Λαϊκίζω, λαϊκίζεις… άντε και πρωθυπουργός…

Μπορεί τα πιο ωραία λαϊκά σε σπίτια με μωσαϊκά… κάποιοι να είχαν χορέψει, ωστόσο όσο ωραία κι αν τα χόρεψαν, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν ακριβώς το αίσθημα, την ψυχή του όποιου λαϊκού τραγουδιού χόρεψαν…
Κάποτε σε μια από τις συνεντεύξεις του ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε πει ότι δεν είναι δυνατόν να τραγουδήσει κάποιος λαϊκό τραγούδι από τη στιγμή που δεν προέρχεται από λαϊκά στρώματα κ.λπ. Mε άλλα λόγια δεν θα μπορούσε να αποδώσει επακριβώς ερμηνευτικά π.χ. τη δυσκολία της επιβίωσης κάποιος που δεν είχε βιώσει κάτι τέτοιο. [Βέβαια μιλάμε για μια διαφορετική εποχή].
…Συνειρμικά, έρχεται στο νου μου ακόμη μια εικόνα, αυτή μεγαλοϋπουργών -πάλαι ποτέ- που σε μεγάλες πίστες θέλοντας να ξεδιπλώσουν τις χορευτικές τους αρετές, και ανάμεσα σε σαμπάνιες και γαρίφαλα που τους έραιναν, τραγουδούσαν και χόρευαν το ζεϊμπέκικο “Δραπετσώνα” σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, βγάζοντας όλο τον… καημό τους(!) ιδίως στο σημείο του τραγουδιού: «Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου/ εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί».
Η συγκεκριμένη εικόνα, ωστόσο, πουλούσε παραδόξως(;) πολύ ιδίως στις λαϊκές μάζες, που παραδέχονταν τον λεβέντη να χορεύει, διότι ίσως και να συνταυτιζόταν μαζί του(!), ωστόσο η εικόνα ήταν αφύσικη και εντελώς παράταιρη σε σχέση με το ίδιο το τραγούδι· πώς θα γινόταν άλλωστε, αφού ο χορευτής μεγαλοϋπουργός ήταν από μεγάλο τζάκι και ζούσε στα βόρεια προάστεια…
Ολα τα παραπάνω -που βέβαια είναι κι αυτά μέρος ενός κόσμου που δεν θα αλλάξει ποτέ επειδή πάντοτε έτσι ήταν- σκεφτόμουν τις προάλλες όταν είδα γι’ άλλη μια φορά μπροστά μου περσόνες πολιτικών που ψηφίζουμε…
Βέβαια εδώ οφείλω να καταθέσω ότι άλλο πολιτικός κι άλλο πολιτικάντης. Και δεν ξέρω στ’ αλήθεια πόσους πολιτικούς μπορεί να έχει αυτή η χώρα αλλά γνωρίζω πολλούς πολιτικάντηδες οι οποίοι πρωτίστως βασιζόμενοι στον λαϊκισμό, μπορούν και βρίσκονται στον αφρό…
Είναι κάτι που έχει ταιριάξει απολύτως στην ιδιοσυγκρασία μας. Το τραβάει ο οργανισμός μας και γι’ αυτό ανθεί στη χώρα μας, ο τύπος του πολιτικάντη που δυστυχώς δεν δείχνει να εκλείπει.
Στη… Φρικηπαίδεια δίνεται ο ορισμός του πολιτικάντη τον οποίο αξίζει να διαβάσουμε και τον καταθέτω: «Πολιτικάντηδες λέγονται εκείνοι οι πολιτικοί οι οποίοι έχουν αρμοδίως γραμμένες τις επόμενες γενιές και ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τις επόμενες εκλογές. Πολιτικοί λέγονται εκείνοι οι πολιτικάντηδες οι οποίοι έχουν κάνει την “μπάζα” τους, και δεν ενδιαφέρονται για τις επόμενες εκλογές, τουλάχιστον όσον αφορά την οικονομική αποκατάστασή τους. Με άλλα λόγια, πολιτικάντηδες είναι οι πολιτικοί που δεν έχουν ακόμα αποκομίσει όσα οι πολιτικοί που δεν είναι πολιτικάντηδες απεκόμισαν. Ο μεγαλύτερος εχθρός του πολιτικάντη είναι το “πολιτικό κόστος” ενώ για να γίνει κανείς πολιτικάντης πρέπει πρώτα να καταντήσει – μετά συγχωρήσεως – βουλευτής».