Οι νέοι και το δικαίωμα στο όνειρο

Οι νέοι έρχονται να μας προσγειώσουν στην πραγματικότητα. Οι συζητήσεις μαζί τους, φανερώνουν τα αδιέξοδα, τις ανησυχίες, τις αγωνίες, αλλά και τις προσδοκίες τους. Τις προσδοκίες της νέας γενιάς. Κάθε νέας γενιάς. Που μεγαλώνει κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με τις προηγούμενες. Που βιώνει με τον δικό της τρόπο μια κρίση που έχει γονατίσει την Ελλάδα.
«Δεν δέχομαι την κανονικότητα που μας επιβάλλεται από το σύστημα. Δεν μπορεί αυτό που περνάμε να είναι μονόδρομος. Δεν γίνεται να μην υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν θέλουμε ανεργία και πτυχία χωρίς αντίκρισμα», μου έλεγε πρόσφατα ένας φοιτητής.
«Θέλουμε να αλλάξουμε αυτόν τον Κόσμο», πρόσθεσε.
Και εγώ θυμήθηκα το γνωμικό που διάβασα σε έναν ιστότοπο και αποδίδεται στον Γάλλο γνωμικογράφο Vauvenargues (1715 – 1747): «Οι καταιγίδες της νεότητας περιτριγυρίζονται από λαμπρές μέρες».
Θα έπρεπε οι μεγαλύτεροι να ακούνε πιο συχνά τις απόψεις των νέων.
Θα έπρεπε να αφουγκραζόμαστε περισσότερο τους νέους. Είτε λειτουργούν ορθολογικά, είτε “ουτοπικά”.
Γιατί όπως σημειώνει και ο Οσκαρ Ουάιλντ «αυτό που πάντα αναζητούσε ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε ο πόνος, ούτε η χαρά, αλλά απλά η Ζωή. Ο άνθρωπος επεδίωξε να ζήσει έντονα, ολοκληρωμένα, τέλεια. Οταν θα μπορεί να το κάνει αυτό, χωρίς να ασκεί περιορισμούς στους άλλους ή να τους υφίσταται ο ίδιος και οι δραστηριότητές του θα τον ευχαριστούν, τότε θα είναι πιο λογικός, πιο υγιής, πιο πολιτισμένος, περισσότερο ο εαυτός του».