Ποιο “ευρωπαϊκό ιδεώδες”;

Σε μια Ελλάδα παραδομένη στη δίνη της κρίσης, αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων χωρίς δουλειά, χωρίς εισόδημα, χωρίς ασφάλιση. Σε αυτή την Ελλάδα, έχει εξαιρετική σημασία η ανάπτυξη των δομών αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί είτε από ομάδες πολιτών και φορέων (Κοινωνική Κουζίνα, Κύτταρο Χαλέπας, Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Χανίων) είτε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Κοινωνικά Παντοπωλεία Δήμων κ.ά.). Ομως, δεν αρκούν. Ούτε επαρκούν τα επιδόματα πρόνοιας για να καλύψουν τις ολοένα και πιο αυξημένες ανάγκες των θυμάτων της κρίσης. Αποτελούν, φυσικά, μιαν “ανάσα” μπροστά στο τίποτα, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα.
Χρειάζονται επιπλέον μέτρα.
Το πρόβλημα θα ελαχιστοποιούνταν με τη θέσπιση του μέτρου του “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”. Παράλληλα, η λήψη μέτρων υπέρ των αγροτών, οι οποίοι επίσης πλήττονται από το “νέο ασφαλιστικό” θα βοηθούσε όχι μόνο την ύπαιθρο, αλλά την ίδια την πρωτογενή παραγωγή της χώρας. Αντί όμως μιας διαφορετικής οικονομικής πολιτικής, συνεχίζεται ο μονόδρομος των “προαπαιτούμενων” και του “νέου ασφαλιστικού” που, όπως είναι φυσικό, προκαλεί έντονες αντιδράσεις σε όλους τους επαγγελματικούς – παραγωγικούς κλάδους.
Οι πολιτικές που επιβάλλουν οι δανειστές στρέφονται όχι μόνο κατά του κόσμου της εργασίας στη χώρα, αλλά και, σε τελική ανάλυση, κατά της ίδιας της Ευρώπης και του “ευρωπαϊκού ιδεώδους”.