Πώς να μας δείξει γλαφυρά,
την αθλιότη μιας γενιάς
ο ποιητής;
Πώς να μας δείξει το κενό
που σκάψαμε μες στην ψυχή
ο ποιητής;
Τους άχρηστους, τους γραφικούς
που παριστάναν τσ’ αρχηγούς
πώς ξεσκεπάζει άραγε
ο ποιητής;
Πώς να μας δείξει το σωστό.
Ελπίδα, αγάπη, ομορφιά
πώς να διδάξει
ο ποιητής;
Τσ’ αλήθειες τις παντοτινές
στους μαθητές πώς να τις πει
ο δάσκαλος;
Φτιάχνει μια πόλη νοητή
σπαρμένη λάκκους και κραυγές,
γεμάτη και υποκριτές,
μα και κυκλάμινα.
Γεμάτη λάσπες και ληστές
«κύριους» τιποτένιους.
Τυφλούς και αδιάφορους
μα καθώς πρέπει!
Με μερικούς προσμένοντες
μια Ανάσταση λαμπρή
που δεν θ’ αργήσει…
γι’ αυτούς που κράτησαν μαθές
όλες τσ’ αισθήσεις τους αγνές
και όσους ποτέ δεν ξέμαθαν
τα δάκρυα…
Παναγιώτης Αλεβαντής
