Κρητικές αποικίες στην Εγγύς Ανατολή

Η Ιστορία της Κρήτης δεν αρχίζει από μύθους και θεογονίες. Κάτω από το έδαφος των αρχαιότερων ανακτόρων της Κνωσού και της Φαιστού βρέθηκε να ‘χει πολλά μέτρα πάχος ένας πολιτισμός λαμπρός για την εποχή του, ο οποίος υπήρξε ελληνικός και γηγενής.
Οι Πρωτοέλληνες εκ των οποίων κατάγονται όλοι οι Ελληνες και Ευρωπαίοι και οι οποίοι αυτούς εθεώρουν ως προγόνους τους, είναι, όπως αναφέρουν οι ελληνικές παραδόσεις και όλοι οι Ελληνες συγγραφείς, “αυτόχθονες”, “παλαίχθονες” και “γηγενείς”.
Ζούσαν και αναπτύσσονταν επί χιλιάδες έτη στην “Αιγαιίδα”, δηλαδή στο Αιγαίο και στον “Περιαιγαιακό” χώρο προ του κατακλυσμού της εποχής του “βασιλέως” Αθηνών – Βοιωτίας Ωγύγου και του Δευκαλίωνος και της Πύρρας στη Θεσσαλία. Οι Πελαγόνες ζούσαν στην ηπειρωτική και νησιώτικη Ελλάδα, στη δυτική και βόρεια Μ. Ασία και Ιταλία. Τους βρίσκουμε παντού, σ’ όλο τον Αιγιακό και Περιαιγιακό χώρο.
Υπήρχαν κι άλλα αδελφά φύλα, ομόαιμα, ομόγλωσσα, ομόθρησκα, με διαφορές σε λεπτομέρειες γλωσσικές ή ηθών και εθίμων. Με τους Πελαγόνες συνυπήρχαν Λέλεγες, Κουρήτες, Καύκωνες, Αονες, Τέμμικες, Υαντες, Τελχίνες, Τηλεβόαι, Έφυροι, Φλεγγύαι, κ.λπ.
Όμως «επισημοτάτη των φυλών τούτων ήτο η των Πελαγόνων, όθεν και όλη αυτή η πανάρχαια εποχή ωνομάσθη Πελασγική» (Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Α’).
Κατά τον Ομηρο (Οδύσσεια, τ. 174-175) στην Κρήτη συμβίωναν Αχαιοί, Ετεοκρήτες, Κύδωνες, Δωριείς και έξοχοι Πελασγοί. Από αναμείξεις πελασγικών φύλων μεταξύ των και με ιθαγενείς των περιοχών της επεκτάσεώς των, προέκυψαν διάφοροι λαοί: Οι Πελασγοί της Συρίας έγιναν Φοίνικες (όχι οι Σημιτοφοίνικες που είναι πολύ μεταγενέστεροι), οι Πελασγοί των παραλίων της Παλαιστίνης εκλήθησαν Φιλισταίοι (Πελασγοί = Φελασίτ = Φελασταίοι = Φιλισταίοι). Πελασγικοί λαοί είναι ακόμη οι Τυρρηνοί ή Ετρούσκοι,
οι Κάρες ή Λέλεγες, οι Λύκιοι, οι Λούβιοι και οι Φρύγες, οι Μιτάννοι, οι Ελαμίται, οι Νήδοι, οι Δραβίδες και μέρος των Χεττιτών.
Οι Φιλισταίοι ήσαν ένα παλαιό πελασγικό φύλο, το οποίο απετέλεσε ένα ρωμαλέο προωθημένο προπύργιο του Ελληνισμού στην περιοχή της Παλαιστίνης. Ο πολεμικός λαός των Φιλισταίων έδρασε στην Εγγύς Ανατολή κατά την αρχαιότητα και μνημονεύεται στην Παλαιά Διαθήκη και ακόμη αρχαιότερα σε επιγραφές και ανάγλυφες παραστάσεις σωζόμενες επί αρχαίων μνημείων στην Άνω Αίγυπτο. Σήμερα, οι Φιλισταίοι θεωρούνται γενικώς ως λαός Ελληνικός και μάλλον Κρητικός, που δεν έχει τίποτα το κοινό με τους όμορους σημιτικούς λαούς Εβραίους και Σημιτοφοίνικες, όπως άλλωστε προκύπτει εκ των ονομασιών “αλλόφυλοι” και “απερίτμητοι” τις οποίες έδιδαν σ’ αυτούς οι Εβραίοι, στην “Αγία Γραφή”. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η περίτμηση κατάγεται από την λατρεία του Κρόνου. Όπως ευνούχισε αυτός τον πατέρα του τον Ουρανό, σφετεριζόμενος την εξουσία, έτσι και οι πιστοί του κάνουν περιτομή για να δείξουν την πίστη προς τον θεό τους.
Το μη σημιτικόν των Φιλισταίων υποστηρίζει και ο Γάλλος συγγραφεύς Ερνέστος Ρενάν (“Γενική Ιστορία των Σημιτικών γλωσσών”).
Η νεοανακτορική περίοδος είναι η εποχή της μεγαλύτερης ακμής του ελληνικού “μινωικού” πολιτισμού, και χαρακτηρίζεται από την κρητική θαλασσοκρατία και το ναυτικό εμπόριο. Τα κρητικά πλοία φθάνουν όχι μόνο στα άκρα του Αιγαίου αλλά και εις τα πέρατα της Μεσογείου, στις ακτές της Μικράς Ασίας, στη βόρεια θάλασσα, και ίσως εκείθεν του Ατλαντικού όπου ιδρύουν αποικίες.
Ακόμη και στον Ινδικό Ωκεανό, την αποικία των οποίων ο Ευήμερος ονομάζει Παγχαία σε έργο του επιγραφόμενο “Ιερά Αναγραφή” και αναφέρει ότι οι Παγγαίοι ήσαν πανάρχαιοι Κρήτες οδηγηθέντες στη νήσο αυτή υπό του Ζηνός, σύμφωνα με αποσπάσματα τα οποία διέσωσαν μεταξύ των άλλων και ο ΔΙΟΔΩΡΟΣ ο Σικελιώτης (βιβλίο Ε’, παράγρ. 41-46).
Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν την Κρήτη Κιφιτού ή Κιφτιού ή Κεφτιού, όπως συνάγεται από μία επιγραφή προ τιμήν του Τουτμές Γ’, όπου γίνεται λόγος για τους άρχοντες της Κιφτιού και των νησιών στις γειτονικές θάλασσες. Από τους Αιγύπτιους πήραν την ονομασία οι Εβραίοι που αποκαλούν την Κρήτη Καφθόρ και τους Κρήτες Καφθορίμ ή Κερετίμ.
“Κρήτες” ή “Ελληνες” αποκαλούνται οι Φιλισταίοι στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Αμώς βάζει τον Ιεχωβά να δηλώνει: «Δεν εξήγαγα τον Ισραήλ από την γη της Αιγύπτου, και τους Φιλισταίους από την Καφτόρ» (Θ7). Ο Ιεζεκιήλ τους αποκαλεί “Κρήτας” (ΚΕ 16-17), ο Σοφωνίας “Παροίκους Κρητών” και την Χαναάν “γην Φιλισταίων” (Β5) και ο Ζαχαρίας τους λέγει «τέκνα των Ελλήνων» (Θ13). Την εγκατάσταση των Κρητών στην παραλιακή ζώνη της Παλαιστίνης ο P. Faure τοποθετεί στον ΙΕ’ π.Χ. αιώνα, (“Η ζωή στη μινωική Κρήτη”), ενώ ο Χέρμπερτ Γεώργιος Γουέλλς αναφέρει απλώς ότι οι Εβραίοι φθάνοντας στην Παλαιστίνη τον ΙΒ’ π.Χ. αιώνα βρήκαν τους Φιλισταίους.
Η αλήθεια είναι διαφορετική και η εγκατάσταση φαίνεται ότι έγινε προ του 2000 π.Χ., όταν την πρωτοκαθεδρία μεταξύ των ελληνικών φύλων είχαν οι Πελασγοί και αυτή ήταν η ονομασία των Κρητών εποίκων που εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη διότι μετά το 2000 π.Χ. τα φύλα του Αιγαίου χρησιμοποιούσαν το γενικό όνομα Αχαιοί ή Δαναοί και από το 1600 π.Χ. και το Αργείοι. Περί το 2500 π.Χ. έγινε μία μεγάλη μετανάστευση Κρητών στην μεσογειακή ακτή της Εγγύς Ανατολής νοτίως της Φοινίκης. Οι Φιλισταίοι. Το όνομά τους παρεφθάρη από τους Αιγυπτίους σε “Πελεστέ” όνομα από το οποίο προήλθε και η “Παλαιστίνη” για τη χώρα που κατοίκησαν.
Οι Φιλισταίοι ήσαν σε συνεχείς προστριβές με τους Φοίνικες και αργότερα με τους νεοεισελθέντες Εβραίους εκ Βαβυλώνος (Βαάλ = Βήλος = Κρόνος), οι οποίοι επέπρωτο να τους διαβρώσουν. (Βεβήλωσαν τον Ναόν Δίον).
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, μετά την σύντομον αυτήν ιστορική αναδρομή ότι, οι Ελληνες μετανάστευσαν στην Εγγύς Ανατολή και όχι οι Εβραίοι (νομάδες της Ερήμου) στην Κρήτη.
Ποτέ Εβραίοι δεν ίδρυσαν αποικίες στην Κρήτη κατά την αρχαιότητα. Δεν υπάρχουν τέτοιου είδους αποδείξεις. Αντίθετα οι Έλληνες αποίκησαν την Παλαιστίνη και της έδωσαν το όνομα αυτό.