Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΑΝ ΜΕ δεις απόψε να κουβεντιάζω με το φθινόπωρο/ μη μ’ ενοχλήσεις./ Με φώναξε να πιούμε ένα κρασί/ και να μου διαβάσει κάτι στίχους,/ που ξεδιάλεξε από παλιά κιτρινισμένα φύλλα». Από το “Ψηφιδωτό” (Τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
Ε, ΛΟΙΠΟΝ, απολαμβάνω κι εγώ την κουβέντα με το φθινόπωρο. Με τα χελιδόνια λίγο πριν φύγουν, αλλά και με αλλά και με τις φωλιές τους που τα περιμένουν. Με τα φύλλα των δένδρων ενώ πέφτουν στη γη. Με τις στάλες του πρωτοβροχιού που χοχλακίζουν στο χώμα… Με τα σύννεφα που παίζουν κυνηγητό με τον ήλιο. Με τον μούστο που βράζει στα βαρέλια. Με τα τελευταία σταφύλια της κρεβατίνας. Με τη ματωμένη ρίζα της άνοιξης που σαν θησαυρό φυλάει στα σπλάχνα του…
«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ το σύννεφο που βρέχει και χιονίζει/ ανθρώπους, ζώα και φυτά και δεν τ’ αναγορίζει». Από τον πρώτο κατά τα πρεσβεία μαντιναδολόγο μας, τον Ηλία τον Σταματάκη και η σημερινή μαντινάδα. Τι ιδέα κι αυτή να ευχαριστήσει το σύννεφο!
ΑΝΟΙΓΩ παρένθεση. Αναγορίζω (αναγορεύω) πάει να πει θυμίζω σε κάποιον την ευεργεσία που του έχω κάνει για να τον ταπεινώσω. Από τέτοιους ανθρώπους να μην μ-παίρνεις ό,τι και να σου δώσουνε, γιατί θα σου το αναγορίσουνε, η σχετική φράση που χρησιμοποιεί ο Αντώνης Ξανθινάκης στο “Λεξικό” του. Κλείνω την παρένθεση και πάω παρακάτω.
ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ δηλαδή, που πήρε, έτσι όπως τέλος πάντων την πήρε, ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή η κυβέρνηση; Μια τρύπα στο νερό έγινε, αυτό έγινε, η κοινή πεποίθηση. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του…
ΕΝΑΣ ΑΝΕΡΓΟΣ είναι 100% άνεργος! Επιμένει στην άποψή του ο φίλος μου ο γερω – δάσκαλος, που δεν τον “συγκίνησε” το γεγονός ότι μειώθηκε κάπως το ποσοστό της ανεργίας τον τελευταίο χρόνο. Βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της δημοκρατίας η ανεργία, μου είπε…
ΤΟ ΣΙΡΙΑΛ της Αμφίπολης μάλλον οδεύει προς το τέλος του… Αρκετά μας κράτησε συντροφιά. Σειρά έχει το ναυάγιο των Αντικυθήρων. Να συνεχίσουμε να καθόμαστε στους καναπέδες των σαλονιών και να ξεχνιόμαστε ο στόχος τους.
ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΓΟΝΟΜΕΤΡΟ κι φέτος, στην καλύτερη των περιπτώσεων, η αγορά πετρελαίου θέρμανσης. Είδος πολυτελείας έχει γίνει από πέρυσι το άτιμο. Πάλι καλά που υπάρχουν ακόμα ελιές για ξερίζωμα!
Ο ΘΗΒΑΙΟΣ στρατηγός Πελοπίδας (410 – 364 π.Χ.) όσο ήταν όμηρος του Αλέξανδρου των Φερών συναναστράφηκε τη γυναίκα του τυράννου της πόλης αυτής, η οποία καθώς δεινοπαθούσε από τη μεταχείριση του άντρα της, έβρισκε παρηγοριά και έπαιρνε δύναμη από τα ενθαρρυντικά λόγια του Πελοπίδα. Μετά τον θάνατο του Θηβαίου στρατηγού αποφάσισε να δολοφονήσει τον Αλέξανδρο. Το σχέδιό της το πραγματοποίησαν τα τρία αδέλφια της, αφού εκείνη προηγουμένως είχε διώξει τους φρουρούς και ένα άγριο σκυλί, που ήταν φύλακας του κοιτώνα του Αλέξανδρου. Οταν οι τρεις αδελφοί μπήκαν στον κοιτώνα, ο ένας έπιασε τον τύραννο από τα πόδια, ο άλλος από τα μαλλιά, ενώ ο τρίτος τον χτύπησε με το ξίφος και τον σκότωσε. Ο Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος τύραννος που σκοτώθηκε από την ίδια του τη γυναίκα. Το σώμα του, αφού το κακομεταχειρίστηκαν, το πέταξαν και το καταπατούσαν όλοι οι Φεραίοι κι έτσι έπαθε εκείνα που άξιζε να πάθει για τις ωμότητές του. (Από το βιβλίο “Η άλλη όψη της Ιστορίας”, εκδ. “Σαββάλας).
«Ανοιξαν οι κρουνοί/ από τα μάτια του Θεού/ χλόμιασε ο ουρανός/ η θάλασσα ετοίμασε τη μήτρα της/ για να υποδεχτεί το πρωτοβρόχι/ Εκείνη την ώρα η κρυστάλλινη σφαίρα μου/ αυτή που με τόσο κόπο και θυσία είχα αποχτήσει/ συνέχιζε για έβδομη μέρα να αιωρείται πλάι στο φωτιστικό/ δεν έλεγε με τίποτα να κατέβει/ και με το δίκιο της/ σπάνια υπολόγιζα τις ξεκάθαρες προφητείες της/ ήταν η εποχή που πίστευα/πως εμείς τάχα δημιουργούμε το πεπρωμένο».
Το ποίημα “Η ιστορία ενός αντιδραστικού μάγου” του Πολυχρόνη Κουτσάκη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
