Παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στην πλατεία Τάλω και κάνεις τον περίπατό σου στο παλιό λιμάνι. Επιδιώκεις να απολαύσεις την ομορφιά του. Να κρατήσεις μόνο ωραίες εικόνες από τη βόλτα σου. Και ξεκινάς.
Βλέπεις από τα παγκάκια κάτω από το “Χέρι” το ηλιοβασίλεμα και επισκέπτες να το φωτογραφίζουν. Στο πεζουλάκι κάθονται ηλικιωμένοι κάτοικοι της παλιάς πόλης που συζητούν, αλλά και τουρίστες που αγναντεύουν τη θάλασσα. Πιο πέρα, κάτω από το φρούριο Φιρκά συναντάς έναν μοναχικό κιθαρίστα να παίζει ροκ -μία εικόνα που συναντάμε συχνά σε ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Από μαγαζιά δρόμων της παλιάς πόλης ακούγονται ωραίες τζαζ μελωδίες, ενώ όσο νυχτώνει γεμίζουν τα ταβερνάκια και σε κάποια από αυτά κάποιοι μουσικοί παίζουν από Ζορμπά μέχρι ρεμπέτικα. Τα καφέ γεμάτα επίσης από Ελληνες και ξένους -μια όμορφη συνύπαρξη στο κοσμοπολίτικο λιμάνι μας: σταυροδρόμι πολιτισμού και ιστορίας. Οσο νυχτώνει αυξάνονται οι νέοι που κατεβαίνουν στο λιμάνι. Και επιστρέφοντας, νύχτα πια, συναντάς -μετά από καιρό- νέους και νέες, αραγμένους κάτω από το Φιρκά, αλλά και σε πεζοδρόμια της παλιάς πόλης με κιθάρες, ροκ και μπίρες. Παιδιά γεμάτα αμφισβήτηση, ζωντάνια και πάθος, να συζητούν για ποίηση, μουσική, κινηματογράφο, τέχνη και την… αλλαγή του κόσμου.
Εικόνες απλές, μα τόσο όμορφες. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Μικρές στιγμές. Αλλωστε, τι μένει, αν όχι αυτές;
Μικρές στιγμές
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Ρομαντικό και όμορφο κείμενο για το πως πρέπει να είναι ένα κέντρο παλιάς και ιστορικής πόλης σαν των Χανίων.
Χωρίς καταδικαστικό ύφος, ξεφεύγοντας από τον ρομαντισμό του φίλου Γιάννη, θα προσπαθήσω να το αποδώσω λίγο πιο ρεαλιστικά και αφήσω τον καθένα να κρίνει, κάνοντας ταυτόχρονα την αυτοκριτική του, αφού όλοι μαζί ζούμε σ’ αυτήν την πόλη και όλη την θέλουμε, όπως την παραπάνω περιγραφή. Όσο και να κρατήσουμε μόνο τις όμορφες εικόνες, όποιος πονάει αυτήν την πόλη, πρώτα βλέπει την ασυδοσία, το κέρδος και την αδιαφορία.
Παρκάρεις λοιπόν το αυτοκίνητο σου στην πλ.Τάλω και αφού κάνεις μερικά ακροβατικά, περνάς ανάμεσα από παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια και στις ράμπες, συνεχίζεις για το «χέρι», όπου το συντριβάνι έχει να λειτουργήσει πολύ καιρό, το νερό έχει γίνει βάλτος και τα σκουπίδια επιπλέουν. Στα παγκάκια κοιμούνται 2-3 άστεγοι – τι να κάνουν κι αυτοί, τουλάχιστον έχει ζέστη -. Πιο πέρα στο Φιρκά, ανάμεσα στις σκαλωσιές, 3-4 μικροπωλητές σου πετάνε τα laser στα πόδια ενώ ιπτάμενα φωτιζόμενα παιχνιδάκια προσγειώνονται στο κεφάλι σου. Από τα μαγαζιά των δρόμων της π.πόλης προσπαθείς να ακούσεις τις όμορφες μελωδίες από τζαζ έως ρεμπέτικα, αλλά ένα δυνατό και κακόγουστο μπιτ που σου χτυπάει στο στήθος, επισκιάζει τα πάντα. Τα καφέ γεμάτα κόσμο, έχουν απλώσει τα τραπεζάκια τους παντού και δυσχεραίνουν τη διέλευση ακόμη και πεζών, πόσο μάλλον μαμάδων με καρότσια ή αμέα, ενώ κράχτες θα σε σταματήσουν 5-6 φορές να προβάλλουν το θεσπέσιο μενού της ταβέρνας τους. Νέοι κατεβαίνουν σε παρέες στο λιμάνι και άλλο ένα σύνθημα ή «ταγκιά», θα πάρει τη θέση του δίπλα στα άλλα, λερώνοντας άλλο ένα κομμάτι τοίχου διατηρητέου κτίσματος.
Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί, να καταφέρουμε την εικόνα που μεταφέρει ο Γιάννης. Τίποτα δεν είναι δύσκολο. Αν ο καθένας μας διατηρεί στη φιλοσοφία του τον σεβασμό, την και την κουλτούρα του ωραίου, όλα μπορούν να συμβούν.