Πότε θα σιάξουν οι καιροί…

«Στην κακή μοιρασιά… πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται».
Οδυσσέας Ελύτης

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΡΑΚΑΚΗΣ

Εχει δει τη ζωή να ξεχειλίζει από παντού.
Πέρασε μέρες ατέλειωτες  στο φως, στον αέρα,  στο νερό και στη Γη.
Αγρότισσα η κυρία Χριστίνα, μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Πριν από λίγα χρόνια ήρθε στην πόλη, για να ζήσει μαζί με τα παιδιά της και με τα εγγόνια της.
Χαμογελαστή  κι  ευδιάθετη,  απολαμβάνει τη λιακάδα του Γενάρη, στον μικρό κήπο του σπιτιού της.
Φιλόξενη, με μια ανοιχτή αγκαλιά και με μια καρδιά, που δεν την άγγιξε το κρύο.
Ευχαριστημένη, που ατενίζει ξανά το χιόνι να λαμποκοπά, στις μαδαρίτικες κορφές.
«Έφτιαξε ο καιρός κυρία Χριστίνα».
«Πότε θα σιάξουν οι καιροί παιδί μου… που λέει και το τραγούδι»!
Υπαινιγμός μ’ έναν στίχο απ’ το ριζίτικο.
«Πατήσαμε και το 2014»,  θα συνεχίσει, «ποιος να το περίμενε ύστερα από τόσα και τόσα…».
Παιδεμένη και πολυβασανισμένη, όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί της που διανύουν την ένατη δεκαετία της ζωής τους.
Που «κεράσανε ρακή τον θάνατο…» κατά πως λέει ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Εζησε και η ίδια πολέμους, ξεσπιτωμούς, βίωσε την ανθρώπινη απώλεια.
Έχει δει πολλά, ξέρει πολλά, αλλά δεν θέλει να μιλάει γι’ αυτά.
Όχι,  δεν νοσταλγεί τα περασμένα.
«Αντάρες, μπόρες και βάσανα ήταν τα χρόνια εκείνα.  Δεν θέλω να τ’ αναστορούμαι».
Θέλει να συζητά μόνο για το σήμερα και για το αύριο.
Για το μέλλον που περιμένει τα παιδιά της.
Ευχαριστιέται που βλέπει  τα εγγόνια της να μεγαλώνουν και να χαίρονται ανέμελα την παιδική τους ηλικία. Αυτό ήταν το όνειρό της.
Μαθαίνει όμως για την οικονομική κρίση, για την ανεργία των νέων και για τη νέα μετανάστευση.
Την ανησυχούν όλα αυτά, αλλά ελπίζει και πιστεύει ότι θα έχει αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο, όταν τα εγγόνια της θα ψάχνουν να βρουν δουλειά.
«Κι εσείς στα σκολειά τα βασανίζετε τα παιδιά.
Γιατί κύριε καθηγητά;
Πώς να αγαπήσουν τα γράμματα, όταν τους βγάζετε την ψυχή»;
Εδώ κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι, της δίνεις δίκιο κι ας μην αισθάνεσαι ότι σου ανήκει όλο το φταίξιμο.
Την ενοχλεί που της μείωσαν τη σύνταξη και λυπάται τα παιδιά της που δύσκολα τα βγάζουν πέρα σήμερα.
Την τρομάζουν τα γεγονότα που βλέπει και ακούει στην τηλεόραση, που μη έχοντας τι άλλο να κάνει, κάθεται μπροστά της με τις ώρες.
«Πολλές φωτιές είναι αναμμένες γύρω – τριγύρω μας.
Χιλιάδες άνθρωποι χάνονται κι πολλοί περισσότεροι ξεσπιτώνονται».
Ξέρει τι σημαίνει αυτό, από πρώτο χέρι.
Το 1922 η μητέρα της, για να γλυτώσει από τη σφαγή της Σμύρνης, πήρε στα χέρια της ό,τι πρόλαβε κι έφυγε από το σπίτι τους άρον – άρον, αφού πρώτα φίλησε ένα – ένα τα παράθυρα και την πόρτα.
Το ίδιο της συνέβη ξανά, όταν οι Γερμανοί κάψανε το χωριό τους.
Η κυρία Χριστίνα ήταν μικρή τότε, αλλά αυτό το τελευταίο το θυμάται.
Ο ξεριζωμός δεν έχει ούτε πατρίδα ούτε προορισμό.
«Ποτέ δεν ήταν μοιρασμένα δίκαια του κόσμου τα καλά γιε μου.
Γι’ αυτό γίνονται τόσοι πόλεμοι και θα συνεχίσουν να γίνονται όσο θα είμαστε άπληστοι».
Το ίδιο νόημα με τα λόγια του μεγάλου μας ιστορικού, του Θουκυδίδη, που γράφτηκαν πριν 2.400 χρόνια για να εξηγήσουν τη φρίκη του πολέμου:
«Αυτά συνέβησαν και πάντα θα συμβαίνουν όσο η ίδια θα είναι η φύση των ανθρώπων», έγραψε.
Δειλά – δειλά στην αρχή, διατυπώνω ερωτήματα αδαούς και μεθοδικά εκμαιεύω την εξιστόρηση εκ μέρους της.
Κάθε της αναπνοή ένας λυγμός και μια ανάμνηση.
Με τη συναρπαστική της αφήγηση σε μεταφέρει πίσω στον χρόνο, μέσα από γεγονότα και λεπτομέρειες της πρόσφατης ιστορίας  μας.
Μέσα από κρίσεις δικές της,   που φανερώνουν σοφία και γνώση.
Μιλάει η ψυχή κι όλα τα περασμένα ζουν ξανά εκεί στην ηλιόλουστη αυλή της ανάμεσά μας.
Σαν μαγεμένος θεατής μένω άφωνος με την αντοχή των ανθρώπων στα δύσκολα.
Με την εφευρετικότητά  των   μπροστά στην ανάγκη για επιβίωση.
Ακούγοντας τις ιστορίες αυτές καταλήγω στη διαπίστωση  πως έτσι τελικά βαδίζει η ζωή μέσα από ομίχλες και καταιγίδες.
Μέσα από  αγώνες και  αγωνίες.
Οτι μετά την όποια καταστροφή ακολουθεί σχεδόν νομοτελειακά μια νέα αρχή.
Αλλωστε η κάθε ιστορία,  όπως η κάθε ζωή, έχει το νόημα που της δίνουμε.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΡΑΚΑΚΗΣ
καθηγητής φυσικός