Μήπως να πούμε και ένα “όχι”;

Μήπως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να πει επιτέλους ένα μεγάλο «όχι» και η κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της έναντι της κοινωνίας; Δεσμεύσεις ενάντια σε νέα μέτρα.  Μήπως ήρθε η ώρα η κυβέρνηση και οι υπουργοί να πουν στους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας: έως εδώ και μη παρέκει! Γιατί πράγματι δεν πάει άλλο.  Γιατί δεν μπορεί να λένε ότι υπάρχουν ακόμα ανοιχτά θέματα και, σύμφωνα με επιβεβαιωμένες πληροφορίες, να ζητούν νέες παρεμβάσεις σε ασφαλιστικό και εργασιακό, ακόμα να ζητούν την άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, αλλά και την αναστολή της ρύθμισης για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Γιατί αυτή η «οικονομική δικτατορία» των αγορών δεν αφορά την κοινωνία. Θα πει κανείς: Καλά τα γράφεις, αλλά πού θα βρεθούν τα χρήματα, αν κλείσουν οι κάνουλες χρηματοδότησης. Αυτό, όμως, οφείλουν να το απαντήσουν αυτοί που έφεραν την κοινωνία ως εδώ.  Και, πάντως, δεν μπορεί να συνεχίσουν να πληρώνουν το μάρμαρο οι πολίτες.  Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας έπρεπε ήδη να έχει έρθει. Αν δεν έχει έρθει δεν ευθύνονται οι πολίτες.  Ενα σύνθημα λέει: «Είμαστε άνθρωποι και όχι αριθμοί». Σήμερα, στο όνομα των αριθμών, θυσιάζονται άνθρωποι. Και αυτό το κακό πρέπει να σταματήσει. Το μόνο ανοιχτό θέμα που υπάρχει είναι, επιτέλους, η ανάκαμψη της κοινωνίας.