Μια ζωή σαν παραμύθι…

Eζησε μια ζωή σαν παραμύθι. Γλύπτης, χαράκτης, ζωγράφος, κοσμοπολίτης ο Κάρολος Καμπελόπουλος έγινε ευρέως γνωστός μέσα από την κομμωτική τέχνη του, ως κομμωτής διασημοτήτων. Και μπορεί να γύρισε όλο τον κόσμο αλλά αγάπησε τα Χανιά όπου τα τελευταία χρόνια ζει στον πολυχώρο που δημιούργησε σε ένα αναπαλαιωμένο ενετικό κτίσμα στην Χατζημιχάλη Νταλιάνη, το “Μοναστήρι του Καρόλου”.
Από τα ταλαντούχα χέρια του πέρασαν διασημότητες όπως η Μαρία Κάλλας, η Μπριζιτ Μπαρντό, η Κατρίν Ντενέβ, η Αν Κίσινγκερ ενώ μέσα από αυτές γνώρισε προσωπικότητες που ελάχιστοι μπορούσαν: τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον Χένρυ Κίσινγκερ κ.α
Σήμερα έχοντας διανύσει μια διαδρομή 85 ετών ο Κάρολος Καμπελόπουλος “ξετυλίγει” άγνωστες πτυχές της ζωής του σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης…

ΑΠΟ ΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ
«Γεννήθηκα στο Κάιρο. Οι γονείς μου ήταν από τη Σμύρνη. Και οι δύο με μεγαλώσανε με τέτοιες ηθικές αρχές και αξίες που μου δώσανε μια δύναμη να αντιμετωπίζω τα πιο δύσκολα πράγματα με ευκολία. To ελληνικό περιβάλλον που υπήρχε εκείνη την εποχή διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου, διότι τότε το Κάιρο ήταν σαν ένα μικρό Παρίσι, ένα πέρασμα πολιτισμών από όλα τα μέρη του κόσμου.
Η πρώτη γυναίκα που χτένισα ήταν η γιαγιά μου, Κωνσταντίνα. Ήμουν 9 χρονών.  Ήταν μια γυναίκα πολύ καλλιεργημένη με  νόστο για την πατρίδα. Της λέω: “θα σε κάνω σαν βέρα Ελληνίδα”. Και της έκανα μια… πλεξούδα. Με αγαπούσε πολύ, γιατί εκείνη με μεγάλωσε. Το όνομα Παναγιώτης εκείνη μου το έδωσε. Επειδή είχε έναν γιο ο οποίος μετά την Καταστροφή της Σμύρνης έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος, τον λέγανε Παναγιώτη. Και για αυτό η γιαγιά μου μου έδωσε το ίδιο όνομα. Στην βάφτιση, υπήρχε ένα έθιμο να ρίχνουν λίγη ζάχαρη στην κολυμπήθρα για γλυκιά ζωή. Όμως από την χαρά της η γιαγιά μου, της ξέφυγε και της έπεσε ένα κιλό ζάχαρη μες την κολυμπήθρα. Για αυτό έλεγε ότι έγινα… γλυκός σαν ζαχαρωτό».

ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ
« Έζησα πράγματι μια γλυκιά ζωή. Από 14 χρονών χτένιζα χορεύτριες στην Όπερα του Καΐρου κι έπειτα όλες τις Αιγύπτιες Πριγκίπισσες. Το 1944  πήγα στο Παρίσι. Πρώτη δουλειά στην L’Oreal που είχε κομμωτήρια μέσα. Εκεί γνώρισα τον ιδρυτή της L’Oreal Eugène Schueller ο οποίος παρά τα αμύθητα πλούτη του ήταν ένας πολύ απλός άνθρωπος και βοηθούσε πολύ τους νέους κομμωτές. Γνώρισα πάρα πολύ κόσμο άλλωστε ήμουν ο μόνος που μιλούσε 7 γλώσσες: Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Πορτογαλικά, Ελληνικά και Αραβικά. Έπειτα συνεργάστηκα με τον Fernand Aubry- που καθιέρωσε στο μακιγιάζ το περίφημο «Μάτι του Ελαφιού». Εκεί έμαθα πώς με το μακιγιάζ, να μεταμορφώνω τις γυναίκες. Για μένα δεν υπάρχει άσχημη γυναίκα. Η κάθε γυναίκα έχει τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά εάν τα βρει και τα αναδείξει θα φανεί η ομορφιά της. Αργότερα αποφάσισα να πάω και να ζητήσω δουλειά στο διάσημο ινστιτούτο ομορφιάς των αδελφών Carita, που απελευθέρωσαν τις γυναίκες από τις μπούκλες. Ήταν το πρώτο κομμωτήριο στο Παρίσι. Κι εγώ στην ζωή μου ήθελα πάντα να είμαι με τους πρώτους. Πήγα, λοιπόν μια μέρα στο γραφείο της Carita, για να ζητήσω εργασία. Ήμουν 25 χρονών και πολύ εμφανίσιμος. Εκεί μίλησα με τις αδερφές Carita, η μία ήταν η καλλιτέχνις και η άλλη ήταν αυτή που διέθετε επιχειρηματικό μυαλό. Μου απήντησε ότι θα με προσλάμβανε μόνο και μόνο για το θράσος μου να πάω να ζητήσω δουλειά, χωρίς να με έχει προηγουμένως συστήσει κάποιος. Μου έκαναν συμβόλαιο με έναν βασικό όρο: ότι δεν θα συνάψω ποτέ προσωπική σχέση με πελάτισσα. Δεν το τήρησα αλλά… δεν το έμαθε ποτέ! Έτσι, ξεκίνησε η καριέρα μου στην Carita το 1960 και κράτησε για τριάντα χρόνια. Αλλά περάσανε σαν να ήταν 3 μήνες…
Για μένα η πιο όμορφη γυναίκα είναι αυτή που συνδυάζει ομορφιά και εξυπνάδα. Μια πολύ όμορφη και έξυπνη γυναίκα που μου έκανε εντύπωση, ήταν η σύζυγος του Αμερικανού πολιτικού, ακαδημαϊκού και συγγραφέα Χένρι Κίσινγκερ. Ήταν πολύ όμορφη, μορφωμένη – μιλούσε 5 γλώσσες- και απλός άνθρωπος. Ο Κίσινγκερ όμως ήταν πολύ…γυναικάς. ‘Έπειτα γνώρισα την κόρη του ιδρυτή της L’ Oreal Liliane Bettencourt για την οποία αργότερα ξέσπασε μεγάλο σκάνδαλο και ο λόγος ήταν η κληρονομιά της.  Στην Carita γνώρισα την Μαρία Κάλλας και μαζί τον Αριστοτέλη Ωνάση. Η Κάλλας ήταν μια γυναίκα που ήξερε τι ήθελε, είχε μεγάλη αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση, κατάφερε από 150 κιλά να γίνει αδύνατη. Ήταν πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Ο Ωνάσης αντιθέτως είχε πολλά κόμπλεξ… Αδίστακτος».

Ο ΕΡΩΤΑΣ
« Στην ζωή μου ερωτεύτηκα πολύ μια γυναίκα και απέκτησα μαζί της μια κόρη.  Ήταν ένας μεγάλος έρωτας. Εγώ έφευγα το βράδυ με το τελευταίο αεροπλάνο από το Παρίσι για το Λονδίνο όπου ζούσε για να είμαι μαζί της έστω για ένα βράδυ και την άλλη μέρα το πρωί ήμουν πάλι στο Παρίσι στη δουλειά μου. Ήταν συγγραφέας, όμορφη, έξυπνη, καλή, απλή, τα είχε όλα. Η κόρη μας έχει μοιάσει στην μητέρα της, ε κι από εμένα κάτι έχει πάρει από την ομορφιά μου. Πέθανε νωρίς, από αρρώστια και με στεναχωρεί να μιλάω για αυτό… Η κόρη μας Μπετίνα, είναι σήμερα 40 χρονών και ζει στην Αμερική. Ασχολείται με την Πολιτική».

ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΑ ΧΑΝΙΑ
«Ποτέ μου δεν με ενδιέφεραν τα λεφτά, παρά το ότι κέρδισα πάρα πολλά από την εργασία μου. Για μένα το χρήμα είναι το να μην σκέφτεσαι δεύτερη φορά όταν χρειάζεται να αγοράσεις κάτι. Ο κόσμος, δυστυχώς, τώρα, ζει για τα λεφτά. Ενώ θα έπρεπε να ζει για την ανθρωπότητα. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι.
Θέλω να με θυμούνται ως Καλλιτέχνη. Αγάπησα τα Χανιά μέσα από τους ανθρώπους τους. Οι άνθρωποι εδώ έχουν μια απλότητα και πιστεύουν σε κάτι. Έχουν πίστη. Κι αυτό εμένα μου αρέσει. Γι αυτό επέλεξα στην Χατζημιχάλη Νταλιάνη να αναπαλαιώσω το ενετικό μοναστήρι μετατρέποντας το σ’ ένα πολυχώρο πολιτισμού.
Σήμερα είμαι 85 χρονών. Αν γυρνούσα στην αρχή της ζωής μου δεν θα έκανα τίποτα διαφορετικό. Η μόνη μου επιθυμία είναι να κάνω το Μοναστήρι Ίδρυμα και να βοηθάει οικονομικά μαθητές από άπορες οικογένειες. Γιατί σήμερα υπάρχουν πολλοί νέοι που θέλουν να σπουδάσουν και δεν έχουν χρήματα, δεν μπορούν. Πρέπει να δίνουμε οι ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους. Γιατί και εμένα όταν ήμουν νέος, υπήρξαν άνθρωποι που με βοήθησαν.
Όσο για το μυστικό της ζωής: να έχεις Υγεία και καλούς φίλους. Όνειρα και οι φιλοδοξίες χρειάζονται αρκεί να έχεις αποβάλλει την ζήλια».