Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
“ΣΥΝΤΑ ΝΑ δω -ν’ αμάν Πανώρια μου- σύντα να δω να δώσει χαραυγή”… Ν’ ακούω τον Χρόνη Αηδονίδη ν’ ανασύρει με τη θεσπέσια φωνή του τα ωραία ελληνικά φωνήεντα και να τ’ ανεβάζει στο πιο ψηλό δέντρο της Θράκης, της Γης του Ορφέα! Σάββατο του Λαζάρου σήμερα, κι εγώ είμαι από προχθές, απόγευμα Πέμπτης, στην Αλεξανδρούπολη.
ΑΠΟ ΠΟΥ ν’ αρχίσω και πώς να τελειώσω τα “πεταχτά” (γράφω μεσημέρι Παρασκευής) και ποια απ’ όλα όσα έχουν μέχρι τώρα συλλέξει οι αισθήσεις μου, “τ’ ακρωτήρια της ύπαρξης”, για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο μιας ποιητικής συλλογής του Γιώργη Μανουσάκη να χωρέσουν. Η έγνοια μου… κυκεώνας, ένας παραδεισένιος αλεξανδρουπολίτικος κυκεώνας…
“ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ τα γράμματα χωρίς να το ’χεις τάμα/ φτάσαν Αλεξανδρούπολη, αυτό κι αν είναι θάμα”. Σιγά που δε θα μου έστελνε μαντινάδα ο Ηλίας ο Σταματάκης (τι το ’χει το κινητό;) για τη σημερινή (χθεσινή) παρουσίαση του βιβλίου μου “Τα γράμματα της Παναγίας” στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης, υπό την αιγίδα της Μητρόπολης. Ο,τι καλύτερο για ν’ αρχίσω μ’ αυτή την αντιφώνησή μου, σκέφτομαι.
ΨΥΧΗ ΤΗΣ εκδήλωσης που έγινε χθες η και συνεργάτης της τοπικής Μητρόπολης, συνήθης ύποπτη όλων των σχετικών φιλανθρωπικών εκδηλώσεων που γίνονται στην Αλεξανδρούπολη, Αμαλία Δούκα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, γύρω στα 2.500 εισιτήρια, προς 5 ευρώ το ένα, είχαν πουληθεί μέχρι προχθές για την εκδήλωση, τα έσοδα της οποίας θα δοθούν για τις ανάγκες του συσσιτίου της Μητρόπολης.
ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΗ γυναίκα. Τη συγκεκριμένη γυναίκα! Την Αμαλία με το μηχανάκι, το… δεύτερο κατατεθέν μετά τον Φάρο, σήμα της Αλεξανδρούπολης, που έδωσε τα “Γράμματα της Παναγίας” στον τοπικό μητροπολίτη, τον κ. Ανθιμο. Από τηλεόραση σε τηλεόραση με “γύριζε” χθες για να μιλήσουμε σχετικά με την εκδήλωση. Δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω, όπως βέβαια και όλους τους πολλούς και καλούς φίλους της πανέμορφης αυτής πόλης, όπως τον εκδότη της εφημερίδας “Η Γνώμη”, Γιάννη Λασκαράκη, για παράδειγμα, για την θερμή υποδοχή και τη φανταστική φιλοξενία. Αμ’ γι’ αυτές τις συμμαθήτριες της Ευδοκίας τι να πω! Και πού είσαι (είμαι) ακόμα!
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ το πρώτο πράγμα που έκαμα με το που ξύπνησα σήμερα (χθες) ήταν να πάω απ’ το “Αθηνά” (το ξενοδοχείο) μέχρι το πιο κοντινό περίπτερο για να πάρω τη “Γνώμη” και την “Ελεύθερη Θράκη”, τις τοπικές εφημερίδες! Πρωινός καφές χωρίς τοπική εφημερίδα δεν γίνεται!
ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ το άθλημα και μία είναι η ομάδα στην Αλεξανδρούπολη. Το άθλημα είναι το βόλεϊ και η ομάδα ο τοπικός Εθνικός, που ειρήσθω εν παρόδω νίκησε προχθές το βράδυ την Κηφισιά με 3-1 σετ στην ημιτελική φάση των πλέι-οφ. Να βλέπατε πώς πανηγύρισαν οι Αλεξανδρουπολίτες τη νίκη! Άντε και πρωταθλητές! ΕΘΝΙΚΑΡΑ – ΟΜΑΔΑΡΑ!
ΣΥΝΗΘΩΣ ΤΑ τραγούδια του Λαζάρου, αλλά και των Βαγιών στον Έβρο είναι εύθυμα τραγούδια και εγκωμιάζουν τον άρχοντα και την αρχόντισσα, τον γιο ή την κόρη του σπιτιού, τον χήρο, τη χήρα, τον τσοπάνη κ.ά. Παρατηρείται περισσότερο μια στενή σχέση με τα τραγούδια των Χριστουγέννων, παρά με τη βιογραφία του Λαζάρου. Στη Μάνη Διδυμοτείχου, την παραμονή του Λαζάρου, τα παιδιά (οι ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού μιλούν μόνο για κορίτσια), γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν. Οι νοικοκυρές τους έδιναν αβγά και χρήματα […] Το πιο κάτω τραγούδι το τραγουδούσαν σ’ όλα σχεδόν τα σπίτια της Μάνης: “Του κόκκινου, του πράσινου τ’ αβγό μες στην καλάθα/ Σήκου, κυρά μ, να δώσ’ τ’ αβγό/ να πάμε σ’ άλλου σπίτι…” (Πηγή: Δημήτρης Βραχιόλογλου, Πηγές Λαϊκού Πολιτισμού στη Θράκη και στον Έβρο).
“Σύντα να δω -ν’ αμάν Πανώρια μου- σύντα να δω- να δώσει χαραυγή/ Πανώ – Πανώρια ξακουσμένη, σύντα – σύντα να ξημερώσει,/ Πανώ – Πανώ – Πανώρια ξακουσμένη, της Πό – της Πόλης τα τζαμιά,/ Πανώ – Πανώρια, ξακουσμένη, της Πό – της Πόλης τ’ αργαστήρια./ Φέγγει και η Αγιά Σοφιά, με τις χρυσές καντήλες./ Να δώσει και μια χαραυγή να δώσει και μια μέρα/ κι μέσα στην Αγιά Σοφιά να πα να προσκυνήσω”.
Συρτός Ανατολικής Θράκης σε ήχο Α’.
(“Η Γη του Ορφέα”: Τραγούδια και Χοροί της Θράκης με τον Χρόνη Αηδονίδη).
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(petaxta.blogspot.com)
