Πότε οι πράξεις;

Στον ιστότοπο της Ε.Ε. διαβάζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) «συνέβαλε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων και θέσπισε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ», ενώ «χάρη στην κατάργηση των συνοριακών ελέγχων μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. μπορούμε σήμερα να κυκλοφορούμε ελεύθερα σε όλη σχεδόν την ήπειρο». Διαβάζουμε επίσης ότι «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, το κράτος δικαίου και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν τις θεμελιώδεις αξίες της Ε.Ε.».
Καλά όλα αυτά, αλλά η πράξη τα τελευταία χρόνια, όπως και οι οικονομικές πολιτικές που επιβάλλονται σε χώρες – μέλη όπως η Ελλάδα, με τη φτωχοποίηση στρωμάτων του πληθυσμού δείχνει ότι η Ε.Ε. απομακρύνεται από τους στόχους και τις αρχές της. Ως εκ τούτου αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός τόσο στον βορρά όσο -και κυρίως- στον νότο.
Προ ημερών, ο Γερμανός αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, με άρθρο του κάλεσε σε ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και παραδέχτηκε ότι, αν δεν αλλάξει η πολιτική της σκληρής λιτότητας, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα οδηγηθεί σε αποσύνθεση καθώς οι περικοπές των εισοδημάτων δεν φέρνουν ανάπτυξη. Προ ημερών δε η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στη Σέγκεν. Τα λόγια αυτά δείχνουν ότι κάτι φαίνεται να αλλάζει σε σχέση με την Ελλάδα. Θεωρητικά τουλάχιστον. Είναι, επιτέλους, καιρός, οι κοινωνίες να δουν και πράξεις. Ειδικά στην Ελλάδα η κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τις αντοχές της. Μια τέτοια Ε.Ε. δεν έχει μέλλον. Η αλλαγή πολιτικής, αν και εφόσον επιτευχθεί, θα είναι, σε τελική ανάλυση, προς όφελος της ίδιας της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού ιδεώδους, το οποίο δεν υπηρετείται μέσα από ακραίες πολιτικές.