Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
«ΜΑΝΑ δεν βρίσκεται λέξη καμία/ να ’χει στον ήχο της τόση αρμονία….». «Μάνα κράζει το παιδάκι/ μάνα ο νιος και μάνα ο γέρος/ μάνα ακούς σε κάθε μέρος/ α τι όνομα γλυκό…». «Πώς να πειράξω τη μητέρα/ να κάνω εγώ να λυπηθεί/ που όλη μέρα κι όλη νύχτα/ για το καλό μας προσπαθεί…».
ΝΑ ΓΡΑΦΩ όλα τα ποιήματα για τη μάνα που έμαθα στο Δημοτικό, και τα θυμούμαι ακόμα, με… συλλάβατε. Να προσθέσω σ’ αυτά και δυο… άρτι αφιχθείσες (μέσω κινητού η πρώτη και μέσω Διαδικτύου η δεύτερη) σχετικές μαντινάδες. «Στο φτωχικό μας, μάνα μου, τα πάντα σε θυμίζουν/ κι ανάμεικτα αισθήματα βαθιά με πλημμυρίζουν», μας λέει ο φίλος ιερωμένος. «Αυτή σε φέρνει στη ζωή μ’ αγάπη σε φροντίζει/ την πιο ζεστή αγκάλη της η μάνα σου χαρίζει», μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου αύριο, η Γιορτή της Μητέρας!
ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ με αρχαιοελληνικές αναφορές στη λατρεία της μητέρας των θεών, της θεάς Κυβέλης («Κυβέλη, Μάτερ Θεών» την προσφωνεί ο Πίνδαρος) είναι η γιορτή της Μητέρας που ήταν ιδέα της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Αννας Μαρίας Τζάρβις. Η καθιέρωσή της ξεκίνησε απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1914 και σταδιακά εξαπλώθηκε στις περισσότερες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
ΣΤΑ ΜΙΚΡΑΤΑ μου θυμούμαι, πάντως, πως γιορτάζαμε τη μητέρα, την ημέρα της Υπαπαντής του Χριστού, στις 2 του Φλεβάρη. Με δυο “ν” τότε η γραφή της λέξης. Μάννα και όχι μάνα!
«ΟΠΩΣ μέσα σ’ όλους τους κόκκους της άμμου ξεχωρίζει ένας κόκκος χρυσάφι, έτσι μέσα στις άπειρες λέξεις ξεχωρίζει η λέξη “μάννα”». Και την ορθογραφία που μας είχε βάλει η δασκάλα μας, η δεσποινίς (τότε) Ελένη, όταν πήγαινα στην τρίτη Δημοτικού, θυμούμαι…
ΜΑ(Ν)ΝΑ, μητέρα, μαμά… Κανένα απ’ τα τρία! «Μαμουλίνα» φώναζα τα τελευταία χρόνια την εκπληκτική (χωρίς εισαγωγικά η λέξη) γυναίκα που με έφερε στη ζωή. Μετά φόβου της το είπα την πρώτη φορά. Της άρεσε και το… καθιερώσαμε. Το χρησιμοποιούσε και η ίδια. Καλα ’ναι η μαμουλίνα σου, να κοιτάζεις τσ’ άλλες σου έγνοιες, συνήθιζε να μου λέει ούσα στο κρεβάτι με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Μέχρι και την παραμονή του φευγιού της για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, όταν μιλήσαμε για τελευταία φορά…
ΜΑΝΑ θα πει τα παιδιά μου να ’ναι καλά. Ο τέλειος για μένα ορισμός της μάνας. Της όποιας μάνας, ακόμα κι όταν η ψυχούλα της, όπως της δικής μου, βρίσκεται στον ουρανό. Για να μην πω, προπάντων τότε…
ΚΑΠΟΤΕ εμφανίστηκαν μπροστά στον βασιλιά του Ισραήλ Σολομώντα δυο γυναίκες οι οποίες είχαν γεννήσει στο ίδιο σπίτι. Η μια εκ των γυναικών αποκοιμήθηκε πάνω απ’ το παιδί της κι εκείνο πέθανε από ασφυξία. Οταν αντιλήφθηκε αυτό που έκανε πήρε για δικό της παιδί της άλλης μάνας, ενώ αυτή κοιμόταν και στη θέση του έβαλε το νεκρό. Οταν ξύπνησε η μάνα του ζωντανού παιδιού διαπίστωσε πως το πεθαμένο παιδί που βρισκόταν πλάι της δεν ήταν δικό της. Ετσι αντιμαχόμενες έφτασαν μπροστά στον Σολομώντα για να εκδικάσει το ζήτημα. Ο Σολομών είπε: «Κόψτε στα δυο το παιδί και δώστε το μισό στην κάθε μια». Οταν το άκουσε αυτό η πραγματική μητέρα του παιδιού είπε: «Δώστε σ’ αυτήν το παιδί και μην το σκοτώνετε». Η άλλη αντίθετα συμφώνησε με τον βασιλιά. Ο Σολομών τότε έβγαλε το πόρισμα. «Δώστε το παιδί στην πρώτη γυναίκα και μην το σκοτώσετε». (Πηγή: www.peripatitis.net)
«Ονειρεύομαι πως κουρνιάζω στη μήτρα./ Είμαστε ένα με τη μητέρα/ βυθισμένοι στη μακαριότητα./ Ονειρεύομαι πως ξαναγεννιέμαι./ Η μητέρα κόβει με τα χέρια της τον ομφάλιο λώρο./ Δεν κουράζεται μαζί μου./ Δεν κλαίει τη χαμένη μου νιότη./ Με ρίχνει στο ποτάμι./ Με μαθαίνει ν’ αφήνομαι στο ρεύμα./ Μια μέρα θέλει να χυθώ στη θάλασσα…/ Ω μητέρα, μητέρα./ Καθησύχασέ με, όταν ξυπνήσω./ Μ’ αγκαλιάζει σαν να μου λέει/ μη φοβάσαι, τα ποτάμια δεν φοβούνται/ μη θυμώνεις, τα πουλιά δεν θυμώνουν/ μην κουράζεσαι ο ήλιος δεν κουράζεται».
Από το ποίημα “Η μητέρα” της Νάνσυ Δανέλη.
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
