούδα μου τη στάχτη, τραγούδα μου τη λευτεριά/ Τραγούδα μου τα δάκρυα σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη». Τα που μας λέει, μεταξύ των άλλων (οι στίχοι είναι του Γιάννη Γιαννίδη) σ’ ένα απ’ τα τελευταία τραγούδια του ο Κώστας Λειβαδάς, που και βέβαια είναι έντονα πολιτικοποιημένος και ιδιαίτερα επίκαιρος. Εκ των ων ουκ άνευ ότι καταχειροκροτήθηκε και αυτό, όπως και όλα τα άλλα άλλωστε. Δεδομένη η ποιότητα της μεγάλης παραγωγής του αγαπημένου μας μουσικοσυνθέτη, που να το πω κι αυτό έχει “τιμή και καμάρι του” ότι η γιαγιά του (Ξανθή Βασιλοδημητράκη) ήταν από το Νίππος, όπως είναι και η μητέρα (Τούλα Κακατσάκη) του επίσης αγαπημένου, μεγάλου μουσικοσυνθέτη Σταμάτη Κραουνάκη, άλλωστε.
Και αυτό για να συναντιόμαστε, μα και για να επιστρέφουμε, έγινε αυτός ο κόσμος, σκέφτομαι, ενώ ακούω τον Κώστα Λειβαδά να τραγουδά «γι’ αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου/ γι’ αυτό για να σε συναντήσω». Και φαντάζομαι μια συναυλία και των δυο τους στη μητρίδα γη…
