Κάζοβαρ – Στα πεταχτά

ΑΝΝΑ ΜΠΟΥΡΑΤΖΗ – ΘΩΔΑ
Βροχή που κλαίει, που τραγουδά για την Ανάσταση είναι ο στίχος του Β. Κακατσάκη.
Ποίηση με λυρικό και δωρικό λόγο πάντα επίκαιρο και επικό. Σου δίνει το χέρι κι ακούς στα τρίσβαθα την καμπάνα της καρδιάς να ξυπνά τις ψυχές, να ξυπνά ψυχές απ’ το λήθαργο.
“Στα πεταχτά” προβάλλουν μηνύματα ρωμαλέα σαν κολόνες αρχαίου Ναού, σαν λόγος ριζίτικος που με παρασύρει σ’ αγρυπνιές κι αγώνες.
Σ’ αυτήν την ποίηση κρυφομιλάει η αγάπη, η μαστοριά κι ο πυρετός του ποιητή δεμένος μ’ εγερτήρια σαλπίσματα. “Στα πεταχτά” Μ’ αρέσει!
Ο πόνος – πόνος μέσ’ από δάκρυα, αίμα και πόνο που βίωσε και βιώνει η πατρίδα. Σ’ αυτή την καταχνιά, την προδοσία, σ’ αυτή την κατάπτωση των ιδεών τι να πει ο ποιητής;
«Κι αν ξεριζώσετε το δέντρο
τι θα βάλετε στη θέση του;»…
Κρατήστε το δέντρο, ακούστηκε φωνή απ’ τ’ Αρκάδι, το Φραγκοκάστελο, την Κάντανο, τη Βιάννο, το Μάλεμε. Εύγε φίλε, στον τόπο μας υπάρχει φως, όταν υπάρχουν ποιητές που λειτουργούν στους ναούς του αγώνα. Μαζί με τον λαό τα “πεταχτά” είναι σπαθιά, μη το ξεχνάς.