Κυκλοφορεί ήδη στο διαδίκτυο το παρακάτω ποίημα, «αρδευθέν» από την επανεκδοθείσα από την «Πυξίδα» (γ’ έκδοση) της καλαίσθητης «ΚΑΖΟΒΑΡ» του Βαγγέλη Κακατσάκη. Με επιπρόσθετη την πολύ επιτυχημένη αισθητική παρέμβαση του Γ. Μαρκαντωνάκη, με ζωγραφικά ανάγλυφά του.
Ο λόγος για την ποιητική συλλογή του φίλου και συνεργάτη των «Χ.Ν.», του ευρύτατα γνωστού στο χανιώτικο κοινό ποιητή, σχολιογράφου, «δασκάλου»- με την πλήρη έννοια της λέξης- ανθρώπου της πληθωρικής δράσης και πανταχού παρόντα, του Βαγγέλη Κακατσάκη.
Οι στίχοι που με εξέπληξαν για την αισιοδοξία που υποκρύπτουν εν αναμονή του αεί προσδοκώμενου καλού, έστω κι αν αυτό βραδύνει να εμφανιστεί σε δίσεκτους καιρούς όπως οι τωρινοί, είναι παρμένοι από το ακροτελεύτιο ποίημα της συλλογής, με τον τίτλο «Θα ’ρθει καιρός», («Κάζοβαρ», 1987, και 2014):
«Όσοι ξέρετε από δάκρυα,
μη φοβηθείτε για την όποια άλωση.
Μην τρομάξετε για την απουσία των χελιδονιών.
Μην κλάψετε για τα πένθιμα φακιόλια των τραγουδιών.
Θα ’ρθει η άνοιξη
και θα επιστρέψουν τα χελιδόνια.
Θα ’ρθει καιρός,
που τα τραγούδια θα γίνουν αναστάσιμα.
Μη φοβηθείτε,
όσοι ξέρετε από δάκρυα…».
Είναι πράγματι διαχρονικοί στίχοι. Αντιπροσωπευτικοί ημών των κάπως περασμένων εποχών που και το δάκρυ είχαμε, και ποικίλες «αλώσεις» ζήσαμε. Διατηρήσαμε όμως ως κόρην οφθαλμού την αισιοδοξία μας: την αεί μητέρα της ζωής και των όμορφων πραγμάτων, για τα οποία είμαστε βέβαιοι ότι «Θα ’ρθει -και πάλι- καιρός.
Στ.Γ.Κ.
