Φίλες και φίλοι, καλημέρα! «ΣΤΟΝ πιο βρεγμένο βράχο η αρραβωνιαστικιά προσμένει/ ένα καράβι». Μου ήρθαν κι αυτοί οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη στον νου, κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια της τετραήμερης παραμονής μου (από την περασμένη Πέμπτη μέχρι προχθές Κυριακή) στη Σαντορίνη, στο νησί “του ήλιου και της λάβας”. Οταν όντας στο νοτιότερο άκρο της, στο… ακρωτήρι του Ακρωτηρίου αγνάντευα το Αιγαίο.
ΤΙ να πρωτογράψω αλήθεια απ’ όλα όσα συνέλεξαν τα “ακρωτήρια” της ύπαρξής μου απ’ αυτό το ταξίδι! Ούτε ολόκληρη η εφημερίδα (κι αυτό το λέω και το εννοώ) δεν θα με έφτανε. Ν’ αξιωνόμουνα (να’ βρισκα τον χρόνο) να ’γραφα ένα τετρασέλιδο οδοιπορικό τουλάχιστον! Πρωτίστως για δική μου ευχαρίστηση! Εν πάση περιπτώσει, ας γράψω σήμερα κάποια πράγματα… στα πεταχτά και… ο θεός είναι μεγάλος!
Ο ΓΝΩΣΤΟΣ συμπολίτης μας, σκηνοθέτης και υπεύθυνος του ηλεκτρονικού (τι κρίμα που δεν βγαίνει πια και ως έντυπο!) λογοτεχνικού περιοδικού “Κεδρισός” Κώστας Νταντινάκης που υπηρετεί ως δάσκαλος Θεατρικής Αγωγής στη Σαντορίνη, ήταν ο “αίτιος” και ο “υποκινητής” αυτού του ταξιδιού. Αυτός είχε την ιδέα ν’ ανεβάσει το Δημ. Σχ. Εμπορείου επί τη λήξει του σχολικού έτους το έργο “Με λένε Ελπίδα”, που είναι διασκευή του ομότιτλου βιβλίου της Ευδοκίας. Αυτός τα κανόνισε όλα…
Κατά πολλά και από καρδιάς τα ευχαριστώ μας, και δια της στήλης, Κώστα!
ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ οι ευχαριστίες μας όπως και σ’ όλους τους άλλους που βοήθησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, για την επιτυχία της… νταντινάκειας συνομωσίας. Στον διευθυντή Ηλία Καφούρο και τους δασκάλους του Δημ. Σχ. Εμπορείου (ιδιαίτερα στη δασκάλα της Στ1 τάξης Καλαμιώτισσα Γαβαλά, τους μαθητές της και τους γονείς των μαθητών της), στην ακτοπλοϊκή εταιρία “Hellenic Seaways”, στη διευθύντρια του Δημ. Σχ. Φηρών Αννα Γαβαλά, στην υπεύθυνη του ξενοδοχείου Santa Irini Γιαννούλα Ζώρζου και βέβαια στους άλλους φίλους που γνωρίσαμε και μας έδειξαν το υπέροχο πρόσωπο της θηραϊκής φιλοξενίας…
ΓΙΑ ΝΑ ΔΩ την Σαντορίνη έτσι όπως έπρεπε να την δω έπρεπε να μείνω σ’ αυτήν τουλάχιστον για 15 μέρες! Θέλω να πιστεύω, ωστόσο, ότι ένιωσα όλη την “ηφαιστιακή” δύναμη που εκπέμπει. Την «καλντέρα της άλλωστε, μέσα στην οποία “κολυμπούν” το Ασπρονήσι και οι δυο Καμένες της» την “σπούδασα” πολλές φορές από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Απ’ τα Φηρά, απ’ το Μεροβίγλι, απ’ την Οία, απ’ τον Πύργο, απ’ τον Προφήτη Ηλία, απ’ τ’ Ακρωτήρι, απ’ τον Μανωλά της Θηρασιάς….
ΕΚ ΤΩΝ ων ουκ άνευ ότι βρήκα τη Σαντορίνη “βουλιαγμένη” τρόπος του λέγειν απ’ τον κόσμο. Εφτά χιλιάδες είμαστε οι μόνιμοι κάτοικοι, σήμερα θα’ μαστε τουλάχιστον εφτά φορές το 7.000 με τους επισκέπτες, μου είπε ένας Σαντορινιός στο Αμμούδι, απαντώνας σε σχετική μου ερώτηση. Και που να πιάσουνε Ιούλη και Αύγουστο!
ΤΗ ΦΑΒΑ τη σαντορινιά σαν νύφη να την φέρεις/ και σαν γαμπρό, το νιππιανό λάδι να της προσφέρεις. Ωραία και η μαντινάδα που μου έστειλε ενώ ήμουν στη Σαντορίνη, μέσω κινητού ο φίλος μοναχός. Ούτε λόγος να γίνεται ότι η “παραγγελιά” του… εξετελέσθη!
ΕΝΑ απ’ τα δεκάδες “σαντορινιά” μαργαριτάρια, που έχει συλλέξει κατά τις ξεναγήσεις της στην Καλντέρα του νησιού η καταπληκτική ξεναγός Λένα Τζίτζικα, όπως μου το είπε η ίδια, μετά την επίσκεψη που κάναμε στο ηφαίστειο, αντί για ιστορικό ανέκδοτο: «Είναι ενεργό το ηφαίστειο;» ρωτά τη Λένα η κυρία απ’ τας Σέρρας. «Και βέβαια είναι», απαντά εκείνη. «Ενεργείται συχνά;» η επόμενη ερώτηση. «Δεν μπορώ να το πω, η τελευταία φορά ήταν το 1950», η απάντησή της. Το σχόλιο απ’ την ίδια: «Είναι δυσκοίλιο το ηφαίστειό μας!» «Ο έρωτας/ Το αρχιπέλαγος/ Κι η πρώρα των αφρών του/ Κι οι γλάροι των ονείρων του/ Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει/ Ενα τραγούδι/ Ο έρωτας/ Το τραγούδι του/ κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του/ Κι η ηχώ της νοσταλγίας του/ Στον πιο βρεμένο βράχο η αρραβωνιαστικιά προσμένει/ Ενα καράβι/ Ο έρωτας/ Το καράβι του/ Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του/ Κι ο φλόκος της ελπίδας του/ Στον πιο ελαφρό κυμματισμό του ένα νησί λικνίζει/ Τον ερχομό». “Το ποίημα του Αιγαίου” του Οδυσσέα Ελύτη ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ! (petaxta.blogspot.com)
