Αυτο που έρχεται δεν είναι η ώρα της Ελλάδας, αλλά η ώρα των δανειστών. Οι οποίοι, αν πράγματι νοιάζονται για την κοινωνική συνοχή μέσα στην Ευρώπη, οφείλουν να αναγνωρίσουν τις υποχωρήσεις της Ελλάδας. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, μέσα από την κυβέρνηση, έχει ήδη προχωρήσει σε υποχωρήσεις. Μεταξύ άλλων, υποχώρηση είναι το γεγονός ότι προχωρούν οι ιδιωτικοποιήσεις.
Υποχωρηση, επίσης, είναι το γεγονός ότι ο Εν.Φ.Ι.Α. δεν έχει καταργηθεί.
Τι θέλουν, επιτέλους, οι δανειστές για να στηρίξουν την Ελλάδα; Μια χώρα στην οποία το εισόδημα των πολιτών έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει και η πλειονότητα αδυνατεί να ανταποκριθεί στις πληρωμές για δημόσια αγαθά όπως φως, νερό, τηλέφωνο. Και όλα αυτά ενώ η ανεργία κάνει πάρτι.
Ειναι προφανές ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με στόχο να μην πέσουν άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις που ήδη έχουν καταποντιστεί. Γι’ αυτό άλλωστε ψηφίστηκε. Για να προστατέψει, όσο γίνεται, το εισόδημα των πολιτών.
Είναι, ταυτόχρονα, ζητούμενο, οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, να αφήσουν στην άκρη ό,τι τις χωρίζει και να συμμαχήσουν υπέρ της Ελλάδας και της κοινωνίας.
Ειναι, τέλος, επιβεβλημένο οι “θεσμοί” να κοιτάξουν κατάματα την κοινωνία που υποφέρει από τα μέτρα του μνημονίου. Δεν μπορεί να έχουν άλλο παράλογες απαιτήσεις. Αλλά να κάνουν και εκείνοι υποχωρήσεις για να επιτευχθεί ένας πράγματι έντιμος συμβιβασμός.
ΔΗΛΑΔΗ, για να επιτευχθεί μια συμφωνία χωρίς αλλες επιβαρύνσεις στους Ελληνες πολίτες. Διότι οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο. Θέλουν αποκατάσταση αδικιών. Και να ξαναζήσουν, επιτέλους, αξιοπρεπώς.
