Mι’ αλήθεια τ’ Απρίλη

…Τότε, πριν από χρόνια, άγουρα χρόνια! Τότε που οι λέξεις γράφονταν σε χαρτί με όλα τα σημεία της στίξης τριγύρω τους· πολλά θαυμαστικά κι ερωτηματικά, κυρίως εκείνα τα τελευταία που  επιζητούσαν υπομονετικά(!) μιαν απάντηση!
Τοτε που κι οι μήνες περνούσαν αργά, με όλες τις ώρες του 24ώρου ολοφάνερες μέσα στ’ ανήσυχα μάτια, στις εικόνες της ζωής που βίωναν οι άνθρωποι έξω στους δρόμους, στις συναλλαγές τους, στις στιχομυθίες τους κι όχι μέσω οθονών!
Αργά περνούσαν οι μήνες, έφυγε το Φθινόπωρο, κι ήρθε κι έφυγε αργά, βαρύς ο χειμώνας…
Η Ανοιξη όμως, πώς το μπορούσε να βαρύνει ακόμη περισσότερο τις σκέψεις του, τα στήθια; Οι μέρες μεγάλωναν και ο ουρανός θλιβερά σουρούπωνε, κάθε μα κάθε μέρα κείνα τ’ απογευματινά του Μάρτη!
Κι αίφνης, κατά τα τέλη του Μαρτιού, οι υποσχέσεις των ματιών, τα αινιγματικά χαμόγελα και τ’ ανεπαίσθητα αγγίγματα των χεριών, δήλωναν(;) πως το μαρτύριο ίσως και να τελείωνε· κι ήρθαν αστραφτερές λάμψεις μες στου νιου τον νου!
Ανοιξη, Ανοιξη του έρωτα! Ολοφάνερος στα μάτια του! Ολοφάνερος στα μάτια της(;). Ολοφάνερος πίσω από τα πειράγματα, τα πιο αληθινά,  αφού όλου του κόσμου τα συναισθήματα βίωνε… Ηταν όλα αλήθεια, λοιπόν, όλα συμβαίνουν και τα νιώθεις! Σαν τα βιβλία ή σαν τις ταινίες του σινεμά!
Τη νύχτα εκείνη αρχές τ’ Απρίλη ήτανε, του δωσε επιτέλους τα γραμμένα της σε γαλάζιο χαρτί, διπλωμένο στα τέσσερα…
«Στο σπίτι μόνο θα τ’ ανοίξεις!»
«Στο υπόσχομαι»!
Εκείνη στο δρόμο της κι εκείνος τάχυνε το βήμα του για το σπίτι. Κι όπως της το ’χε υποσχεθεί, εκεί μονάχα, στο εφηβικό του δωμάτιο διάβασε το γράμμα!
«Αχ να ’τανε πρωταπριλιά!» σιγομουρμούρισε κι έπεσε στο κρεβάτι… κλαίγοντας σιγανά!