Οι νέοι δεν αγαπούν το διφορούμενο. Απαιτούν σαφήνεια. Εχουν κάτι το απόλυτο στη σκέψη και διεκδικούν, καμιά φορά ανορθόδοξα, να αλλάξουν τα πράγματα. Εχοντας παρεισφρήσει, λόγω επαγγέλματος, στην κοινότητα των νέων αντλούσα καθημερινά κάτι απ’ την ενεργητικότητα και την αθωότητα τους, αδυνατούσα όμως να τους πείσω να είναι λίγο πιο διαλλακτικοί στις απόψεις τους, και δεν άντεχα να τους βλέπω να απογοητεύονται, όταν δίνοντας γροθιά στο μαχαίρι πληγώνονταν αφάνταστα, καμιά φορά και ανεπανόρθωτα.
Ηταν βέβαια μια διαδικασία την οποία είχα βιώσει κι εγώ στα νιάτα μου και μη θεωρώντας τη πολύ ευχάριστη, προσπαθούσα να τη ματαιώσω στις νέες γενιές, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Το να φας τα μούτρα σου, λες και ήταν απαραίτητη προϋπόθεση της ενηλικίωσης. Ενα πέρασμα μέσα απ’ τη φωτιά που είτε θα σε έλιωνε, είτε θα σε έκανε ακόμα πιο δυνατό. Η οδύνη για μένα που παρατηρητής πια βίωνα την εξέλιξη αυτής της αντίδρασης ήταν η ίδια, λες και ξαναέπαιρνα κι εγώ θέση πίσω στο χρόνο, τότε που ήμουν νέος, φουσκωμένος με ελπίδες και αγέρωχος επαναστάτης.
Κι η ενηλικίωση όμως φέρνει μαζί της την καταστροφική ψευδαίσθηση του αυτοέλεγχου, ίσως δε να εξαρτάται κι απ’ αυτή. Εννοώ την αυταπάτη ότι εξουσιάζουμε τη ζωή μας, πράγμα που μας επιτρέπει να νιώθουμε ενήλικες, καθότι συναρτάμε την ωριμότητα με την αυτονομία, το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζουμε τι θα μας συμβεί μετά. Η απογοήτευση έρχεται αργά ή γρήγορα, αλλά πάντα έρχεται, δεν είναι ασυνεπής στο ραντεβού, ποτέ δεν ήταν.
Εδώ ενώ εμείς οι μεγάλοι, πιστεύουμε και ομολογούμε, ότι διακατεχόμαστε από αγωνία για τα βάσανα της νέας γενιάς, στην πραγματικότητα και απλά, η αιτία μπορεί να είναι διαφορετική. Να πιστεύουμε ότι αγωνιούμε για την ιδέα του μέλλοντος τους, και αντίθετα να βασανιζόμαστε εξαιτίας του παρελθόντος και μάλιστα του δικού μας. Ισως πιστεύουμε πως υποφέρουμε για τους άλλους, και αντίθετα η αιτία να αφορά το εαυτό μας λιγότερο ή περισσότερο.
Ο,τι είναι να γίνει λοιπόν θα γίνει, γονείς και μεγαλύτεροι ματαιοπονούν πιστεύοντας ότι θα αλλάξουν κάτι στην πορεία των νέων προς το καλύτερο. Αυτοί έχουν να κάνουν τη δική τους επανάσταση έχουν τα ζάρια στο χέρι και θα τα ρίξουν.
Η ζαριά της ζωής
2 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αγαπητέ κ. Αρ. Αρχοντάκη, δεχτείτε τις ευχαριστίες και τα θερμά μας συγχαρητήριο για το εξαιρετικό ανωτέρω άρθρο σας, λίαν χρήσιμο και ψυχωφελές στη σημερινή κοινωνική πολυπλοκότητα. ΩΣΤΟΣΟ, συμφωνώ με το περιεχόμενο και το θέμα της επιλογής σας, εκτός, βέβαια, από την τελευταία παράγραφο του άρθρου σας, που αφορά τη γενίκευση της ματαιοπονίας των γονιών, παππούδων κι όλων ημών των ανθρώπων για αλλαγή πορείας των νέων ανθρώπων μας, για την επανάσταση τους και την αποκλειστικότητα της ζαριάς τους στην κοινωνική τους ζωή. Προσέξτε, μπορεί, έτσι, να είναι τα πράγματα και το δικό σας πρόσωπο είναι σεβαστό κι ελεύθερο -απόλυτο δικαίωμα ηθικής επιλογής- και σε μας τους άλλους δεν μάς πέφτει λόγος: ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ, ας μάς επιτραπεί και σε μάς αυτό το δικαίωμα των απόψεών μας, σαν συμπλήρωμα, θα έλεγα, του αξιόλογου άρθρου – δοκιμίου σας. ΞΕΡΕΤΕ, αγαπητέ κ. ΑΡ. Αρχοντάκη, γιατί ματαιοπονούμε σήμερα ΟΛΟΙ μας [γονείς, εκπαιδευτικοί, ειδικοί επιστήμονες] κι έχουμε αφήσει -ΣΧΕΔΟΝ- στην τύχη τους τους νέους μας ανθρώπους; ΔΙΟΤΙ, αγνοούμε -ίσως και ηθελημένα- ότι για την απόκτηση του ψυχολογικού προφίλ του συναισθηματικά ή πνευματικά ώριμου ανθρώπου ΠΡΕΠΕΙ να πραγματώσουμε ή να εφοδιαστούμε με τα εξής βασικά και δομικά στοιχεία: Την Προσαρμοστικότητα, την αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, την ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ προς τα μέσα και προς τα έξω, την υπευθυνότητα, την αποδοχή του εαυτού μας ΟΠΩς ΕΙΝΑΙ και την αποδοχή της πραγματικότητας. Σ’ αυτά ας μου επιτραπεί να προσθέσω και τη συνείδηση των ανθρώπων, ότι η ζωή είναι πολλή δύσκολη. Και να προσθέσω, ακόμη, ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη μας έχουν τις ίδιες ψυχολογικές και φυσικές ανάγκες, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές τους και κληρονομημένες υπαγωγές – καταβολές.
Όμως, το μεγάλο πρόβλημα, το τρομακτικό σε συνέπειες κοινωνικό πρόβλημα είναι το λεγόμενο “Έλλειμμα Ψυχικής Ωριμότητας”, που οφείλεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο άνοιγμα της “ψαλίδας” ανάμεσα στα δύο βασικά δομικά στοιχεία, τον νου [λογική, γνώση] και την ψυχή [συναίσθημα, ηθική]: Και παρά την υψηλότατη Τεχνολογία, το παράδοξο είναι ότι ο νους του ανθρώπου ΓΙΓΑΝΤΩΘΗΚΕ κι ενηλικιώθηκε με τις Επιστήμες και την Τεχνολογία, αντίθετα, η ψυχική – πνευματική του ωριμότητα κινείται με σχετική βραδύτητα: Κι αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, στο ότι την ΨΥΧΗΝ την ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ πολλοί!! Είναι πολύ μεγάλο το ζήτημα που θίγεται και δεν φτάνουν τόμοι και τόμοι βιβλίων κι ατελείωτες συζητήσεις, αφού, σήμερα, ακόμη και μορφωμένοι – καλλιεργημένοι συνάνθρωποί μας αδυνατούν να παρακολουθούν τα συναισθηματικά προβλήματα των παιδιών τους, που εξαιτίας του δικού μας εγκλεισμού στο καβούκι του εγωκεντρισμού μας και εξαναγκασμένοι οι νέοι μας άνθρωποι να ζουν μακριά από τη συλλογικότητα της παραδοσιακής, απλής και φυσικής οικογενειακής ζωής, οδηγούνται -χωρίς τα παραπάνω εφόδια – στοιχεία- στον ατομισμό,τη φιλαυτία κι ευάλωτα εγκλωβίζονται και καθηλώνονται από τις ανασφάλειες τους, τα άγχη και τις φοβίες και, παντελώς, αδύναμοι αδυνατούν να προβούν στις δέουσες κοινωνικές συνθέσεις και δραστηριότητες κι έτσι, ρίχνουν ανέξοδα τις δικές τους ζαριές, γιατί η κοινωνία μας κοιμάται …κοινωνικόν ύπνον βαθύ. Τα συγχαρητήρια μας και να συνεχίζετε να γράφετε. Οφείλουμε ν’ αλλάξουμε ΟΛΟΙ μας, ώστε να δούμε χαρούμενος κι ευτυχισμένους ΟΛΟΥΣ τους νέους μας ανθρώπους, απανταχού της γης. Φιλική και με εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ
Κύριε Γεωρ. Καραγεωργίου οι επισημάνσεις σας είναι σεβαστές και μάλιστα εσείς θα έλεγα έχετε τον κύριο λόγο επί του θέματος , ως πατέρας και παππούς φαντάζομαι. Εμείς παίρνουμε ερεθίσματα κυρίως απ’ την λογοτεχνία, και θείγουμε κάθε φορά κάποιο θέμα ίσως εξ απαλών ονύχων. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και επιθυμώ να διαβάζω πιο συχνά τις ενδιαφέρουσες απόψεις σας.