1
Με δέος ιερό κι άπειρη ευγνωμοσύνη
ανοίγει ο νους, του λογισμού την άυλη πύλη,
ν’ ακούσει της αλήθειας σου τ’ άψευστα χείλη
έξω απ’ της μοίρας τον φθαρτόν κοιμάται η δίνη
Δόξα στην Άγια Δυναμή Σου
σοφία γιομάτη και στοργή,
που φύτεψ’ άστρα στους αιθέρες
και τ’ άνθος της ζωής στη γη.
Πέρ’ απ’ του χρόνου τις ομίχλες,
πίσω απ’ των ήλιων τις φωτιές
το νήμα της παγκόσμιας μοίρας
κινούν οι θείες Σου προσταγές.
Σαν άρπα ουράνια την καρδιά μας
τ’ άγιο Σου χέρι τη δονεί
και λούζετ’ άχραντη η ψυχή μας
σ’ ανέσπερη φεγγοβολή.
Τ’ όρνιο του φόβου δε σιμώνει
στο φέγγος τούτο το θεϊκό,
που το σπαθίζουν περιστέρια
και κάνει τη ζωή ναό.
Ναό, που μέσα στο ιερό του
άσπιλη ιέρεια λειτουργεί,
η Αγάπη, που «αίρει το Σταυρό της»
και φέρνει Ανάσταση στη γη.
Μέσ’ απ’ το χώμα βγαίνουν κρίνα,
θάνατος δεν υπάρχει πιά,
κι η κάθε σκέψη μας αψίδα,
για να περάσει η ανθρωπιά.
2
Χτυπώ το θόλο τ’ ουρανού με χέρια απελπισμένα
και τ’ άστρα αλλάζοντας τροχιά με φέρνουνε σε Σένα.
Ρωτώ τ’ αηδόνια που λαλούν στα κλώνια μαγεμένα
και μ’ απαντούν πως ψάλλουνε τους ύμνους τους για Σένα.
Χάϊδεψα τ’ άνθη την αυγή πού’ ταν μισανοιγμένα
κι ανοίγοντας ολότελα μου μίλησαν για Σένα…
Κυττάω τον ήλιο που βουτά σε πέλαγ’ αναμμένα
και λέει πως την πορφύρα του δανείστηκε από Σένα.
Κι όποιος παλεύει για ανθρωπιά σε ματωμένη αρένα
νοιώθει μια ασπίδα δίπλα του και πίσω της Εσένα.
Όλο το σύμπαν που σκιρτά και πάλλεται ολοένα
τ’ αθάνατό του μυστικό χρωστάει μόνο σε Σένα.
3
Σαν μιάς γλυκειάς πνοής το χάδι
περνάς τα ουράνια και τη γη
και στης ψυχής μας το σκοτάδι
το φως Σου φέρνει ροδαυγή.
Όλα της πλάσης τα στοιχεία,
ακίνητα και κινητά,
για τη δική Σου παρουσία
μιλούν σαν ιερογλυφικά.
Σοφός μονάχα όποιος διαβάζει
τη μυστική τούτη γραφή
και μ’ άσοφο παιδάκι μοιάζει
κι ο πιο σοφός, σαν δεν μπορεί
να ξεδιακρίνει τ’ όνομά Σου
σ’ αυτά τα ιερογλυφικά,
γιατί όσο βρίσκεται μακριά Σου,
ζει μέσα στα μηδενικά.
Δύστυχος όποιος πελαγώνει
και μες στου ηλιού το χρυσοφώς
το βλέμμα Σου δεν ανταμώνει.
Κι είναι πνευματικά κουφός
όποιος αδυνατεί ν’ ακούσει
την υπερκόσμιά Σου φωνή,
όταν δειλά η αγάπη κρούει
τη σφαλισμένη του ψυχή.
Κι όμως καθάρια είν’ η φωνή σου ,
φτάνει κανείς ν’ αφουγκραστεί.
Το Φως κι η Αλήθεια είναι μαζί σου
κι ο μόνος δρόμος είσ’ Εσύ…
Νίκος Μαραγκουδάκης
φιλόλογος, συγγραφέας,
ποιητής, ακαδημαϊκός
