Θλίψη προκαλεί στην τοπική κοινωνία ο θάνατος του Μανώλη Πουλή ο οποίος έφυγε ξαφνικά από τη ζωή τα ξημερώματα του Σαββάτου.
Ο Μανώλης Πουλής ήταν ένας άνθρωπος του πολιτισμού και της τέχνης. Μέσα από τον “Θεατρικό Κύκλο” τον οποίο είχε δημιουργήσει, είχε προσφέρει τα μέγιστα στον τοπικό και όχι μόνο πολιτισμό. Στο θεατράκι που με μεράκι, αγάπη και έμπνευση είχε φτιάξει, την αίθουσα “Μαν. Κατράκης” στη Χρυσή Ακτή, είχε ανεβάσει και φιλοξενήσει σημαντικές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και άλλες πολιτιστικές – μουσικές εκδηλώσεις.
Στις 25 Μαρτίου 2016 οι «διαδρομές» των «Χανιώτικων νέων», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου (27 Μαρτίου) είχαν ανοίξει συζήτηση με τους ανθρώπους του θεάτρου στα Χανιά. Και στο ερώτημα: «Εχει μέλλον το θέατρο στα Χανιά και υπό ποιες προϋποθέσεις» ο Μανώλης Πουλής είχε απαντήσει:
«Στα δεκαοκτώ χρόνια που ζω στα Χανιά, ασχολούμενος με την τέχνη του θεάτρου, έχω διαπιστώσει ότι ελάχιστες αλλαγές έχουν γίνει στον χώρο αυτό καίτοι υπάρχει κοινωνική ανάγκη και απαίτηση να ικανοποιηθούν αιτήματα που λιμνάζουν.
Το γεγονός είναι ότι μια πόλη στο πληθυσμιακό μέγεθος των Χανίων έχει μεγάλο αναλογικά μέρος του κόσμου της που ασχολείται με το θέατρο. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να οδηγήσει τις δημοτικές αρχές -αλλά και όσους εμπλέκονται με τα πολιτισμικά της πόλης- να αναζητήσουν διεξόδους γι’ αυτό το ανθρώπινο δυναμικό.
Η έλλειψη υποδομών -παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί κατάλληλοι χώροι στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου- η απουσία επιτελικού σχεδιασμού και συντονισμού των δράσεων των διαφόρων ομάδων -με τη διασπορά των… εξουσιών στον χώρο του πολιτισμού- οδηγεί σε μια χαοτική λειτουργία των όποιων καλλιτεχνικών αναζητήσεων.
Και αν όλα τούτα φαίνονται αποκαρδιωτικά, εντούτοις είμαι αισόδοξος για το μέλλον του Θεάτρου στην πόλη μας. Κι αυτό το βασίζω στο ότι πολλά νέα παιδιά ψάχνουν να βρουν λύσεις στα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας σε συλλογικότητες που προσφέρει η ΤΕΧΝΗ. Αρκεί εμείς οι παλαιότεροι να μην μπαίνουμε εμπόδιο στις αναζητήσεις τους. Και στο ότι υπάρχει ένα θεατρόφιλο κοινό που αναζητά το καλό θέατρο και ευτυχώς μέχρι τώρα εξακολουθεί να ψάχνει ….
Σ’ αυτές τις αναζητήσεις εντάσσω και την απαλλαγή της θεατρικής τέχνης από την έννοια της υποκριτικής. Αρκετή υποκρισία υπάρχει στην κοινωνία μας, ας μην την εντάξουμε και στο θέατρικό χώρο. Οπως έλεγε κι ο Μαγιακόφσκι “Το θέατρο δεν αντανακλά σαν τον καθρέφτη, αλλά μεγεθύνει σαν φακός”.
Και κατ’ αυτήν την έννοια δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, όπου λειτουργούσε σαν κοινωνικό σχολείο και με την ίδια έννοια στηλιτεύει στην σύγχρονη εποχή τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Θα είχα πολλά να γράψω για όλα τούτα, επιφυλάσσομαι για το μέλλον»…
