«Και αιέν ο κόσμος ο μικρός ο μέγας», όπως λέει ο Ποιητής! Ο κόσμος των Στροβλών, στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ετσι όπως οι υπάκουες στα μηναία των εποχών καστανιές, οι αιωνόβιες ελιές και τ’ άλλα ήμερα και άγρια δέντρα της στροβλιανής γης το φωνάζουν. Και βέβαια, έτσι όπως ένα απ’ τα πιο άξια παιδιά τους, ο Νίκος Βαβουλές, ως συγγραφέας και ως ιστορικός ερευνητής στα βιβλία του (“Στροβλές Σελίνου”, “Εις μνημόσυνο αιώνιο”, “Οι Οικογένειες των Στροβλών”, “Αγαπητέ μου Νίκο” και “Η ζωή μας στον στρατό”) τον περιγράφει. Σαν μια αειθάλλουσα κουκουναριά, όπως αυτήν που ο ίδιος όντας παιδί φύτεψε στο Μεσοχώρι, για να μείνει στον αιώνα. Με σύμβολο τον ήλιο που ανατέλλει απ’ τ’ Αλατσόχωμα…
Στάση στις Στροβλές και με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, σήμερα. Σε τούτο το πανέμορφο και ιδαίτερα φιλόξενο χωριό της ενδοχώρας του Νομού μας, απ’ το οποίο άρχισα πριν από 40 και χρόνια τη δασκαλική μου διαδρομή. Συγκίνηση μέχρι δακρύων, όταν ξαναβρέθηκα εκεί, πριν από λίγες μέρες στην εκδήλωση για το συγγραφικό έργο του Νίκου Βαβουλέ, για το οποίο με κάλεσαν να μιλήσω. Χείμαρρος ασυγκράτητος οι αναμνήσεις…
Σαν χθες! Είναι η ημέρα του Αγιασμού, η ημέρα που αρχίζουν επισήμως τα μαθήματα, η μέρα που βρίσκομαι μόνος ενώπιον των μαθητών μου. Να ’μαι κιόλας στητός πάνω στην έδρα, κάτω απ’ την εικόνα των Τριών Ιεραρχών. Ο παπα-Παντελής (αιωνία του η μνήμη, όπως και των άλλων Στροβλιανών που έχουν φύγει αυτά τα χρόνια στις επουράνιες Στροβλές) έχει μόλις αποχωρήσει και οι βόστρυχοι του θυμιάματος πλανώνται στην αίθουσα.
Ενώπιον των 36 μαθητών μου, λοιπον! Αυτός είναι ο Παντελής, αυτή είναι η Γεωργία, αυτός είναι ο Αντώνης, αυτή είναι η Αλεξία… Και βέβαια αυτοί, πρώτο θρανίο δεξιά ο πρώτος, και δεύτερο θρανίο αριστερά ο δεύτερος, ο Γιώργος Ιωάννου Ηλιάκης και ο συνάδελφός μου στη δασκαλοσύνη αργότερα Μανόλης Γεωργίου Βακάκης που έφυγαν πολύ νωρίς για το άλλο ημισφαίριο της ζωής…
Τα Στροβλιανάκια τα ξέρω όλα καθώς έρχονταν στο σχολείο για να παίξουν ή για να με βοηθήσουν στις δουλειές που έπρεπε να γίνουν, τα παιδιά όμως απ’ το διπλανό χωριό, τους Αλιγούς, όχι. Δεν με τρομάζει ο αριθμός. Ούτε πως θα κάνω μάθημα μέσα σε μία αίθουσα σε έξι διαφορετικές αίθουσες με τρομάζει. Εχω αγωνία, όμως, μια δημιουργική αγωνία, θυμάμαι…
«Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος! Κάμε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα…». Στην προσευχή μιας Χιλιανής δασκάλας, της Γαβριέλας Μιστράλ, που είχα διαβάσει λίγες μέρες πριν, ο νους μου. Να μην συνεχίσω, όμως…
Οχι, δεν έχω λόγια για να ευχαριστήσω τον Παντελή, τον αδελφό του μαθητή μου του Μανόλη και τον επίσης μαθητή μου τον Νεκτάριο Παπαδογιωργάκη και τους άλλους μαθητές μου της ομάδας πρωτοβουλίας που με κάλεσαν σ’ αυτήν την πανωραία, για τον Νίκο Βαβουλέ, στροβλιανή αποσπερίδα. Δεν έχει σύνορα η φαντασία όταν την καθοδηγεί η συγκίνηση. Πάντα άξιος, πάντα ωραίος ως Στροβλιανός και ως Ελληνας, κύριε Νίκο!
Η αλληλογραφία μας
Παύλο Πολυχρονάκη, π. διευθυντή φυλακών, συγγραφέα – ποιητή, Μαρμαράς Αγιάς Χανίων: Καταλαβαίνω τον πόνο σου Παύλο, έτσι όπως τον “βγάζεις” στο εξώφυλλο του νέου βιβλίου σου με τίτλο “Το αλάτι του λόγου” που μόλις κυκλοφορήθηκε και περιλαμβάνει 188 έμμετρα σατιρικά ποιήματα. «Με το που βλέπω αδικία πάντα πονεί η ψυχή μου/ κι αν δείρω με τη σάτιρα αλί και τρισαλί μου/ νιώθω σαν με μαστίγιο να δέρνω το κορμί μου», γράφεις. Εκαστος εφ ω ετάχθη κι εσύ εκεί! Για να μας φέρνεις με τη σάτιρά σου πιο κοντά, να μας κάνεις να γελούμε και να μας διδάσκεις, “σουρεύοντας” ως νέος Σουρής πρόσωπα και καταστάσεις.
Γαβριήλ Φλεμετάκη, ομ. καθηγητής Πανεπιστημίου, Θεσσαλονίκη: Σας ευχαριστώ εκ βαθέων για τα που μου γράψατε σχετικά με τα “πεταχτά” (πραγματική… πραγματεία) και τις εγκάρδιες ευχές σας για τη νέα μου στήλη, κύριε Γαβρίλη. Πάντα νιώθω πιο βαριά τη γραφίδα από τη σκαλίδα, όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Δημήτρης ο Βλησίδης.
