Η αγωνία για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας δεν συμβάλλει στην επίλυση των προβλημάτων! Μόνο η ατομική μας στάση και δράση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα …
Στην κινηματογραφική ταινία «Η γέφυρα των κατασκόπων», σε μια στιγμή μεγάλης αγωνίας, ο αμερικάνος απεσταλμένος (Τομ Χάνκς) ρωτάει τον γερμανό κατάσκοπο, τον οποίο έχει αναλάβει να βοηθήσει να διαφύγει στη Δύση (Μάρκ Ράιλανς): «Δεν αγωνιάς;». Και ο άλλος του απαντά, «Θα βοηθούσε άραγε;» Όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις στη χώρα μας και παγκοσμίως, ίσως να έθετε στον εαυτό του την ίδια ερώτηση, «Δεν έχεις αγωνία;». Αλλά πριν αρχίσεις να ανεβάζεις σφυγμούς και πίεση, πριν νοιώσεις απογοητευμένος και αρχίσεις να κινείσαι προς τα μονοπάτια της κατάθλιψης, κάνε στον εαυτό σου την ερώτηση «Θα βοηθούσε άραγε;»
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια να είναι κανείς αναίσθητος. Να αγνοεί τα προβλήματα του πολέμου στη Μέση Ανατολή, τις φρικαλεότητες του Ισλαμικού Κράτους, τις βομβιστικές επιθέσεις στην Τουρκία, την στροφή του κόσμου προς ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα από την Ρωσία, μέχρι τη Συρία, την Τουρκία, ακόμη και τις ΗΠΑ, με βάση τουλάχιστον τις προβλέψεις που κάνουν οι Κασσάνδρες. Όμως η αγωνία και η συχνά υστερική αντίδραση που ακολουθεί δεν ωφελούν.
Μερικοί, προτρέπουν σε ειρηνικές ή και βίαιες διαδηλώσεις, σε αποκλεισμούς και απεργίες. Όμως, όπως αποδεικνύεται όλο και περισσότερο στην πράξη οι ενέργειες αυτές δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, ιδίως όταν οι αποφάσεις φαίνεται ότι λαμβάνονται σε μακρινά γραφεία σε λευκά σπίτια, κοντά σε κόκκινες πλατείες ή ακόμη και πίσω από τους εθνικούς κήπους. Ναι. φαίνεται ότι λαμβάνονται μακριά μας ενώ στην πραγματικότητα τις έχουμε προδιαγράψει εμείς οι ίδιοι με τις αποφάσεις που πήραμε σε ανύποπτο χρόνο. Όταν ζητώντας μια μικρή φαινομενικά εξυπηρέτηση υποχρεωθήκαμε να ψηφίσουμε κάποιον που δεν άξιζε. Όταν πιστέψαμε σε κάποιες υποσχέσεις που ξέραμε βαθιά μέσα μας ότι δεν επρόκειτο να υλοποιηθούν ποτέ. Όταν αντί να φροντίσουμε την γειτονιά μας και την πόλη μας θέλαμε κάποιοι άλλοι να αναλάβουν τις ευθύνες που μας αναλογούσαν.
Για τα σκουπίδια που πετάξαμε αμέριμνοι ακόμη και σε προστατευμένες περιοχές φυσικού κάλλους. Για το αυθαίρετο που προσπαθήσαμε να κτίσουμε σε κοίτες ποταμών ή μέσα στα πευκοδάση. Για την υπερβολική ταχύτητα που αναπτύξαμε στον επικίνδυνο δρόμο μετά από οινοποσία κινδυνεύοντας να σκοτώσουμε και να σκοτωθούμε. Για τις μπαλωθιές που ρίξαμε βάζοντας σε κίνδυνο φίλους και συγγενείς.
Για το κακό παράδειγμα που δείξαμε στα παιδιά και τους νέους μη σεβόμενοι τους νόμους, την ουρά στην τράπεζα, την προτεραιότητα των πεζών. Για να μη μιλήσουμε για την χρόνια φοροδιαφυγή που μάθαμε να την θεωρούμε δικαίωμά μας. Χωρίς να πληρώνουμε τις εισφορές μας στα ταμεία και τον φόρο που μας αναλογεί απαιτούσαμε επί χρόνια να λαμβάνουμε παροχές πολλαπλάσιες από ό,τι είχαμε συνεισφέρει. Και πιστεύαμε ότι το κράτος είτε θα έπρεπε να τυπώνει λεφτά για να καλύπτει τα ελλείμματά του, είτε να δανείζεται ασύστολα επιβαρύνοντας τις επόμενες γενιές με ένα δυσβάσταχτο χρέος.
Τώρα που υφιστάμεθα τις συνέπειες της αφροσύνης μας έχουμε αγωνία! Μας τρομάζουν οι πολυάριθμοι δυστυχισμένοι που φτάνουν στα νησιά μας κατατρεγμένοι από γενοκτονίες και εξανδραποδισμούς. Αναλογιζόμαστε τι θα συμβεί αν συνθήκες που θεωρούσαμε γραμμένες στην πέτρα ξαφνικά αμφισβητηθούν. Αν δεν κλείσει η επόμενη αξιολόγηση και δεν λάβουμε την βοήθεια των ευρωπαίων τους οποίους μερικοί από εμάς κατηγορούν ως τοκογλύφους, ως εκμεταλλευτές και ως έτοιμους να μας καταβροχθίσουν. Όμως πάντα υπάρχει ελπίδα! Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα, με ήλιο ή συννεφιά.
Ας δούμε τα πράγματα με θετική διάθεση, αφού η αγωνία, η κατάθλιψη, η μεμψιμοιρία, η επίρριψη των ευθυνών στους άλλους ακόμη και οι φωνές και πράξεις βίας δεν φαίνεται να φέρνουν αποτελέσματα – εκτός κι αν στόχος είναι η πλήρης υποταγή μας σε κάποιου είδους ολοκληρωτικό καθεστώς φαιάς ή κοκκινωπής απόχρωσης. Ας καλλιεργήσουμε τους κήπους μας για να έχουμε απόθεμα τροφίμων. Ας ανακυκλώσουμε τα σκουπίδια μας και ας προστατεύσουμε το περιβάλλον. Ακόμη καλύτερα ας συμμετάσχουμε σε δράσεις καθαρισμού παραλιών και δασών. Ας δώσουμε το καλό παράδειγμα σεβόμενοι τον δημόσιο χώρο, παρκάροντας χωρίς να εμποδίζουμε πεζούς και ανάπηρους. Εφαρμόζοντας τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Συμμετέχοντες σε εθελοντικές οργανώσεις που βοηθούν τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας αλλά και τους δυστυχισμένους από την Συρία και τις άλλες εμπόλεμες ζώνες. Ας μάθουμε στα παιδιά μας να σέβονται τους άλλους στο σχολείο, στο δρόμο, στη γειτονιά. Να σέβονται τη φύση και τα περιβάλλον. Αν δεν αγαπήσουμε και δεν σεβαστούμε εμείς πρώτοι την πατρίδα μας ας μην περιμένουμε να την σεβαστούν οι άλλοι. Ας επαινούμε τα καλά παραδείγματα, ας τα προβάλουμε και ας τα μιμούμεθα. Αγνοώντας και υποβαθμίζοντας τα κακά παραδείγματα, αναλύοντας τις γενεσιουργές τους αιτίες με στόχο να τα εξαλείψουμε.
Είθε οι επικείμενες εορτές να μας κάνουν να σκεφθούμε θετικά, όχι τι μπορεί να κάνει τα κράτος για εμάς αλλά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για την πατρίδα! Με τις καλύτερες ευχές μου για Καλά Χριστούγεννα!
Υ.Γ. Από αυτή την εβδομάδα θα δημοσιεύουμε κάθε εβδομάδα ένα πλαίσιο αντίκρουσης διάφορων επικίνδυνων μύθων που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, αντλώντας στοιχεία από τον ιστότοπο http://ellinikahoaxes.gr.
* Φυσικός, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι απόψεις είναι προσωπικές και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. http://alevantis.blogspot.com
