«Θα πάρετε ένα φυλλάδιο κύριε;»

Φτάναμε σχεδόν ταυτόχρονα στην πόρτα του σπιτιού μου, λες και είχαμε συνεννοηθεί.
Εγώ επέστρεφα από τη δουλειά μου, ενώ αυτός συνέχιζε τη δική του.
Μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη να μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια από σπίτι σε σπίτι.
Πάντα με κοιτούσε κατάματα, επιμένοντας να μου παραδώσει στο χέρι το διαφημιστικό υλικό.
Ύστερα συνέχιζε τον δρόμο του.
Τις προάλλες, η ταυτόχρονη άφιξή μας συνέπεσε με μια ξαφνική νεροποντή.
Τον κάλεσα να περάσει μαζί μου στο υπόστεγο της κατοικίας για να μην βραχεί.
Κάθισε δίπλα μου σε μια πλαστική καρέκλα σοβαρός και κατέβασε το κεφάλι χαμηλά, κοιτάζοντας το πάτωμα.
Θέλησα να ζεστάνω λίγο την ατμόσφαιρα, μιλώντας για το πόσο όμορφη είναι η βροχή και πόσο χρήσιμη. Για την ευωδιά που αναδύει το χώμα μετά το πέρασμά της.
Συμφώνησε μαζί μου σε όλα. Μόνο που η βροχή τον δυσκολεύει στη δουλειά του.
Θέλει το κάθε φυλλάδιο να φτάσει σ’ ένα σπίτι. Είναι τίμιος.
Ξέρει ότι αρκετοί απ’ όσους συναντά στη διαδρομή του αυτή τη δουλειά την περιφρονούν.
Όμως, δεν είναι η επιλογή του. Είναι η μόνη που βρήκε να κάνει για την ώρα.
Αντρέας τ’ όνομά του.
Έχει τελειώσει το Πανεπιστήμιο, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει χάσει πολλές δουλειές που σχετίζονται με την ειδικότητά του. Με τις σπουδές και με τις επιλογές του.
Στο σπίτι του τον περιμένει η σύζυγος κι ένα μικρό παιδί.
Θέλησα να του προσφέρω έναν καφέ ή ένα ζεστό τσάι.
Ως φιλοξενία, όχι από λύπηση. Το κατάλαβε, αλλά αρνήθηκε ευγενικά.
Στο μεταξύ σταμάτησε η μπόρα, με χαιρέτησε ευγενικά και συνέχισε τον δρόμο του.
Τον έχω ξαναδεί από τότε μια – δυο φορές και χαίρομαι που έχει ακόμη τη δουλειά.
Αυτό θέλω να του πω, όταν, μ’ ένα χαμόγελο απαντάω «ναι» στο ερώτημά του «θα πάρετε ένα φυλλάδιο κύριε»;
Αναλογίζομαι πόσες χιλιάδες νέοι επιστήμονες βρίσκονται ή θα βρεθούν στην ίδια θέση.
Μπορεί αρκετοί να υπήρξαν παλιοί μου μαθητές κι αυτό με θλίβει περισσότερο.
Που θυσίασαν τα παιδικά τους χρόνια στα  θρανία για να έχουν μια καλύτερη ζωή ως ενήλικοι.
Ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση και τα μνημόνια.
Ο Αντρέας, όσο έχει αυτή τη δουλειά, θα περνά από τις γειτονιές μας και με το πέρασμά του  θα διαλαλεί προς όλους εμάς που έχουμε το σπιτάκι μας, τη ζεστασιά μας, το καθημερινό μας φαγητό και τις όποιες ανέσεις μας, ότι σε μια χώρα που κατεδαφίζεται μεθοδικά, κανείς μας δεν μπορεί να είναι σίγουρος, ότι θα τα έχει όλα αυτά και αύριο.
Ότι ο καθένας από εμάς, μπορεί ανά πάσα στιγμή, να προστεθεί στα σαράντα και πλέον εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες, που στο όνομα της υπερσυσσώρευσης του μεγάλου κεφαλαίου, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Με προβληματίζουν τα τρομερά λόγια του Γάλλου φιλόσοφου René Schérer που λέει ότι «η Ευρώπη είναι νεκρή ως πρόταση του μέλλοντος…» και ότι «επιστρέφει στην εποχή πριν την αστική επανάσταση.
Στην εποχή του Ντίκενς, χωρίς όμως τις προοπτικές που διακρίνονταν εκείνη την εποχή».
Αν και η ιστορία του ανθρώπου δεν έχει τελειώσει απ’ ό,τι φαίνεται οριστικά με τη βαρβαρότητα, ας ελπίσουμε οι λαοί που πλήττονται από τη βαρβαρότητα της σημερινής εποχής, του πολιτισμού, να βρουν το κουράγιο και τη δύναμη να διαψεύσουν τον Γάλλο φιλόσοφο.
Ότι θα περάσει κι αυτή η καταιγίδα το γρηγορότερο, πριν γίνει τυφώνας, για να ξαναβρεί ο κάθε Αντρέας το χαμόγελο, τις επιλογές  του  και την ελπίδα του.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΡΑΚΑΚΗΣ
*καθηγητής φυσικός