Και του Τιμίου Σταυρού στο Νίππος, πού αλλού! Αποσπέρας, πριν οι καμπάνες σημάνουν Εσπερινό για να λιτανεύσουν το μήνυμα της μεγάλης γιορτής στα πέρατα της πάλαι ποτέ επαρχίας των Αποκορώνων. Οπως κάθε χρόνο. Να περάσω απ’ το κοιμητήρι του Αγιού Αθανάση, όπου αναπαύονται μαζί με τους άλλους προαπελθόντες χωριανούς και οι γονέοι μου, για ν’ ανάψω το καντήλι τους, η πρώτη μου έγνοια. Ν’ ανοίξω την πόρτα του πατρικού σπιτιού, στις Κατούνες η δεύτερη. Μακρινή η εποχή που μύριζε η αυλή μας βασιλικό και ασβέστη, μάνα!
Μαζί με την αρτοκλασία, μια γλάστρα με βασιλικό στη Χάρη του. Οπως το συνηθίζω τα τελευταία χρόνια. Ο συμμαθητής μου στο Δημοτικό, ο Μέμνος, που μετανάστευσε πριν από 50 και χρόνια στην Αμερική για να βρει την τύχη του, ο πρώτος διδάξας. Ακόμα κι όταν αυτός απουσίαζε, πάντα εδώ, μπροστά απ’ την εικόνα της Σταύρωσης του τέμπλου, ο βασιλικός του. Σαν σήμα κατατεθέν της νοσταλγίας του, της ωσεί παρουσίας του. Αυτοπροσώπως ο ίδιος στην υπηρεσία του εθίμου πάντως εφέτος, όπως και πέρυσι, όπως ελπίζει και του χρόνου… «Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος να ’ν’ ήμερος να ’ναι άκακος», μας λέει ο Ελύτης, για να συμπληρώσει: «Λίγο κρασί, λίγο ψωμί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση». Να ’ναι του Σταυρού στο Νίππος, θα ’λεγε ο Μέμνος…
Να ’ναι του Σταυρού στο Νίππος, λένε κι οι σημερινές Νιππιανές που στρώνουν κι όλας έξω, με το που άρχισε ο Εσπερινός την τάβλα της φιλοξενίας. Τι ευλογία για το χωριό μας ο Σύλλογός τους, ο Σύλλογος Γυναικών “Περβολίτσια”!
Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης! Οι μνήμες σταυροδεμένες με τις ρίζες κατεβαίνουν απ’ τον θόλο, απ’ τον οποίο κανονίζει τα πάντα όλα ο Παντοκράτορας, αναδύονται απ’ τους τοίχους, βγαίνουν απ’ την Ωραία Πύλη, αναβλύζουν απ’ το δάπεδο, εισβάλλουν απ’ τα χρωματιστά τζάμια. Μνήμες χρόνων. Οσμή ευωδίας πνευματικής. Θεσπέσιοι ήχοι απ’ τη λύρα του Πλακιανού και του λαγούτου του Ρούσσου. Ωσεί παρόντες και αυτοί αποσπέρας στην Πλατέα, στο πανηγύρι που διοργάνωσε ο Παντελής Καπαρουδάκης του “Ιπποκορώνιου” με νέους Αποκορωνιώτες οργανοπαίκτες…
Επιστροφή εις τα ίδια. Σ’ αυτό το στασίδι θυμάμαι πάντα όρθια τη μητέρα μου. Σ’ εκείνο, που είναι επίσης παραδόξως άδειο, τον πατέρα μου. Η παρουσία της απουσίας έκδηλη. Δεν το ξεχνώ πως γιόρταζε ο πατέρας σήμερα. Τη αυτή ημέρα ο Αγιος Μάρτυς Θεοκλής ξίφει τελειούται…
Σοφία, ορθοί… Ορθιοι άπαντες για την ύψωση κι εφέτος στη μέση της εκκλησίας μας, κάτω απ’ τον μεγάλο πολυέλαιο, του Τιμίου Σταυρού! Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου… Ελέησον ημάς ο Θεός κατά το μέγα έλεος Σου… Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους… Υπέρ του αρχιεπισκόπου ημών Δαμασκηνού… Υπέρ ελέους ζωής, ειρήνης, υγείας, σωτηρίας… Υπέρ πάσης ψυχής Χριστιανών Ορθοδόξων… Η επανάληψη σε κάθε αίτηση που κάνει ο και πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης π. Δαμασκηνός Λιονάκης που προεξάρχει της λειτουργίας αμέτρητες φορές (100, όπως λέει το τυπικό) του “Κύριε Ελέησον”. Η αίσθηση ότι από τα φωνήεντα του “Κύριε ελέησον” κρέμεται όλος ο περιεστώς λαός, αλλά και ο καθένας μας χωριστά στη σταυραναστάσιμη πορεία του…
Ακόμα κι όταν ζούσε η μάνα μου, που επέμενε μέχρι και την τελευταία της αναπνοή να είναι ανοιχτό για όλον τον κόσμο το σπίτι μας, τόσο την παραμονή όσο και ανήμερα του Σταυρού, παραμέριζα πάντα μετά τη λειτουργία στο καφενείο του Κοτσιφογιάννη. Εκεί με οδήγησαν τα βήματά μου κι εφέτος. Εκεί “εφόσον ζω, αναπνέω και σωφρονώ”, για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή φράση του Παπαδιαμάντη, θα με οδηγούν κάθε χρόνο. Πάντα εκεί ωσεί παρών ο φίλος μου. Κι ας έχει πετάξει απ’ τον φετινό Φλεβάρη η ψυχή του στο Επουράνιο Νίππος… Και του χρόνου φίλε!
