Οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές λένε πως η συμμετοχή και η διάκριση στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι το αποκορύφωμα μίας καριέρας, όσες επιτυχίες κι αν έχουν σε συλλογικό επίπεδο.
Και είναι γεγονός πως εικόνες, σαν αυτή με τον Πελέ στα χέρια των οπαδών αμέσως μετά τη λήξη του τελικού στο Μεξικό το 1970, με τον Μπεκενμπάουερ να σηκώνει το πιο φημισμένο τρόπαιο τέσσερα χρόνια αργότερα, με τον Ταρντέλι σε έκσταση σε εκείνον τον ανεπανάληπτο πανηγυρισμό του γκολ στον τελικό του 1982, με τον Μπάτζιο να σκύβει το κεφάλι για το χαμένο πέναλτι στον τελικό του 1994 ή με τον Μαραντόνα να διαλύει μόνος του την αγγλική άμυνα το 1986 και με τον Μπανκς να καταργεί… τους νόμους της φύσης σε εκείνη την «απόκρουση του αιώνα» το 1970, είναι από τις πιο δυνατές στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ακριβώς γιατί έγιναν στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Το αν πέρασε τη γραμμή το γκολ «φάντασμα» του Χαρστ στον τελικό του 1966 συζητείται ακόμη και η κεφαλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι το 2006, δεν θα γινόταν πρωτοσέλιδο θέμα σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Τύπο, αν δεν συνέβαινε στον τελικό αυτής της σπουδαίας διοργάνωσης.
Ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες σαν όλους τους παραπάνω, σαν τον Κρόιφ και τον Πλατινί, τον Μίλερ και τον Ζέελερ, τον Ρίβα και τον Ματσόλα, τον Τζοφ και τον Ρουμενίγκε, τον Εουσέμπιο και τον Γιασίν, τον Τσάρλτον και τον Μουρ, τον Ντίντι και τον Γκαρίντσα, τον Κοπά και τον Φοντέν, τον Πούσκας και τον Χιντεγκούτι, τον Γκίλμαρ και τον Σκιαφίνο, τον Λεονίντας και τον Μεάτσα, τον Μόντι και τον Στάμπιλε ή πιο πρόσφατα τον Ρομάριο και τον Μπάτζιο, τον Ζιντάν και τον Ρονάλντο, χαρακτήρισαν μια εποχή ολόκληρη, ακριβώς γιατί έλαμψαν μέσα από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και ίσως σήμερα το… μέγα ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα» να μην είχε κανένα απολύτως νόημα, αν κάποιος από τους δύο δεν είχε στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Και σίγουρα αυτός που μελλοντικά θα πλασαριστεί δίπλα στο «απόλυτο δίδυμο» θα έχει προσφέρει τη λάμψη του τουλάχιστον σε ένα Μουντιάλ.
Κι όμως, υπήρξαν ποδοσφαιρικά μεγαθήρια, πραγματικοί θρύλοι της «στρογγυλής θεάς», οι οποίοι κέρδισαν τα πάντα στην καριέρα τους και κυρίως μια θέση στο «Πάνθεον των μεγάλων», που έγραψαν το όνομά τους με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως το βιογραφικό τους δείχνει λιγάκι πιο φτωχό, ακριβώς γιατί δεν συμμετείχαν ποτέ σε ένα Μουντιάλ. Ας κάνουμε λοιπόν ένα «ταξίδι» σ΄ αυτές τις περιπτώσεις.
1. ΑΛΦΡΕΔΟ ΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟ
(ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ/ ΙΣΠΑΝΙΑ)
Ο “βασιλιάς” της Ρεάλ Μαδρίτης, ο οποίος ως αξία στέκεται για πολλούς δίπλα στον Πελέ, τον Μαραντόνα και τον Κρόιφ, δεν εμφανίστηκε ποτέ σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί… άλλαζε τις εθνικές ομάδες σαν τα πουκάμισα. Πότε Αργεντινή και πότε Κολομβία και, όταν στο τέλος κατέληξε να είναι μέλος της εθνικής Ισπανίας και βρισκόταν στον απόγειο της καριέρας του, αυτή δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά (1958). Τέσσερα χρόνια αργότερα οι Ισπανοί έδωσαν το «παρών» στα γήπεδα της Χιλής, όμως ο τραυματισμός του, αλλά και η κόντρα του με τον ομοσπονδιακό προπονητή, Χελένιο Χερέρα, τον άφησαν εκτός αποστολής (στην οποία παρεμπιπτόντως μετείχε ο Πούσκας ως Ισπανός!).
2. ΛΑΝΤΙΣΛΑΟ ΚΟΥΜΠΑΛΑ
(ΟΥΓΓΑΡΙΑ/ΙΣΠΑΝΙΑ)
Περίπτωση σχεδόν όμοια με αυτή του Ντι Στέφανο. Ο θρύλος της Μπαρτσελόνα ξεκίνησε φυσιολογικά ως στέλεχος της εθνικής Ουγγαρίας, αλλά, όταν αυτή διαμορφώθηκε ως ομάδα που θα πρωταγωνιστούσε τη δεκαετία του ΄50 σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμιο Κύπελλο (η φημισμένη «Αράντσιπατ»), αυτός φορούσε ήδη τη φανέλα της εθνικής Τσεχοσλοβακίας και αμέσως μετά της εθνικής Ισπανίας. «Πλήρωσε» κι αυτός τον αποκλεισμό των Ισπανών από τα τελικά του 1958, ενώ το 1962 είχε αποσυρθεί πλέον από την εθνική ομάδα.
3. ΤΖΟΡΤΖ ΜΠΕΣΤ
(ΒΟΡ. ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ο άνθρωπος που σημάδεψε μια γενιά ολόκληρη, που άφησε εποχή με τις ενέργειές του και οδήγησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στην κορυφή, πλήρωσε την… ανυπαρξία της εθνικής ομάδας του τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Η Βόρεια Ιρλανδία δεν προκρίθηκε τότε σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου και έτσι ο Τζορτζ Μπεστ δεν γεύτηκε ποτέ τη χαρά μιας τέτοιας συμμετοχής και διάκρισης.
4. ΑΝΤΟΛΦΟ ΠΕΝΤΕΡΝΕΡΑ
(ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ)
Ο θρύλος της Ρίβερ Πλέιτ, ο οποίος σήκωσε τέσσερα Κόπα Αμέρικα ως αρχηγός της εθνικής Αργεντινής, παρέμεινε θεατής των Παγκοσμίων Κυπέλλων, αφού η χώρα του δεν μετείχε στα τελικά το 1950 και το 1954, ενώ το 1958 είχε πλέον ο ίδιος «κρεμάσει» τα ένδοξα παπούτσια του.
5. ΓΚΟΥΝΑΡ ΝΟΡΝΤΑΛ
(ΣΟΥΗΔΙΑ)
Μέλος της θρυλικής τριπλέτας «Γκρε-Νο-Λι» της Μίλαν και της εθνικής Σουηδίας τη δεκαετία του ΄50 (Γκρεν, Νόρνταλ, Λίντχολμ), μετείχε στην αποστολή το 1958, όμως είδε όλους τους αγώνες από τον πάγκο μέχρι τον τελικό, καθώς ήταν τραυματίας κι έτσι δεν αγωνίστηκε ούτε ένα λεπτό στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
6. ΕΜΛΙΝ ΧΙΟΥΖ
(ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 η Αγγλία δεν κατάφερε να προκριθεί στην τελική φάση κι έτσι ο αρχηγός της Λίβερπουλ και της εθνικής περίμενε ως τελευταία ευκαιρία της πλούσιας καριέρας του το Μουντιάλ του 1982. Εκεί η Αγγλία έδωσε το «παρών», όμως ο Έμλιν Χιούζ στάθηκε άτυχος, καθώς ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τελευταία στιγμή τη συμμετοχή στην αποστολή.
7. ΕΡΙΚ ΚΑΝΤΟΝΑ
(ΓΑΛΛΙΑ)
Κάτι οι «καυγάδες» του με τον εκάστοτε ομοσπονδιακό προπονητή, οι οποίοι τον άφηναν συχνά-πυκνά εκτός εθνικής, κάτι το γεγονός ότι οι «τρικολόρ» απέτυχαν να προκριθούν στα τελικά του 1990 και του 1994 κι έτσι ο Γάλλος άσος δεν αγωνίστηκε ποτέ σε Μουντιάλ. Κι όταν επιτέλους η Γαλλία έλαβε μέρος το 1998 και μάλιστα σήκωσε το τρόπαιο, αυτός είχε «φροντίσει» να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ακριβώς ένα χρόνο νωρίτερα.
8. ΜΠΕΡΝΤ ΣΟΥΣΤΕΡ
(ΔΥΤ. ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Το 1980 αναδείχθηκε στα γήπεδα της Ιταλίας πρωταθλητής Ευρώπης με την εθνική της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στη συνέχεια, όμως, οι συχνοί τραυματισμοί (1982), αλλά και ο δύστροπος χαρακτήρας του (1986) άφησαν τον μέσο της Κολονίας, της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης εκτός αποστολής.
9. ΖΟΡΖ ΓΟΥΕΑ
(ΛΙΒΕΡΙΑ)
Την εποχή που το «άστρο» του μεσουρανούσε (δεκαετία ΄90) κατάφερε να οδηγήσει τη Μονακό, την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μίλαν σε επιτυχίες, δεν κατάφερε όμως να οδηγήσει την εθνική Λιβερίας σε ένα Μουντιάλ, καθώς εκεί ήταν απελπιστικά μόνος.
10. ΡΑΪΑΝ ΓΚΙΓΚΣ
(ΟΥΑΛΙΑ)
Νεαρός είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στην εθνική Αγγλίας και την εθνική Ουαλίας. Ίσως ο ίδιος τότε δεν φανταζόταν την εξέλιξή του και επέλεξε για συναισθηματικούς λόγους την Ουαλία. Τελικά σήμερα γνωρίζει καλά πως ως μέλος αυτής της ομάδας έχασε την ευκαιρία να παίξει σ΄ ένα Μουντιάλ, ενώ η εθνική Αγγλίας όλα αυτά τα χρόνια έψαχνε έναν μεσοεπιθετικό της κλάσης του Γκιγκς για το αριστερό άκρο της.
11. ΕΛΜΠΕΡ ΤΖΙΟΒΑΝΕ ΝΤΕ ΣΟΟΥΖΑ
(ΒΡΑΖΙΛΙΑ)
Ως σέντερ φορ της Μπάγερν Μονάχου ήταν επί σειρά ετών ένας από τους κορυφαίους γκολτζήδες των ευρωπαϊκών γηπέδων και από τους πρωταγωνιστές του Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως η παρουσία του στην εθνική Βραζιλίας ήταν δυσανάλογη της αξίας του και της προσφοράς του. Το 1994 η «σελεσάο» είχε τον Ρομάριο και το 1998 τον Ρονάλντο, οπότε ο Έλμπερ έβλεπε μια ζωή τα Μουντιάλ από την… τηλεόραση.
12. ΡΕΪ ΚΛΕΜΕΝΣ
(ΑΓΓΛΙΑ)
Το 1974 και το 1978 ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ ήταν βασικός στην εθνική ομάδα, αλλά η Αγγλία δεν προκρίθηκε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το 1982 η Αγγλία πήγε στο Μουντιάλ και ο Κλέμενς ήταν στην αποστολή, αλλά δεν αγωνίστηκε ούτε ένα λεπτό, καθώς βασικός -και αναντικατάστατος- είχε γίνει ο Πίτερ Σίλτον.
13. ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΟΣΚΟΦ
(ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ)
Ο πρώτος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής που απέκτησε διεθνή φήμη, δεν κατάφερε να αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο, καθώς η εθνική ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί επί των ημερών του στα τελικά (δεκαετία του ΄50).
14. ΤΖΟΝ ΧΑΝΣΕΝ
(ΔΑΝΙΑ)
Από τους πρώτους ξένους ποδοσφαιριστές μεταπολεμικά, που σημάδεψαν με την παρουσία τους την πορεία της Γιουβέντους. Πρωταθλητής με την «κυρία» το 1950 και το 1952, πρώτος σκόρερ του καμπιονάτο το 1953, δεν πήγε ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, γιατί την εποχή εκείνη η εθνική Δανίας ήταν από τις πιο αδύναμες ομάδες της Ευρώπης.
15. ΛΙΑΜ ΜΠΡΕΪΝΤΙ
(ΙΡΛΑΝΔΙΑ)
Ενας από τους κορυφαίους και πιο τεχνίτες ποδοσφαιριστές που έχει αναδείξει το ιρλανδικό ποδόσφαιρο, από τους κορυφαίους μέσους των βρετανικών γηπέδων τη δεκαετία του ΄80 και με σημαντική παρουσία στην Ιταλία (Γιουβέντους, Ίντερ), δεν πρόλαβε οριακά -επειδή αποχώρησε από την ενεργό δράση- το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, όπου η εθνική ομάδα της χώρας του προκρίθηκε για πρώτη φορά σε τελική φάση.
16. ΙΑΝ ΡΑΣ
(ΟΥΑΛΙΑ)
Ο κορυφαίος «μπόμπερ» της Λίβερπουλ, την εποχή που η αγγλική ομάδα βρισκόταν στην κορυφή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, «πλήρωσε» την αδυναμία της εθνικής Ουαλίας να προκριθεί σε ένα Μουντιάλ. Κάτι ανάλογο με τον Γκιγκς δηλαδή, μόνο που στα νιάτα του ο Ρας δεν είχε τη δυνατότητα να επιλέξει εθνική ομάδα. Ήταν ευθύς εξαρχής «καταδικασμένος» να αγωνιστεί με τα «χρώματα» της ιδιαίτερης πατρίδας του.
17. ΑΛΕΞΕΪ ΜΙΧΑΪΛΤΣΕΝΚΟ
(ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ/ΟΥΚΡΑΝΙΑ)
Το τελευταίο μεγάλο «αστέρι» της Σοβιετικής Ένωσης, που «έλαμψε» με το ταλέντο του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1988, τραυματίστηκε σοβαρά το 1990 κι έχασε το Μουντιάλ της Ιταλίας. Στη συνέχεια ήρθε η διάλυση της υπερδύναμης και ο ίδιος έγινε ο ηγέτης της εθνικής Ουκρανίας, η οποία εκείνα τα χρόνια αδυνατούσε να προκριθεί στα τελικά της διοργάνωσης.
18. ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΜΑΝΤΣΙΝΙ
(ΙΤΑΛΙΑ)
Το «αστέρι» της Σαμπντόρια, όταν πρωταγωνιστούσε στα γήπεδα της Ευρώπης, ήταν για πολλούς, μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο πιο τεχνίτης ποδοσφαιριστής της Ιταλίας. Όμως ή τον καλούσαν στην εθνική και δεν τον χρησιμοποιούσαν καθόλου, όπως έκανε ο Βιτσίνι το 1990, ή τον «έκοβαν» εντελώς, όπως έκανε ο Αρίγκο Σάκι το 1994. Κι έτσι δεν έχει λεπτό συμμετοχής σε Μουντιάλ.
19. ΝΤΑΒΙΝΤ ΖΙΝΟΛΑ
(ΓΑΛΛΙΑ)
Όπως και ο Καντονά, έτσι και ο επιθετικός της Παρί Σεν Ζερμέν και της Νιούκαστλ, «πλήρωσε» το 1990 και το 1994 το γεγονός ότι η εθνική Γαλλίας απέτυχε παταγωδώς να προκριθεί στα τελικά. Και το 1998 «πλήρωσε» τον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, ο οποίος ανάγκασε τον Εμέ Ζακέ να τον αφήσει «εκδικητικά» εκτός αποστολής.
20. ΖΟΖΕ ΑΓΚΟΥΑΣ
(ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ)
Από τους κορυφαίους γκολτζήδες του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, ήταν ο άνθρωπος που με τα δικά του γκολ οδήγησε την Μπενφίκα στην κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 κι αυτός που -μαζί με τον Εουσέμπιο- έβαλαν τέλος στην παντοκρατορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Όμως το 1966, που οι Πορτογάλοι πήγαν για πρώτη φορά στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο ίδιος ήταν πλέον 36 ετών κι έτσι έμεινε εκτός εθνικής ομάδας.
21. ΑΝΧΕΛ ΙΟΡΝΤΑΝΕΣΚΟΥ
(ΡΟΥΜΑΝΙΑ)
Το «αστέρι» του ρουμανικού ποδοσφαίρου άρχισε να ανατέλλει λίγο μετά το 1970, όπου η Ρουμανία έδωσε για τελευταία φορά το «παρών» στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και έδυσε λίγο πριν το 1990, όπου η Ρουμανία επέστρεψε σε τελικά μετά από 20 χρόνια. Έτσι ο «Άγγελος» των Ρουμάνων δεν εμφανίστηκε ποτέ σε ένα Μουντιάλ.
22. ΛΕΟΝΙΝΤ ΜΠΟΥΡΙΑΚ
(ΣΟΒ. ΕΝΩΣΗ)
Ο ποδοσφαιρικός «δίδυμος» του Ολεγκ Μπλαχίν στην Ντιναμό Κιέβου και στην εθνική της -τότε- Σοβιετικής Ενωσης, έχασε τα τελικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων της δεκαετίας του ΄70, γιατί δεν προκρίθηκε η ομάδα του, και αυτό του 1982, όπου οι Σοβιετικοί επανεμφανίστηκαν, λόγω ηλικίας.
23. ΝΤΑΝΚΑΝ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΣ
(ΑΓΓΛΙΑ)
Σε ηλικία 19 ετών γινόταν ο ηγέτης της ανανεωμένης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και σε ηλικία 22 ετών οδηγούσε την εθνική Αγγλίας στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής, ήταν το μεγαλύτερο ταλέντο που έβγαινε τότε από τα βρετανικά γήπεδα, όμως λίγους μήνες πριν λάμψει το «αστέρι» του στα γήπεδα της Σουηδίας, τον Φεβρουάριο του ΄58, έχασε τη ζωή του στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου.
24. ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ ΜΑΤΣΟΛΑ
(ΙΤΑΛΙΑ)
Αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εθνική ομάδα της Ιταλίας συμπεριλαμβανόταν στα φαβορί για το Μουντιάλ του 1950. Ολα άλλαξαν μετά το τραγικό αεροπορικό δυστύχημα στο όρος Σουπέργκα, όταν «ξεκληρίστηκε» η ασυναγώνιστη -τότε- ομάδα της Τορίνο με τους εννέα διεθνείς. Το πιο λαμπρό «αστέρι» και ηγέτης τόσο της «Γκρανάτα» όσο και της εθνικής ήταν ο Βαλεντίνο Ματσόλα, πατέρας του Σάντρο.
25. ΜΕΜΕΤ ΣΟΛ
(ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Μπορεί να υπερηφανεύεται ότι είναι από τους πιο άτυχους αυτής της «παρέας». Το 1998 παιζόταν μέχρι την τελευταία στιγμή η συμμετοχή του στην αποστολή της Γερμανίας, καθώς είχε τραυματιστεί και βρισκόταν στο στάδιο της αποθεραπείας. Τελικά ο Μπέρτι Φογκτς έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το 2002 πάλι είχε τραυματιστεί παραμονές της τελικής φάσης. Και τελικά, ο Ρούντι Φέλερ έκρινε πως ήταν ανέτοιμος και τον απέκλεισε. Το άσχημο έργο επαναλήφθηκε για τον άσο της Μπάγερν Μονάχου.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΝΟΤΙΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
Μπορεί η φήμη τους να μην απλώθηκε στην Ευρώπη, όμως οι παρακάτω ποδοσφαιριστές αποτελούν θρύλους για το νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, χωρίς να έχουν παίξει ποτέ στα τελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, κυρίως επειδή δεν κατάφερε να προκριθεί εκείνη την εποχή η εθνική τους ομάδα.
1. ΝΤΑΡΙΟ ΛΙΜΑ (ΒΟΛΙΒΙΑ)
Ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός που έχει αναδείξει η Βολιβία ήταν αρχηγός της εθνικής που έκανε την υπέρβαση το 1963 και κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα.
2. ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΠΕΝΣΕΡ (ΙΣΗΜΕΡΙΝΟΣ)
Ακόμη και σήμερα το όνομά του προκαλεί δέος στη Λατινική Αμερική, καθώς έγραψε τη δική του ιστορία τη δεκαετία του ’60, ως σέντερ φορ της Πενιαρόλ (κατέκτησε τότε δυο Κόπα Λιμπερταδόρες και ένα Διηπειρωτικό), ενώ είχε αναδειχθεί πολλές φορές πρώτος σκόρερ στο Κόπα Αμέρικα.
3. ΧΟΥΑΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ (ΠΕΡΟΥ)
Αριστεροπόδαρος επιθετικός που τη δεκαετία του ’60 γοήτευσε τα γήπεδα της Πορτογαλίας (Σπόρτινγκ Λ.), της Ισπανίας (Σαραγόσα, Μπαρτσελόνα) και της Ιταλίας (Φιορεντίνα). Ομως τότε η εθνική ομάδα απουσίαζε από τα τελικά και όταν το 1970 το Περού εμφανίστηκε στα γήπεδα του Μεξικού, ο Σεμινάριο είχε πέσει “θύμα” της ανανέωσης.
4. ΡΑΦΑΕΛ ΧΟΡΧΕ ΕΡΙΚΟ (ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ)
Θεωρείται ο κορυφαίος Παραγουανός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, καθώς στην καριέρα του πέτυχε διπλάσια γκολ από τις συμμετοχές του σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Έχασε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 γιατί ήταν τραυματίας.
5. ΧΑΪΜΕ ΠΙΣΑΡΟ (ΧΙΛΗ)
Επιτελικός μέσος και αρχηγός επί σειρά ετών της εθνικής ομάδας και της Κόλο Κόλο, που σήκωσε το Λιμπερταδόρες το 1991, ήταν πολύ νεαρός για να μετέχει στην αποστολή της Χιλής το 1982 και πολύ μεγάλος για να λάβει μέρος το 1998. Στο ενδιάμεσο που ο ίδιος μεγαλουργούσε, η Χιλή δεν κατάφερε να προκριθεί.
ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΦΡΙΚΑΝΟΙ
Υπάρχουν άλλες δύο μορφές του αφρικανικού ποδοσφαίρου, που δεν αγωνίστηκαν σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Αμπεντί Πελέ ήταν πρωταθλητής Ευρώπης με τη Μαρσέιγ το 1993, τρεις φορές κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Αφρικής και “σημαία” της Γκάνας, η οποία όμως μόλις το 2006 έκανε την εμφάνισή της σε τελική φάση Μουντιάλ.
Ο Σαντόκ Ατούγκα από την Τυνησία ήταν (μαζί με τον Καμερουνέζο Τόμας Ν’ Κόνο), ο κορυφαίος τερματοφύλακας που έχει αναδείξει η «μαύρη ήπειρος». Τη δεκαετία του ’70 δεχόταν αμέτρητες προτάσεις από ευρωπαϊκές ομάδες, αλλά έβγαζε τόσα χρήματα στην πατρίδα του που δεν την εγκατέλειψε ποτέ. Το 1978 οδήγησε με τις αποκρούσεις του την εθνική στα τελικά της Αργεντινής, γεγονός που τον έκανε «λαϊκό ήρωα» στη χώρα του (στήθηκε και άγαλμα με την επιβλητική του παρουσία). Ομως δύο ημέρες πριν από το εναρκτήριο παιχνίδι τραυματίστηκε στην προπόνηση και δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό.
ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ “ΚΛΑΜΠ”
Την αδυναμία της εθνικής ομάδας της χώρας τους να προκριθεί επί των ημερών τους σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου ή το… προχωρημένο της ηλικίας τους “πλήρωσαν” ακόμη οι Ιρλανδοί Τζόνι Τζάιλς, Στιβ Χάιγουεϊ, Φρανκ Στέιπλετον, οι Ουαλοί Τζον Τόσακ, Μάικ Ίνγκλαντ, Μαρκ Χιούζ, οι Σκοτσέζοι Μπίλι Λίντελ, Τζορτζ Γιάνγκ, Μπίλι Μακ Νιλ, οι Σοβιετικοί Νταβίντ Κιπιάνι, Ανατόλι Κονκόφ, ο Ολλανδός Άρνολντ Μιούρεν, οι Πορτογάλοι Κοέλιο Ουμπέρτο, Μανοέλ Νενέ, Φερνάντο Σαλάνα, Ζοάο Πίντο Ντομίνγκος, Ρούι Μπάρος, ο αρχηγός της εθνικής Τσεχοσλοβακίας που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1976 Άντον Όντρους, οι Ρουμάνοι Νικολάε Ντομπρίν, Λάντισλαβ Μπόλονι, Ντούντου Γκεοργκέσκου, Ροντιόν Καματάρου, αλλά και ο τερματοφύλακας «ήρωας» της Στεάουα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1986, Χέλμουτ Ντουκαντάμ, οι Φινλανδοί Αρι Χιελμ, Γιάρι Λιτμάνεν, Σάμι Χίπια και ο Ουκρανός Γιούρι Μαξίμοφ.
ΓΙΑ… ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΗΣ ΩΡΑΣ
Τέλος, για μόλις… 15 λεπτά δεν βρίσκονται σ’ αυτό το αφιέρωμα, άλλα δύο μεγάλα “αστέρια” του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ειδικότερα του αγγλικού. Ο Κέβιν Κίγκαν και ο Τρέβορ Μπρούκινγκ, τα δύο μεγαλύτερα ονόματα των αγγλικών γηπέδων τη δεκαετία του ’70 δεν είχαν αγωνιστεί σε τελική φάση, γιατί το 1974 και το 1978 δεν είχε προκριθεί η Αγγλία. Ομως ήταν από τους στυλοβάτες της εθνικής ομάδας στα προκριματικά για το Μουντιάλ του 1982 και έτσι, παρά το γεγονός ότι ήταν τραυματίες, συμπεριλήφθηκαν και οι δύο στην αποστολή της Αγγλίας για τα τελικά. Η αγωνία όλων ήταν αν θα προλάβουν να αποθεραπευθούν και να παίξουν. Τελικά, στο τελευταίο τέταρτο του τελευταίου αγώνα με την Ισπανία, ο προπονητής Ρον Γκρίνγουντ τους έριξε στη «μάχη», αν και δεν είχαν αποθεραπευθεί πλήρως, σε μια ύστατη προσπάθεια να πετύχει γκολ και να αποφύγει τον αποκλεισμό. Αυτά τα 15 λεπτά είναι η μοναδική συμμετοχή των δύο θρυλικών άσων σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.
