…Σήμερα που γεννιέται μια ζωή…

[Τίποτα από τα λαμπερά τα φώτα δεν φωτίζει την καρδιά μου σήμερα. Χρυσόσκονη εξανεμίζεται στους πέντε ανέμους… Πασχίζει η ψυχή μου να ξεκαθαρίσει τις εικόνες, να ιδεί καθαρό το πρόσωπο του μικρού μωρού που μες σε ένα σπήλιο, «εν φάτνη των αλόγων» το ’χει αποθέσει η μεγάλη Μάνα μας, σήμερα, ανήμερα Χριστούγεννα σωτηρίου έτους 2013…]
Τρεις τελείες! Βαθιά ανάσα! Μικρή – σύντομη παύση! Εν είδει προετοιμασίας για να γραφεί ένα ακόμη κείμενο -τούτη τη φορά- σχετικό με τούτη την ημέρα!
Με έντονη την αίσθηση πως τίποτα το ουσιαστικό δεν έχω να προσθέσω για τη γιορτή ή για το νόημά της, για τις αλήθειες ενός κόσμου που μάχεται, που παλεύει, στενάζει, απογοητεύεται, μελαγχολεί, πιστεύει, ανθίσταται, πεινά, διψά, οργίζεται, λυπάται, προσδοκά, φωνάζει, πεθαίνει, γεννιέται…
Οπως τόσους και τόσους αιώνες ισχύει για την ανθρωπότητα.
Ενα κενό εντός μου, κι εγώ ακόμη να μην γνωρίζω ποιος ο λόγος, ποιο το ύφος τούτου του κειμένου, ακόμη να αναζητώ τις επιθυμίες μου!
Πληκτρολογώντας λέξεις, θωρώ να εμφανίζονται εμπρός μου απλές ευχές όπως: «όλος ο κόσμος να είναι καλά», ή όπως αυτή που εύχονται χιλιάδες χρόνια τώρα οι άνθρωποι: “επί γης ειρήνη”· μια ουτοπία – το ανέφικτο σε ένα κόσμο που μεταλλάσσεται και μέρα με τη μέρα δείχνει όλο να απομακρύνεται από την πραγμάτωσή της.
…Πάντοτε -μέρες όπως κι αυτή- μεγάλη είν’ η δυσκολία να ειπωθούν, να γραφούν λόγια για όλα όσα προκαλούν αμέτρητες σκέψεις. Αλληλοσυγκρούονται τα αισθήματα και νιώθεις ανίκανος να αρθρώσεις το ελάχιστο… πάντα! Γιατί νιώθεις πως όλα φαίνονται τόσο ανούσια μπρος στην ουσία που στην απλότητά της είν’ η πιο σημαντική!
Κι έπειτα είναι κι αυτή η εικόνα που έρχεται ξανά και ξανά μπρος στα μάτια σου μέσα από τα βάθη των αιώνων: Σιμά πάνω απ’ τη φάτνη του μωρού τα ζώα να ζεσταίνουν με τις ανάσες τους ένα μωρό που γεννιέται μια τέτοια νύχτα όπως η αποψινή!
Υπάρχει ελπίδα! Η γέννηση του μικρού θεανθρώπου είναι χαρά! Χαρά κι ελπίδα, ό,τι λείπει -και- σήμερα, ό,τι αποζητά -και- σήμερα ο άνθρωπος.
Αυτήν τη νύχτα που γεννιέται η ζωή, τούτο είναι το πιο δύσκολο ερώτημα: «γιατί τα απλά πράγματα είναι τόσο δύσκολα να πραγματωθούν»!
Ας έρθει Θε μου μια μέρα που ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος…