Δεν είχανε φυλάκιο οι νεοβάρβαροι του Χίτλερ στον Καλλικράτη όταν ζούσαμε τη μαύρη κατοχή τους και οι Καλλικρατιανοί αισθάνονταν σαν ημιελεύθεροι, όμως για να κάνουνε το χωριό ολοκαύτωμα βρήκανε τα παρακάτω αίτια:
1) Στο Φραγκοκάστελο, που ήτανε ίδια κοινότητα, είχαν φυλάκιο οι Γερμανοί και κάποια φορά θέλανε κάθε βράδυ δύο άντρες μαζί τους όμηρους για ασφάλειά τους. Οταν είχανε τον Δημήτριο Καούδη του δώσανε ένα δοχείο για να πάει να τους φέρει νερό. Αυτός όμως δεν τους έφερε νερό, μα πέταξε το δοχείο και εδραπέτευσε. Για να υποτάσσεται απόλυτα ο κόσμος στις εντολές τους εκάψανε το σπίτι του στον Καψοδάσος και αφού ξέρανε πως είχε και στον Καλλικράτη θερινό σπίτι πήγανε να το κάψουνε και αυτό. Μα ο αδελφός του Δημήτρη Αθανάσιος Καούδης τους άρχισε στους πυροβολισμούς πριν βάλουνε φωτιά και αυτοί τρομοκρατημένοι το βάλανε στα πόδια και εγκαταλείψανε στην αυλή τα όπλα τους, τα πηλίκιά τους και τα κιάλια τους. Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας πήγε και τα μάζεψε και τους τα παράδωσε στο Φραγκοκάστελο. Δεν έκαναν τότε κακό.
2) Πολύ κοντά στον Καλλικράτη είναι το σπίτι του Α. Παπαδάκη στον Βουρβουρέ που εκεί κάνανε την πρώτη επαναστατική οργάνωση Α.Ε.Α.Κ. (Ανωτάτη Επιτροπή Αγώνος Κρήτης). Το μάθανε οι Γερμανοί και τορπιλίσανε το σπίτι αυτό.
3) Κοντά στον Καλλικράτη είναι τα Τσιλίβδικα, το μέρος που συνεπλάκησαν οι Γερμανοί με το αντάρτικο του Παντουβά και
4) 0ι νέοι του Καλλικράτη συχνά κάνανε σκοποβολή στο Καλλικρατιανό Δάσος, μα οι πυροβολισμοί ακούγονταν από το φρούριο του Ακονέ. Στις 6 Οκτωβρίου του 1943 εισβάλλανε στον Καλλικράτη 2.000 Γερμανοί. Φτάσανε την ίδια ώρα από 4 διαφορετικά σημεία. Από του Σταυρού το Σελί, από τ’ Ασφένδου, από το Καλλικρατιανό φαράγγι και από τις Χωρεύτρες από μεριά τ’ Ασκύφου. Την πρώτη μέρα φτάσανε απόγευμα και δημιουργήσανε πανδαιμόνιο με πυροβολισμούς, πολυβολισμούς και με βολές όλμων για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Απαγορέψανε την έξοδο από το χωριό και δηλώσανε πως όποιον δούνε να επιχειρεί να φύγει θα τον σκοτώνουνε. Οι άντρες φεύγανε κρυφά και πηγαίνανε στο δάσος, μα επειδή είχανε ανάγκες ξαναμπαίνανε και ξαναβγαίνανε κρυφά. Την επόμενη μέρα 7 Οκτωβρίου συνεχίσανε να πυροβολούνε μα παράλληλα αρχίσανε τις λεηλασίες και παίρνανε ό,τι πολύτιμο βρίσκανε. Ακόμα και τρόφιμα (τυριά, μέλια κ.ά.).
Με φορτηγά ζώα μεταφέρανε 50 φορτία στα Μυριοκέφαλα που ήτανε το πιο κοντινό μέρος που ερχότανε αυτοκίνητο. Ούτε τις εκκλησίες δεν σεβάστηκαν και του παπά τα άμφια τα σκόρπισαν στο βουνό.
Την 8η του μηνός άρχισαν να σκοτώνουνε και πρώτα σκοτώσανε δυο άνδρες που τους είχανε βρει στην επισκοπή και τους πήρανε για οδηγούς. Ο ένας από τους δυο ήτανε από τ’ Ασκύφου, για τον άλλο ποτέ δε μάθαμε τα στοιχεία του. Στη συνέχεια μαζεύανε τους άντρες χωριστά από την κάθε γειτονιά, μα τελικά τους μαζέψανε όλους στην Πάνω Ρούγα στην Παναγία.
Είχανε εκεί 17 άντρες για εκτέλεση, μα τον ένα τον απαλλάξανε επειδή ήτανε ανάπηρος του αλβανικού μετώπου και μετά πηγαίνανε τους υπόλοιπους στη συνοικία Πιπιλίδα για τουφέκισμα. Στη διαδρομή ένας άντρας κατάφερε εκεί που διακλαδίζεται ο δρόμος και χώθηκε χωρίς να τον πάρουνε χαμπάρι.
Δεκαπέντε άντρες τουφεκίσανε σε ένα ερείπιο στην Πιπιλίδα, ενώ είχανε σκοτωμένους σποραδικά άλλους πέντε. Στις 8 Οκτωβρίου σκοτώνανε, λεηλατούσανε και καίγανε τα σπίτια. 120 σπίτια είχε το χωριό και μόνο 20 διαφύγανε τον εμπρησμό, όχι όμως και τη λεηλασία. Οταν φεύγαυνε οι Ναζί στο Καλλικρατιανό Φαράγγι τους πυροβόλησαν ο Σπύρος Γιάνναρης, ο Στρατής Μανουσέλης και ο Μανώλης Μπελιβάνης, μα δεν σκότωσαν κανένα. Στις 9 του μηνός ξαναγύρισαν οι Γερμανοί στον Καλλικράτη. Βρήκανε μόνο γυναίκες και παιδιά και τουφεκίσανε εννέα γυναίκες. Μια γυναίκα κρατούσε τα χρυσαφικά της και αφού δεν τα έδινε με προθυμία τη σκοτώσανε και όταν ο σκύλος της έγλειφε το αίμα τον σκοτώσανε και τον σκύλο. Τελικά σκοτώσανε 20 άντρες και 9 γυναίκες.
Είκοσι άτομα ήτανε υπολείμματα από τους σκοτωμούς και από την απομάκρυνση των κατοίκων και τους πήρανε και τους πήγανε με τα πόδια στ’ Ασκύφου και από εκεί στα Χανιά με αυτοκίνητα, όπου στέγασαν τους μισούς στου Παΐζη την κλινική και τους άλλους στις φυλακές της Αγιάς και ανέθεσαν την επιτήρησή τους στην ελληνική χωροφυλακή. Υστερα από λίγο καιρό τους απελευθέρωσαν.
Για πολλούς από τους κατοίκους του Καλλικράτη η μόνη ιδιοκτησία που τους έμεινε ήτανε τα ρούχα που φορούσανε όταν το σκάσανε από το χωριό τους. Τους ανθρώπους τους εσκοτώσανε, τα σπίτια τους πρώτα τα λεηλατήσανε και μετά τα κάψανε και από τα ζώα τους πήρανε 20 βόδια και 30 χοίρους.
Επιβιώσανε από δικούς και φίλους στα γειτονικά χωριά.
Στα γειτονικά χωριά δε σκοτώσανε ανθρώπους μα τα σπίτια τα λεηλατήσανε σε ικανό βαθμό.
Με όλον ότι ο Καλλικράτης έπαθε πανωλεθρία σε έμψυχο και σε άψυχο υλικό, στο περιοδικό του “ΕΘΝΟΥΣ” “Ιστορία”, που αναφέρονται εκατοντάδες μαρτυρικά χωριά, δεν αναφέρεται καθόλου. Φυσικά δεν φταίει το “ΕΘΝΟΣ”, μα οι Καλλικρατιανοί και γενικότερα οι Σφακιανοί που δεν ξέρουνε την παροιμία ότι “όποιος δε μιλά τον θάβουνε”.
Εκτελεσθέντες άντρες στον Καλλικράτη στην εξόρμηση του 1943
Γεώργιος Μιχ. Μανουσέλης (τ. ενωματάρχης)
Μανώλης Γ. Μανουσέλης (γιος του προηγούμενου)
Μανούσος Ν. Μανουσέλης
Μανούσος Γ. Μανουσέλης
Ευστράτιος Γ. Μανουσέλης
Ρούσος Γ. Γανταδάκης
Σπύρος Χρ. Χαιρέτης
Νικόλαος Εμμ. Χαιρέτης
Ευστράτιος Μιχ. Χαιρέτης
Μανούσος Αναγν. Βουγιούκαλος
Ιωάννης Ευστρ. Σηφοστρατουδάκης
Εμμανουήλ Κωνσταντουδάκης
Αλέξανδρος Βουγιούκαλος
Νικόλαος Χοιρογιαννάκης
Γεώργιος Καντήρος (Μουστάκος)
Μανούσος Γ. Βουγιούκαλος
Παύλος Εμμ. Πολάκης
Ιωάννης Λυκάκης
Μάρκος Μαρκουτσάκης
Ενας ξένος που τον πήρανε από την Επισκοπή οι Γερμανοί του οποίου αγνοούμε τα στοιχεία του.
Γυναίκες εκτελεσθείσες από τους Γερμανούς στον Καλλικράτη
Ζαμπία Ιωσήφ Παπαδόσηφου
Ελένη Πολάκη
Ξανθίππη Καντήρου
Αγγελική Γανταδάκη
Αθηνά Τσιβολεδάκη
Μαρία Χαιρέτη
Αικατερίνη Γιαννακάκη
Ευαγγελία Τσιβολεδάκη
Φάνη Βλαχάκη
Η Φανή Βλαχάκη ήτανε 80 χρόνων ανάπηρη μα οι νεοβάρβαροι του Χίτλερ δεν της κάνανε χάρη.
